Boeken

Ik las als kind nooit. Nou ja, nooit is misschien niet het juiste woord, maar in ieder geval was het niet mijn hobby.

Uiteraard moest ik boekbesprekingen of boekverslagen maken, dus dan moest ik natuurlijk wel een boek lezen, maar ik las liever strips.

De Donald Duck behoorde toch wel tot mijn favoriet. Daar waren mijn zus en ik ook lid van.

Naast dat ik het leuk vond om stripboeken te lezen, tekende ik zelf ook erg graag. Vakanties lang heb ik mijn eigen striptekeningen gemaakt. Ik kan nog steeds moeiteloos de snavel van Donald - of één van de andere eenden uit Duckstad - tekenen. 

Als mensen vroeger aan mij vroegen wat ik later wilde worden, dan was mijn antwoord: “Strip tekenares”.. Ook de nadruk op tekenares vind ik zo grappig. Ik heb namelijk geen idee of een vrouwelijke striptekenaar ook werkelijk zo genoemd wordt. Volgens mij niet haha.

Maar hé, de kleine feminist zat er toen al in.

Helaas werd ik geen strip tekenares. Wel schilder ik zo nu en dan een leuk Disney figuur op een raam ergens. Dus gelukkig is mijn kinderlijk vermaak als volwassenen nog steeds terug te zien. 

Lezen.. daar ging het over. Ik las dus niet zo graag. Daar had ik het geduld niet voor. Ik was een druk kind, die haar energie kwijt moest. Daardoor was ik dus ook eigenlijk altijd buiten te vinden. Hutten bouwen in de velden achter ons huis. Klimmen in de bomen. Slingeren over de sloot aan de lange slierten van de gigantische wilgenboom die daar stond. 

Het was altijd één groot avontuur met alle kinderen uit de buurt. 

Spelletje zoals; Busjetrap, ik verklaar de oorlog, spoorzoekertje, twaalf steden en dertien ongelukken, of gewoon oldschool verstoppertje! Waar je dan uiteindelijk één kind nooit kon vinden en dan met z’n allen zong “Kom, kom, kommertje. Kom maar uit je holletje, je bent hem niet!!”

Mooie tijden waren dat.

Binnen was ik voornamelijk aan het spelen met klein spul. Met mijn barbies, dierenvriendjes of jawel, ik was aan het tekenen. Lezen kwam niet in mijn woordenboek voor.

Mijn zus daarentegen begon daar wel al een stuk eerder mee dan ik.

Toen ik 19 was werkte ik in Delft en later ook in Rijswijk. Daarvoor moest ik reizen met de metro en de trein. De eerste maanden luisterde ik voornamelijk muziek via mijn MP3 speler. 

Ik had die grote grijze discman inmiddels wel vervangen voor een wat kleiner en luxer model dat tenminste in mijn jaszak paste. 

Ik weet nog goed dat ik op een dag na mijn werk op het station van Rijswijk aan het wachten was op de trein. Er zat een jongen naast mij op het bankje en die zat in het metro blaadje SUDOKU te doen. Zo brutaal als dat ik kan zijn, vroeg ik hem of hij mij wilde uitleggen hoe dat moest. De vriendelijk knul legde de puzzel uit en vanaf dat moment pakte ik ook elke ochtend bij de metro zo’n krantje mee. Was toch een prettige afleiding tijdens die reistijd naar het werk. 

Maar goed, ik dwaal weer vreselijk af.. haha! WEER terug naar het stukje lezen. 

Op een vrije middag ging ik samen met mijn vriendin winkelen op het Zuidplein in Rotterdam. Daar werden wij aangesproken door een vriendelijke jongedame van de ECI boekenclub. Kennen jullie dat? Ik kon dat nog niet, maar ben er finaal ingetrapt. 

Ik sloot een contract af waarbij ik elke maand één boek moest kopen en anders kreeg ik een boek opgestuurd en dan moest ik die betalen. De startersactie was dan wel dat ik direct in de winkel op Zuidplein vijf boeken gratis mocht uitkiezen. (Pin me er niet op vast trouwens, wellicht waren het er drie. In mijn geheugen zitten ook nog weleens wat gaten haha)

Nou, mooie actie toch? 1x per maand een boek bestellen voor - toen nog - € 14,95 en nu vijf gratis boeken uitkiezen.

Zo blij als een kind dat ik vijf boeken mocht gaan uitkiezen gingen mijn vriendin en ik de boekenwinkel in. Laat ik nogmaals even vertellen dat ik tot dan nooit echt gelezen had, dus ik had ook geen idee waarom ik mij heb laten om lu.. praten. 

Daarnaast weet ik niet meer welke vijf boeken ik precies had uitgekozen, want mijn boekenkast staat echt propvol! De ECI heeft zijn werk goed gedaan..

Máár er zat in ieder geval een boek van Tess Gerritsen bij. 

