Valentijn

14 Februari.. een datum dat in het teken staat van de liefde.

Een verplichte datum waar de liefde centraal staat.

Want laten we eerlijk zijn.. het is natuurlijk één grote commerciële bedoeling. 

Iets waar ik tegenwoordig (lees; zeker al zo’n 12 jaar) keihard aan mee doe.

Dit komt trouwens allemaal door mijn man, maar daar kom ik later op terug.

Mijn eerste herinnering aan Valentijn komt uit groep 4. Mijn toenmalige basisschool liefde kwam in de gang naar mij toe toen wij onze jassen aan het ophangen waren.

‘Hier..’ zei hij en stopte wat in mijn hand. Verrast keek ik naar mijn toen nog 8-jarige handje en zag een prachtig zilveren hartje. Ik heb werkelijk geen idee meer of het een ketting, sleutelhanger, armband bedel of gewoon een zilver hartje was.. maar de herinnering zit er nog. Ook de ongemakkelijke manier waarop hij het aan mij gaf en snel weer weg liep.

Het was te schattig!

Onze kalverliefde hield trouwens op in groep 5. Tijdens de terugweg van gymles deed hij zo vervelend in de rij, toen heb ik het maar uitgemaakt. 

Nou hoor ik je denken.. ‘Sjezus Suus, hoe oud was je?’ .. Jep, maar ik had dat vriendje al vanaf groep 1 hè.. was serious business hoor.

Lang heb ik geen liefdesverdriet gehad, want in datzelfde schooljaar kreeg ik verkering met een ander jongetje in de klas. Dat hield stand tot groep 7.. toen maakte hij het uit.

En hoe? Op een letterlijk hartverscheurende manier.. ‘knipoog’.

Voor het eerst had ik iets voor Valentijnsdag gekocht voor hem. Ik dacht, laat ik ook eens meedoen. Maar op vrijdag de 13de, een dag voor Valentijnsdag, sloeg het noodlot toe..

Hij maakte het uit!! Met een kaartje waarop een gebroken hart was getekend. 

Met grote tranen belandde ik thuis bij mijn moeder op schoot en heb ik uiteindelijk de snoepjes uit ellende maar zelf opgegeten.

Daar ontstond dus overduidelijk het “weg eten van mijn verdriet” haha!

Ik ben benieuwd of degene dit ook leest en het zich nog kan herinneren haha.. bij deze wil ik tegen je zeggen;  It’s all good.. no hard feelings!

De jaren daarna had ik toch wel een beetje een hekel aan Valentijnsdag gekregen. Zeker toen ik jaarlijks een kaartje in de brievenbus kreeg van iemand waarvan ik helemaal geen kaartje wilde ontvangen. Zo hard.. maar ik had daar helemaal geen zin in joh. Kunnen we niet gewoon buiten spelen en lol trappen i.p.v. mij de liefde verklaren? Daar ben ik zo het type niet voor.

Op de middelbare school werd er ook altijd uitgepakt met Valentijnsdag. Daar kon je een geheime roos aan iemand sturen. Superleuk idee natuurlijk, maar op het moment dat het zover was en de leerkracht de klas in kwam met een bos rozen en jij kreeg geen roos, deed dat ongetwijfeld wel iets met het zelfvertrouwen van een 14-jarige puber.

Dus de jaren daarop deden vriendinnen dat onder elkaar. Dan leek het net alsof je super geliefd was door een jongen, maar eigenlijk was het gewoon je BFF (voor de generatie die die term nog steeds niet kent; Best Friend Forever)

In de derde van mijn middelbare schoolcarrière kreeg ik maar liefst vier rozen! Twee van mijn vriendinnen, maar tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet van wie die andere twee waren. 

Kijk, nog zoiets vervelends aan Valentijnsdag.. dat geheimzinnige gedoe! Ik hou niet van mysteries. Daar ben ik veels te nieuwsgierig voor. 

Laatst keek ik een paar afleveringen van “Unsolved Mysteries” op Netflix en daar ben ik ook maar mee opgehouden. Zit je bijna een uur naar een zaak te kijken en krijg je op het eind geen antwoorden van wat er is gebeurd. Opzich had ik dat natuurlijk kunnen weten aan titel van de serie… maar daar heet ik Suus voor.

Niet nadenken en gaan. 

