Mentale kracht

Wat? Mentale kracht.. het is iets waar ik het afgelopen jaar flink mee bezig ben geweest.

Ik heb best een bewogen jaar achter de rug. Veel strubbelingen met mezelf en met situaties in mijn omgeving. Ga ik dit delen? Wil ik dit delen?

Ja, tijd om mezelf weer te laten zien. Het open boek te zijn, die ik altijd beweer te zijn.

Ik ben zo’n ontzettend gevoelsmens, ik word er soms gewoon onpasselijk van haha.

Mijn empathisch vermogen is zo sterk dat ik zelfs bij de film van de Smurfen al zit te huilen in de bioscoop. “Doe anders gewoon effe normaal Suus!”.. I know.. maar dat is wel wie ik ben.

Het probleem met al die emoties van mij is dat ik ze niet altijd wil toelaten.

En áls ik ze toelaat dan wil ik ze ook niet laten zien. 

Dat kan over hele simpele dingen gaan, zoals bijvoorbeeld bij een film. 

Dan lig ik al verstopt op de bank met mijn kleedje half over m’n gezicht. De tranen probeer ik weg te slikken, maar die rollen er dan toch uit. Ik kan trouwens echt heel stil huilen, maarja.. die natte neus moet een keer opgehaald worden. En ja hoor, dan komt m’n man.. “Ah, moet je huilen?”... Verd*mme.. denk ik dan. Betrapt!

“Nee hoor.” zeg ik dan. “Ben gewoon verkouden.” 

Yeah right, maak dat de kat wijs!

Daar waar ik eigenlijk een open boek ben, ben ik dus in sommige gevallen een vreselijke opkropper. 

In mijn eentje huilen, dat doe ik het liefst. Niet te vaak hoor.. daar krijg ik hoofdpijn en dikke ogen van. Daarnaast ben ik ook echt een lelijke huiler. Rode neus, rode ogen.. vlekken in m’n nek. Het is echt niet flatteus. 

Toen mijn oma 7 jaar geleden overleed, was ik intens verdrietig. Dan laat ik dat verdriet heel goed toe. Daar schaam ik mij dan ook niet voor.

Maar toen ik een half jaar later ging trouwen en ik wist dat de trouwambtenaar over mijn oma zou praten tijdens de ceremonie, heb ik oprecht geoefend op de “Maxima traan”. 

Ik ga natuurlijk niet in mijn trouwjurk met mijn prachtige make-up op, huilen als een roodgevlekte zeekoe. No way José.. 

Het is me trouwens gelukt hoor.. die traan! Hij staat ook prachtig op de foto. 

Vorig jaar zat mijn emmer behoorlijk vol. Op werkgebied had ik een hoop dingen waar ik tegenaan liep en privé kregen we ook een hoop te verduren. Daarnaast liep ik met een hoop fysieke klachten rond. Sportblessures, maar ook een hoop stress gerelateerde klachten. De bekende hoofd, schouders en nek klachten.

Die emmer zat zo vol, dat ik naar mijn idee te veel gehuild heb haha. Dat is dan weer het vervelende van dingen opkroppen, als ik ze dan eenmaal laat gaan, dan zullen de mensen om mij heen dat merken ook.

Ik had geen filter meer. Ik klapte alles eruit wat me dwars zat. Ik kon boos worden om de kleinste dingen en was echt niet meer de altijd vrolijke Suus die ik graag wilde zijn.

Ik was overprikkeld door frustratie en emoties.

Aan het einde van het jaar ben ik geopereerd. Een gigantische moeilijke stap die ik na heel veel jaar toch heb doorgezet - en waar ik tot op de dag vandaag trouwens geen seconde spijt van heb - maar ook dat bracht de nodige spanning met zich mee.

Na mijn operatie kwam ik plotseling stil te staan. Dat is nogal wat hoor.. als je altijd een bezige bij bent zoals ik.

Eindelijk ging die emmer leeg. Ik heb heel veel gehuild.

Ik heb heel veel van me afgeschreven en toen besloot ik ook dat ik het nooit meer zover zou laten komen als toen. Ik moest echt gaan balansen. Stoppen met piekeren, stoppen met me druk maken om dingen waar ik geen invloed op heb en weer meer te gaan luisteren naar wat ik nou nodig had om me goed te voelen. 

