Verandering

Zonder twijfel wordt dit mijn persoonlijkste en meest kwetsbare blog die ik tot nu toe heb gedeeld.

Ik twijfel zelfs nog of ik straks op publiceren ga klikken..

Maar laat ik eerst maar eens beginnen met mijn verhaal op papier te zetten, voordat ik al een lichte paniekaanval krijg bij het idee dat mijn verhaal straks open en bloot op straat ligt.

Vanmorgen ben ik gaan hardlopen. Ik heb weer veel te veel opgekropt de laatste tijd en ik merkte dat ik tijdens het rennen weer helemaal open brak. Dat gevoel is echt onbeschrijfelijk. Aan de ene kant wil ik huilen en aan de andere kant voel ik me zo opgelucht. Wat een beetje endorfine met je kan doen. 

Een jaar geleden kon ik niet hardlopen. Toen was ik namelijk net geopereerd.

Ik heb het afgelopen jaar - in blogs - hier en daar wel laten vallen dat ik een operatie had ondergaan. Alleen lukte het me nog niet om hierover te vertellen.

In de tijd na mijn operatie heb ik heel veel van me af geschreven, maar niet gepubliceerd. Aan mijn lieve vriendin/collega heb ik mijn verhaal wel hardop voorgelezen toen zij op ziekenbezoek kwam. Het bracht haar in tranen en zij zei toen al “Dit moet je delen Suus, hier kan je misschien mensen mee helpen.”

Dat kon ik niet. Zeker op dat moment niet. Nu hoop ik dat ik er klaar voor ben, maar dat weet ik nog steeds niet. 

Tijdens het schrijven van alleen dit stukje hierboven, krijg ik al hoofdpijn. Wat eigenlijk inhoud dat het er dus uit moet. 

Voor velen is mijn operatie geen verrassing geweest. Er zijn genoeg mensen in mijn omgeving die al jaren wisten dat dit mijn wens was, alleen ook zij hebben nooit echt geweten hoe diep het zat. 

Om jullie niet onnodig te laten wachten op het beslissende woord, gooi ik het er gewoon uit; vorig jaar heb ik een borstverkleining gehad. 

Tja, als je het zo schrijft en hardop voorleest, lijkt het allemaal niet zo heel bijzonder, toch? Er zijn duizenden vrouwen die zo’n operatie hebben ondergaan. 

Voor mij was het wel heel beladen. Het hele onderwerp borsten is mijn hele leven al beladen. 

Ik neem jullie mee in een stukje uit één van mijn teksten die ik vorig jaar na mijn operatie als verwerking heb geschreven.. 

Trauma.. het zit dieper dan je denkt. Dieper dan ik zelf had verwacht.

Jarenlang heb ik mezelf verstopt, geschaamd en een excuus verzonnen voor alles wat daarom draaide.

Elke opmerking, elke aanraking, elk moment waar het maar over mijn borsten ging heb ik onthouden en meerdere keren afgespeeld in mijn hoofd. Tot het misschien wel een nog groter ding werd, dan dat het werkelijk was.

Al voordat ik borstgroei kreeg, wilde ik ze niet. Tieten.. ik vond het vreselijk!

Mijn moeder - voor haar - gezegend met een grote borstpartij, besprak dit ooit eens met mijn zus tijdens een gesprek over het krijgen van borsten. 

Ik weet nog goed dat ik een jaar of 9 was en toen dacht.. mijn god, dat wil ik echt niet. Straks krijg ik net zulke grote borsten als m’n moeder.

Helaas heb ik niet hard genoeg gebeden en jawel, ergens in groep 7 begon mijn borstgroei.

Ik ben momenteel 1 meter 65 klein. Ik gok dat ik in groep 7 nog geen 1 meter 50 was. Zie je het voor je? Zo’n kleine griet en dan al borsten.

Daarnaast was ik toen zo anders dan andere meisjes van mijn leeftijd. Ik speelde graag met jongens. Klom in bomen, bouwden hutten en droeg - tot ongenoegen van mijn vader - nooit eens een leuke jurk. Voor mijn gevoel veranderde alles toen mijn borsten gingen groeien. De jongens gingen anders tegen mij doen en anders naar mij kijken.

Ik wilde ze niet. Ze deden zeer en je kon ze zien. Andere konden ze zien! 

Ik wilde geen BH dragen en al helemaal niet dat iemand dat zou zeggen tegen mij.

Mijn moeder zei geregeld: “We moeten een BH gaan kopen Suus”. Maar no way.. dat wilde ik echt niet.