Goed, weer even terug naar Valentijnsdag. 

De jaren na de middelbare bleef het ‘gelukkig’ wat stiller rondom Valentijn. Ik kan me niet herinneren dat er op de vervolgopleiding iets gedaan werd. Of ik heb gewoon niets gekregen haha.

Toen ik 19 was leerde ik mijn huidige man kennen. Tja en waar een hoop vrouwen van dromen en hopen dat hun partner doet, deed die van mij dat ook werkelijk.

Al vanaf het begin was hij romantisch. Verraste hij mij met cadeautjes en dagjes weg. Zelfs als het geen Valentijnsdag was.

En wat een hork ben ik toch geweest in het verleden haha. Wellicht nog steeds hoor, maar ik hoop dat ik in die 17 jaar met hem toch wel heb geleerd om iets genuanceerder te reageren. Ik doe in ieder geval mijn best.

Ik ben zo niet romantisch hè.. 

Hij wel.. elk jaar weer wist hij mij enorm te verrassen met unieke cadeaus. Zo heb ik 15 jaar geleden (toen dat in Nederland nog niet kon) vier zakken m&m’s gekregen waar op het ene m&m’tje stond geschreven “Lieve Suus” en op de andere “Ik hou van jou”.

Of een Amsterdam Blond beker waar wij op geschilderd waren. Ik heb Swarovski sieraden gekregen, bloemen, chocolade, LUSH pakketen voor mijn problematische huid na mijn zwangerschap en parfums. 

En ik? Ik heb de eerste jaren heel hard geroepen “Ik doe daar niet aan mee hoor!”, maar als je zulke mooie cadeautjes krijg, dan kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om hem niets te geven.

Dus van mij krijgt hij meestal wat te eten… haha! Want ja “De liefde van een man gaat door zijn maag.” 

Ik ben trouwens ook wel eens origineel geweest hoor. Zo kreeg hij een aantal jaar geleden een hartjes doosje gevuld met oude kaas. 

Vond hij hartstikke lekker haha.

Dit jaar dacht ik.. “Wat moet ik nu weer uitkiezen?” Het wordt elk jaar lastiger als je vent zo origineel is. Toen vond ik vorige week Hartjes chips!! Dolgelukkig heb ik gisteravond een leuk pakketje in elkaar geflanst met een zoetsappig kaartje erbij.

Vanmorgen voordat ik naar mijn werk ging heb ik het op het aanrecht gezet met een post-it erbij “Fijne Valentijnsdag”. 

Toen ik uit mijn werk kwam was hij nog thuis. “Wat lief van je Suus, maar we zouden er toch niet meer aan doen?”

Ik grinnikte “Ja, dat zeggen we elk jaar toch..”

Toen ik naar boven liep spookte zijn woorden toch nog even door mijn hoofd. “Meende hij dat nou? Heeft hij serieus dit jaar echt niks?”

Ik kwam weer beneden en hij zat nog steeds stoïcijns op de bank. “Hmm, nee.. hij heeft dit jaar echt niets.” Deels verrast door mijn eigen vleugje teleurstelling draai ik mij om richting de keuken en zie in mijn ooghoek een gigantische bos bloemen op de tafel staan. 

“Zo hè hè,” zei hij. “Zie je ze eindelijk haha!”

Ik loop richting de bos en zie dat er twee kaartjes in zitten voor de nieuwe musical Aïda.

“Aaaaah, zo leuk! Wat ben je toch weer attent!” 

Ik kon het mij niet voorstellen dat hij werkelijk niks had gedaan vandaag.

En zo spreken wij al jaren af om niks aan Valentijnsdag te doen, maar doe er toch iedere keer weer keihard aan mee!

En mijn dochter? Die is echt precies haar vader. Die is vanmiddag even naar de winkels gefietst voor een zakje hartjessnoepjes en is zojuist in mijn bijzijn nog even langs haar ‘vriendje’ gefietst om die te brengen. 

Op de terugweg vertelde ze dat ze het echt heel spannend vond om het aan hem te geven. Ik complimenteerde haar dat ze zo dapper was. Dat had ik echt nooit gedurft, zo face to face!

En opeens begin ik te begrijpen waarom het allemaal zo geheimzinnig hoort te gaan.. 

Fijne Valentijns avond!!

Liefs Suus