Lief Dagboek (deel 2)

Het is alweer even geleden dat ik wat kon schrijven. Het is niet dat ik het niet wilde hoor, maar soms gebeuren er zoveel dingen dat het gewoon niet lukt.

Daar waar ik drie jaar geleden zo gelukkig van werd, werd later ook een onzekerheid. 

Ik hou van praten en ik hou van herinneringen delen. Ik hou van het verleden, het heden en het idee van de toekomst.

Ik hou van zingen (ook al klink ik als een valse kraai) Ik hou van muziek en alles wat ik daarbij voel. Ik hou van delen en ik hou enorm van schrijven.

In blogs of in dichtvorm. Ik hou ervan als ik iets nieuws ontdek waar ik enthousiast van word. Zoals het schrijven van een fanfictie bijvoorbeeld.

Ik vind het leuk als mensen om mij heen het leuk vinden om te lezen wat ik schrijf. Echter heb ik er dan ook moeite mee als ik negativiteit krijg over wat ik schrijf. Natuurlijk weet ik dat dat erbij hoort, maar ik raakte daar dus onzeker van. 

Dan ging ik enorm twijfelen aan mezelf. 

Alles wat ik in mijn leven doe, doe ik vanuit mijn hart.  

Ik ben ontzettend bewust van het feit dat ik een amateur ben. Dus op het moment dat ik probeerde om een fanfictie te schrijven, blogs of gedichten en ik daar dan kritiek op kreeg, voelde ik dat in mijn hart. Want het was namelijk geen opbouwende feedback. Het was achter mijn rug om kritiek over mijn spelfouten. Over mijn zinsopbouw of inhoud. 

Nooit direct naar mij toe.. altijd via een ander. 

Ik moet toegeven dat ik dan wel boos werd. Wat eigenlijk een enorm slechte eigenschap is, maar wel de emotie die ik voelde.

Want dan dacht ik.. “Waarom heb jij kritiek op iets wat jezelf niet doet of kan of durft?”

Er wordt tegenwoordig maar geroepen dat je daar dan maling aan moet hebben, maar laten we de rollen even omdraaien.. wat dacht je ervan om jouw kritiek om te zetten in een feedback waar iemand iets aan heeft? O en kijk dan ook gelijk in de spiegel of jij het allemaal zo goed weet en door deuren durft te stappen die doodeng zijn.

#doeislief

We zaten midden in een corona-crisis en ik haalde op een gegeven moment geen inspiratie meer uit de dingen die ik meemaakte. In sommige gevallen waren ze ook gewoon te privé lief dagboek. Wij hebben de afgelopen 3 jaar te maken gehad met fantastische ervaringen, maar ook met heftige ziektes. Veranderingen (zowel positief als negatief) en met situaties waardoor ik stopte met Suus Schrijft. 

Mensen vragen nog weleens.. “Hoe is het met je boek?” en dan voel ik eigenlijk teleurstelling. Want het boek waaraan ik ben begonnen, vind ik zelf zo tof!

Alleen heb ik heb een “writersblock” doordat ik begon te twijfelen aan alles wat ik had geschreven. "Klopt dit? Gaat het in het echt ook zo? Is het makkelijk te lezen voor andere? Zouden mensen het leuk vinden? Is dit niet al eens eerder geschreven?"

Nu kunnen we natuurlijk doodleuk een tegeltjeswijsheid er tegenaan gooien “Je moet het niet voor andere doen, maar voor jezelf”.. maar lief dagboek, zo werkt dat niet hè. Uiteindelijk schrijf je omdat je daar gelukkig van wordt, maar je mag hopen dat er mensen zijn die het willen lezen en het dan ook goed vinden! Daar valt niet omheen te draaien.

Om spreekwoordelijk de hand in eigen boezem te stoppen, moet ik vooral leren en beseffen dat je nooit iedereen in het leven tevreden kan stellen. Dat iedereen zijn of haar .. of hen.. eigen mening heeft.. en dat dat helemaal prima is. 

Daarnaast moet mijn lat nog meer naar beneden.. ook al denk ik dat ik de afgelopen jaren die lat enorm naar beneden heb gehaald voor mezelf. Op welk vlak dan ook. 

De dingen die ik leuk vind om te doen, moet ik gewoon lekker doen.. en ze ook nog steeds leuk vinden.

Dus ik herpak mezelf en ga kijken hoe ver ik weer kom. Met kritiek, maar zeker ook met al die mooie woorden die ik ook heb mogen ontvangen!!

Of ik dit keer inspiratie kan vinden om te schrijven dat durf ik nog niet te zeggen, maar ik heb in ieder geval het lef weer gevonden. 

Ik ben een open boek en ik neem de mensen die het leuk vinden graag mee in mijn hoofd. Want eerlijk..dat is best een leuke plek hoor!

Houdt er alleen erg in dat er soms iets teveel deuren open staan en dat er allemaal verschillende soorten muziek uit elke kamer komt. De ene kamer is enorm opgeruimd en de andere kamer een vreselijke rommel. O.. en in elke kamer ligt ook nog eens een bal die graag omhoog gehouden wilt worden.. en ja.. dat lukt soms niet, want dan sta ik weer te dansen op dat leuke liedje uit de jaren 90 in mijn jeugdkamer..

Dus, mocht je in mijn hoofd een bal tegenkomen op de grond? Wil je die dan even een slinger omhoog geven? Ik kan namelijk best wel eens een extra handje gebruiken.. ook al geef ik dat niet graag toe!

"Guess who's back? Back again.. "

Liefs Suus