Ik weet nog dat mijn vriendinnetjes op de basisschool daar heel anders in stonden. Die konden niet wachten tot ze eindelijk borsten kregen en droegen al topjes met elastiek aan de onderkant.

Mijn beste vriendin van toen had ooit eens een mooie BH gekregen van haar moeder. “Champagne kleur” zei haar moeder.. wij hebben daar erg om gelachen, maar zelf wilde ik het niet. “Maar Suus, dat is belangrijk hoor,” zei m’n vriendin. “Mijn moeder zegt dat je anders hangborsten krijgt.”

Boeiend… 

Tijdens het optreden van Keyboardles had mijn lerares een foto van mij gemaakt. Deze kreeg ik later van haar. Je kon op die foto zo duidelijk zien dat ik borsten kreeg, dat ik de foto direct heb weggegooid zonder hem aan mijn ouders te laten zien. Ik droeg een lichtblauwe trui. 

Iedere keer als ik die trui aan had, zei iemand daar iets van. Dus, heb ik die trui maar nooit meer aangetrokken. 

Uiteindelijk was mijn moeder het zat en kocht BH’s voor mij.

Bij de C&A op Zuidplein. Ik schaamde mij enorm om naar de kassa te lopen. Dat gevoel kan ik me nog zo goed herinneren.

Maar het was echt nodig, dus ik ben ze toch maar gaan dragen. Zo’n drie jaar te laat.. dat wel.

De opmerkingen die ik van de jongens kreeg werkten ook niet in hun voordeel. Trouwens, die van de meisjes ook niet.

Tijdens het omkleden bij de gym op de middelbare school was er altijd één meisje dat iets moest zeggen. “Suus heeft de grootste van de klas”.. vreselijk vond ik dat. Het was trouwens ook een vreselijk meisje hoor.. ze was gewoon jaloers, waarschijnlijk heeft zij ze nooit gekregen. Die tieten..

Ik vond ze niet mooi. Ze zaten in de weg. Ze waren zwaar en ik voelde me bekeken door die dingen. Als ik als tiener uitging werd er naar gekeken en soms zelfs in geknepen als ik langs liep. Ik was niet zelfverzekerd genoeg om daar iets van te zeggen. Dat gebeurde later wel. Dan kwam ik geregeld in een woordenwisseling terecht met zo’n rot gast.

Ik stond bij een hoop mensen bekend om mijn grote borsten.

Ooit liep ik als zestienjarige naast een vriend van mij die gebeld werd. Degene aan de andere kant van de lijn vroeg met wie hij was. 

“Ik ben met Suus.” welke Suus?.. “Die met die dikke tieten”. 

Daar liep ik dan naast.. moest ik het als compliment zien? Dat was zeker op die leeftijd zo bedoeld, maar ik vond het niet prettig.

Bikini’s kon je in die tijd niet los van elkaar kopen. Aangezien ik een maatje S billen had toen ik zestien was en een flinke L als topje, kon ik ook niet leuk scoren voor badmode. 

M’n moeder vermaakte de bikini tops altijd. Daar was ik dan wel blij mee, maar het was nooit wat ik graag wilde. 

Ik was vijftien toen ik op het metrostation in Schiedam werd betast door drie jongens. 

Het was gewoon op klaarlichte dag. Ik was net klaar met werken en ging weer terug naar huis. Er gingen er twee tegenover me zitten en één naast me.

“Wat een grote borsten heb jij?”.. “Niet doen.” hoor ik mezelf nog tegen hem zeggen. “Zijn ze echt?" " Laat is voelen!”.

Ze brachten me in een benarde situatie waar ik niet uit kwam.

Door de grond ging ik.. niemand die mij hielp. 

Ik zie nog die man met zijn klote aktetas staan. Toen de metro aankwam rijden heb ik me los gewurmd en ben ik de metro ingerend. De jongens bleven lachend achter op het perron..

Drie jaar later vertelde ik het pas thuis. Toen ik inmiddels heel wat angsten had opgebouwd in die tijd daarna.
Uitgaan? Alcohol drinken? Wilde ik niet.. voelde niet veilig. Wie weet wat iemand bij me doet als ik de controle kwijt raak. 

Heden:

Poeh.. het raakt me als ik dit opnieuw lees. Het had en heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Tot de keuzes die ik heb gemaakt. Van vriendjes tot vakanties. Van sporten tot altijd een sjaal dragen.. hoe warm het ook was. 

Goed, het volgende is weer een stuk uit een geschreven tekst van vorig jaar.

Drie jaar geleden was ik het opeens echt zat. Iets wat ik al die jaren wilde, hoopte en van droomde, maar wat ik nooit durfde door te zetten. Een borstverkleining.