Ik raakte verslaafd aan lezen, mensen.. elke dag in de metro en de trein nam ik een boek mee en kon ik daar zonder problemen in verdwalen. Ik had er totaal geen moeite mee dat er andere geluiden om mij heen waren. De boeken waren zo spannend dat ik er helemaal in zat. Even een andere wereld in. Even niet nadenken. Er ging een nieuwe wereld voor mij open. Ik fantaseerde over hoe personages eruitzagen en werd verdrietig als zij stierven. 

Ik heb tientallen boeken gelezen. De ene nog luguberder dan de ander. Want ja, mijn genre was gevonden. Psychologische Thrillers. I love it..

Ik heb vele soorten boeken gelezen. Bijvoorbeeld de boeken van Kluun of Heleen van Royen. Fantastisch! 

Maar de liefde voor psychologische thrillers ontstond bij de boeken van Tess. Vooral de reeks met Rizzoli & Isles; de Chirurg. 

Agenten, rechercheurs, seriemoordenaars.. het intrigeerde mij. Nog steeds trouwens. 

Later kwamen er verschillende favoriete schrijvers en boeken bij.

Simon Beckett, Mo Hayder en Cody McFadyen. Maar zeker ook Nederlandse schrijfsters. Simone van der Vlugt, Loes den Hollander en Saskia Noort. 

Als ik op vakantie was, dan kon ik zo vijf boeken uitlezen. 

Zwaar dat mijn koffer was! Niet te doen. 

Ik was lange tijd ook tegen de E-reader. Dat komt waarschijnlijk omdat ik Rotterdams bloed door mijn aderen heb stromen. Want Rotterdammers zijn nooit ergens voor - maar altijd overal tegen!  'knipoog’.

Zonder dollen, ik wilde geen E-reader. Ik wilde een boek vasthouden en de pagina's ruiken. Precies dat waar een boek voor is. 

Maar ja, ik wilde ook graag heel veel schoenen en kleding meenemen op vakantie, dus dat werd een uitdaging. Uiteindelijk moest er toch een compromis gemaakt worden. Dus ik kocht een E-reader, maar alleen voor op vakantie! Zo kon ik 1000 boeken meenemen en de koffer werd daar niet te zwaar door. 

Hij doet het trouwens na 11 jaar nog steeds, dat komt waarschijnlijk omdat ik hem maar 1x per jaar gebruik haha.

En opeens.. lees ik amper nog. Het welbekende “Ik geef mezelf er geen tijd voor” - excuus komt dan om de hoek kijken. Te druk, te weinig tijd, geen rust.. bla bla.

Het is echt zo.. ik gun mezelf gewoon geen tijd om eens even lekker op de bank te ploffen en een boek te pakken. Misschien ook omdat ik momenteel gewoon geen boek heb. Tenminste, die heb ik wel, maar daar heb ik dan geen zin in. 

Dat is hetzelfde als dat ik alle streamingdiensten heb, maar nooit weet wat ik moet kijken. 

Wat ik tegenwoordig wel doe is een podcast luisteren. Dit heb ik al eerder verteld in een vorige blog volgens mij. (Ik hou het af en toe ook niet meer bij hoor)

Twee jaar geleden kwam ik in aanraking met de podcast: Moordcast. 

Vele van jullie die mij privé kennen die weten dat ik dit wekelijks luister als ik mijn was en strijk doe op maandag. Zo ook vandaag trouwens.. 

Moordcast is een podcast van Dionne Slagter en haar broer Henrik. Zij bespreken moordzaken die plaats hebben gevonden over de hele wereld. De bizarste zaken komen voorbij. Inmiddels heb ik dus naar 104(!) zaken geluisterd. Ik kan me ze bijna allemaal nog herinneren. De ene heeft meer indruk gemaakt dan de ander, maar dat ze stuk voor stuk vreselijk zijn is een feit. 

Soms vraag ik mezelf weleens af, waar komt die interesse nou toch vandaan hè? Wat boeit mij nou zo aan dat hele wereldje? Op welk moment is mijn interesse van Donald Duck naar de Zodiac Killer gegaan?

Ik ben dus eigenlijk op een punt gekomen in mijn leven dat ik ontspan door tijdens de strijk naar een lugubere moordzaak te luisteren. Of dat ik ontspan door op vakantie op een bedje aan het zwembad te liggen, met een cocktail naast mij op een bijzettafeltje, mijn zonnebril op mijn neus en een boek in mijn handen - waarin beschreven wordt hoe een lichaam gevonden is en de daarop volgende klopjacht naar de dader van start gaat… 

Dat is niet gezond, toch? haha.. 

Uiteraard weet ik heus wel dat ik niet gestoord ben hoor.. al moet ik wel toegeven dat anderen dat misschien na het lezen van mijn toekomstige boek zich toch gaan afvragen.

Mwoehaha.. - lees; gemene heksenlach -

Daarover gesproken.. ik moet daar weer gauw mee verder, maar hebben jullie in de tussentijd nog goede tips voor Thriller boeken? Ik ga binnenkort weer op vakantie, dus mijn E-reader moet weer uit het stof gehaald worden. 

“You know you’ve read a good book, when you turn the last page and feel a little if you have lost a friend.” - Paul Sweeney

Liefs Suus