Dat is uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik heb zulke lieve mensen om me heen. Die mij in die periode zo hebben gesteund. Ook zonder dat ze het wisten hoor. Zelfs zonder dat ik het wist hebben zij een onuitwisbare indruk op mij gemaakt.

Uiteraard ben ik ook teleurgesteld. Dat hoort bij het leven. Je komt er op zulke momenten pas achter wie er echt voor je zijn. En wellicht ben ik er ook niet geweest voor mensen die mij juist nodig hadden in hun slechte periode.

Dat kan.. dat is dan zo. 

C'est la vie

In de weken na mijn operatie (en de jaren voor mijn operatie) ben ik veel gaan wandelen met een vriendin. (Hé, dit is een ode aan jou.. knipoog). Wij kennen elkaar al jaren. Zij was eerst een vriendin van mijn man, maar inmiddels heb ik haar grotendeels ingepikt. Zo doe je dat met vrouwelijke vrienden van je partner. Houd ze dicht bij je .. haha grap!

Tijdens die langdurige wandelingen leerden wij elkaar nog veel beter kennen. Op een heel ander vlak dan vroeger. Zo kwamen we er achter dat wij beiden ontzettend geïnteresseerd zijn in Astrologie, maar waren tegelijk ook bezig met onze mentale zorg. 

Ik heb onwijs veel gehad aan die gezellige, luchtige, maar zeker ook diepe gesprekken.

Je kan zoveel meer dan jezelf denkt.

De programma's Kamp van Koningsbrugge en Special Forces zijn daar trouwens goede voorbeelden van

Daar draait alles om mentale kracht. Natuurlijk moet je ook fysiek op conditie zijn om te kunnen deelnemen aan zulke programma's, maar als dit in orde is en je bent door de selectie heen, dan komt alles neer op mentale weerbaarheid. (Blessures uitgesloten)

Dat stemmetje in je hoofd dat zegt dat je moet opgeven, of tegen je zegt dat je iets niet kunt. Dat stemmetje dat ben jezelf. Dat stemmetje houd jou tegen in de dingen die je wilt bereiken.

Mensen kunnen zoveel meer dan ze denken. Het is maar net hoe je met situaties omgaat, wat jouw trauma’s zijn en wat je daarmee kan.

Soms moet je het gevoel toelaten en accepteren dat het er is. En soms heb je gewoon een schop onder je hol nodig en moet je de dingen aanpakken!

Ik heb de afgelopen week het boek “Nu of Nooit” van Dai Carter geluisterd tijdens het wandelen. Ik gun mezelf momenteel de rust niet om te lezen, dus luister ik er tegenwoordig naar als ik in beweging ben. 

Voor degene die hier ook van houden en oprecht geïnteresseerd zijn in hoe om te gaan met stresssituaties en het beste uit jezelf te halen, adviseer ik je echt om dit boek te gaan lezen of luisteren.

Nu kijk ik ook enorm op tegen mannen en vrouwen die hun leven op het spel zetten voor de veiligheid van anderen. Ik heb daar intens veel respect voor.  

Ik ben zoveel gelukkiger dan een jaar geleden. Dat is gek, omdat er eigenlijk - op mijn operatie na-  niks veranderd is. 

Mijn werk is nog hetzelfde (wel heb ik daarin ook stappen gemaakt voor mezelf), de vervelende privé situaties zijn helaas nog in volle gang en ook ben ik nog steeds een gevoelsmens haha. 

Maar ik kan al iets beter relativeren, ik weet nu wat ik nodig heb als het te veel wordt voor me. 

Ik trek me terug wanneer ik dit nodig heb en houd negativiteit flink op afstand. Ik adem meer.. letterlijk!

Daarover gesproken.. ik heb in de tussentijd ook een sessie gehad bij een Astroloog, wat ontzettend gaaf was! Heel bijzonder ook trouwens.. maar die bewaar ik lekker voor een volgende blog. Daar kan ik inmiddels ook wel een boek over schrijven namelijk. En ja, ook daar ben ik nog steeds mee bezig.. alles op zijn tijd hè!

Hou van jezelf mensen.. dat gun ik echt iedereen. Ook als het even tegenzit, want;

"Op je bek gaan is niet erg, maar blijven liggen wel!"

Liefs,

Suus