Ik heb de liefste man die je maar kan wensen. Hij heeft mij altijd met respect behandeld, mij zekerder gemaakt. Ook op dit onderdeel. Maar ook hij heeft het nooit helemaal bij mij weg gekregen.

Hij had echt al vaker gezegd dat ik voor mezelf moest kiezen, maar ik vond het nooit het juiste moment. Eigenlijk schoof ik het gewoon voor mij uit.

Die stap naar de huisarts was het grootst. Toch had ik een afspraak gemaakt.

Toen ik daar met knikkende knieën zat en mijn verhaal (vooral het fysieke probleem) vertelde en hij zich omdraaide naar de computer en een doorverwijzing uit schreef - voelde ik zo’n last van mijn schouders vallen.

Ik hoefde mijn borsten niet te laten zien? Serieus? Wat ontzettend fijn!

De afspraak bij Bergman Clinics in Den Haag stond al vast, toen ik mij toch weer terugtrok. Ik ging twijfelen aan de chirurg waar ik een afspraak mee had. Uit de reviews kwam dat niet iedereen tevreden was over zijn manier van communiceren. Hij was zakelijk en kort. Wat voor heel veel mensen wellicht prettig is, maar ik had iemand nodig die me begreep.

Daarnaast gooide ook corona roet in het eten. Op mijn werk waren naar mijn idee teveel collega’s ziek en eruit i.v.m. hun operaties, waardoor ik toch de stekker er weer uit trok.

Ik zei de afspraak af.. 

Afgelopen zomer werden mijn fysieke klachten steeds erger. Hierdoor brak ik ook mentaal. Ik wilde zo graag hard werken en doorgaan, maar mijn lichaam schreeuwde dat ik moest stoppen. Mijn man zei.. “Nu is het jouw tijd!" " Ga een nieuwe doorverwijzing vragen bij de huisarts.”

Zo gezegd, zo gedaan. 

Inmiddels had ik mij de afgelopen drie jaar al enorm verdiept in welke arts prettig voelde, welke arts mooie resultaten had en het verschil tussen een ziekenhuis of een kliniek.

Ik koos voor Dokter van Engeland in de Bergman Clinics in Hilversum. Mijn doorverwijzing kreeg ik direct weer goedgekeurd via de huisarts en die middag kon ik online al een afspraak maken voor een eerste intake bij Dokter van Engeland.

Wat een fijne vrouw.. lief, begripvol, duidelijk en professioneel. Het moeilijkste stuk vond ik om mezelf letterlijk bloot te geven. Ook daar ging zij ontzettend kundig en respectvol mee om.

Ik kreeg vanuit haar direct goedkeuring om de behandeling door te zetten. Ook de zorgverzekeraar liet binnen 10 minuten weten dat mijn operatie goedgekeurd was.

Wat een opluchting.. ik ging met zo’n gelukzalig gevoel daar naar buiten.

Eindelijk was het zo ver.. ik ging het echt doen!

Nog geen 8 weken later stond mijn operatie gepland. Afgelopen maandag was het DE dag.

Ik was nog nooit geopereerd. Dus het was best wel spannend, maar wat een fijne plek is de Bergman Clinics. Iedereen is even vriendelijk en je wordt ontzettend op je gemak gesteld.

Toen ik na de narcose wakker werd op de uitslaapkamer, kon ik alleen maar huilen. Nog voordat ik überhaupt mijn ogen kon openen, huilde ik. Ik hoorde de verpleegkundige nog vragen, “Ach ben je zo verdrietig? Heb je pijn?” Nog half slapend schudde ik mijn hoofd. “Nee, ik heb geen pijn. Het zijn tranen van geluk.”

Eindelijk is het gebeurd! Ondanks dat ik nu nog op Frankenstein lijk, vind ik mijn nieuwe borsten prachtig. Wat een verschil..

Zelf in mijn blootje heb ik nu al een lading meer zelfvertrouwen dan ik ooit heb gehad mét kleding aan.

Ik ben blij en dankbaar dat de operatie goed is gegaan. 

En daarnaast ben ik ongelofelijk trots op mezelf.. 

Heden:

En dat ben ik nog steeds. Ik ben zo dankbaar dat ik de kans heb gehad om dit voor mezelf te doen. Het was niet makkelijk. Echt niet..

Waar ik een jaar geleden nog niet over kon praten, kan ik nu wel. Want twee maanden voor mijn operatie werd bij mijn moeder borstkanker geconstateerd. Het zette onze wereld op zijn kop. Uiteraard voor mijn moeder het meest, maar ook ik had hier met oog op mijn eigen operatie heel veel last van.

Hoe kan het zijn dat ik eindelijk deze stap durfde te zetten en dat mijn moeder stappen moest zetten die voor haar vreselijk waren.

Dat ik in gezond vlees ging snijden? 

Zowel mijn moeder als mijn arts hebben mij verzekerd dat ik het toch door moest zetten. Mijn moeder met al haar warmte en liefde, omdat zij wist hoe belangrijk dit voor mij was. Daarbij zei ze dat het voor ons beide medisch was en dat het niet te vergelijken was met elkaar.

Mijn arts door te zeggen: "Bij alles wat ik bij jou weg haal, kan geen kanker komen.”

Het was pittig, maar het was het allemaal waard. Elke traan. 

Mijn herstel was er één zoals elke arts hoopt dat het gaat. Ik heb geen complicaties gehad. Mijn wonden zijn niet gaan ontsteken. Ik moest rustig aan doen (wat heel lastig was) en het de tijd geven.

De eerste keer een nieuwe BH passen, was trouwens nog even traumatisch als dat het voor de operatie was. Mijn lieve tante (die in een lingeriezaak werkte) was hier al bang voor. Die heeft zoveel vrouwen in haar pashokje gehad, waarbij het op de een of andere manier tegenviel. Ik heb zo gehuild. “Hoe kan ik nou nog steeds een cup F hebben?!” Helemaal verontwaardigd was ik. Ik hoor toch nu van die leuke goedkope schattige BH’tjes te kunnen kopen bij de HEMA ofzo? 

Niets is minder waar. Ik heb een brede borst, dus ik heb een brede beugel nodig. Hoe klein de chirurg je borsten ook maakt, de breedte van je borst blijft hetzelfde. 

Mijn tante wist mij op te peppen. Ik moest gewoon schakelen en niet letten op een cijfer of een letter. Dat doe ik tenslotte ook niet in mijn normale kleding. Want wat boeit mij het nou of er 38 of 44 in mijn broek staat? Zolang hij past en lekker zit, is het maar een getal toch?

Zo werkt het ook met BH’s. Nu wel ja..

Een jaar na mijn operatie ben ik dolgelukkig met mijn nieuwe borsten. Ik ben fantastisch hersteld, mijn littekens zijn nauwelijks zichtbaar. 

Ja, ik draag nog steeds een cupmaat F, maar geloof me.. ze zijn echt kleiner. Mijn tante zei: "Je hebt NU een F.. al die jaren daarvoor heb je jezelf in een F gepropt.” Daar had ze helemaal gelijk in! 

De arts heeft in totaal een kilo weefsel weggehaald. Die kilo heb ik er helaas wel weer aangegeten het afgelopen jaar.. plus nog twee..

Maar dat maakt niet uit.. want ik heb kleinere borsten en momenteel kan ik daar de hele wereld mee aan!

Ze passen bij me. Ze horen nu bij me. Voor het eerst in jaren hoef ik ze niet meer te verstoppen. 

Vorige week kreeg ik uit een totaal onverwachte hoek een heel lief appje. De dame stuurde dat ze zojuist een aantal van mijn blogs had gelezen en dat ze het heel mooi en knap vond hoe eerlijk ik over mijn ervaringen schrijf.  Dat als ze mij ziet lopen altijd denkt “Die heeft alles perfect voor elkaar.” 

Nou dat klopt natuurlijk ook.. ik ben sinds de operatie ook echt perfect. Zo loop ik nu ook rond. (DIKKE VETTE KNIPOOG, lieve mensen) Natuurlijk ben ik dat niet! 

Dat is niemand hé.. iedereen draagt zijn of haar eigen rugzak, met een hele persoonlijke inhoud.

Ik heb zojuist het meest persoonlijke stukje uit mijn leven uit die rugzak gehaald en op tafel gesmeten. Ik stel me (schriftelijk) kwetsbaar op.. omdat ik hoop dat iemand dit leest en daardoor ook een stap voor zichzelf durft te zetten. 

Want als ik had geweten wat ik nu weet.. dan had ik tien jaar geleden al naar de huisarts gegaan om deze operatie door te zetten. Maar ja, beter te laat dan nooit!

Vijf pagina’s.. zes keer een pauze ingelast omdat het me anders teveel zou worden. Mijn spotify lijst aangepast naar Kerstliedjes om deze zware pil wat luchtiger te maken voor mezelf. Inmiddels is mijn hoofdpijn gezakt en mijn tranen zijn weg. 

Nu nog op die “publiceren” knop durven klikken..

Wees een beetje lief voor elkaar.. want;

“Everybody has a chapter they don’t read out loud..”

Liefs Suus