Stemmetjes

‘Ga je rennen?’ vraagt m’n man terwijl ik buiten in de kou mijn ontbijt zit te eten. 

Ik knik.. ‘Ja, dat is wel de bedoeling ja.’

Hij draait zich om en kijkt naar de witte ijslaag die in de tuin op de tegels ligt.

‘Kijk, maar uit.’

De konijnen huppelen in het rond en de geur van koffie dringt mijn neus binnen. 

"Ze hadden toch zon voorspeld?" bedenk ik me en ik voel de weerzin opkomen om wéér die kou in te moeten.

Ik hoor jullie denken, ‘maar je zit toch al in de kou? Wat doe je in vredesnaam buiten met je ontbijt?'

Nou, dat is ritueel geworden. Elke morgen kunnen de konijnen even volledig vrij rondrennen terwijl m’n man en ik ons ontbijt met winterjas en al onder de overkapping nuttigen. Zo ook vandaag.

Ik heb vandaag een dagje vrij van het werk en ik had helemaal gepland dat ik dan 10 kilometer zou gaan rennen, maar als ik naar buiten kijk ben ik bang dat het ‘m niet gaat worden. 

Ik loop de woonkamer weer in en plof op de stoel. ‘Ik ben mezelf moed aan het inpraten.’ zeg ik tegen m’n man, die ook weer naar binnen komt. ‘Ja, dat begrijp ik met dit weer.’

Zucht.. gelukkig heb ik m’n hardloop kleding al aan, want anders had ik zeer waarschijnlijk niet gegaan. Ik pak m’n telefoon erbij en bekijk in Spotify welke muziek ik ga luisteren.

Pff.. niks leuks. 

"Vanmorgen was de weegschaal ook niet leuk Suus, zeur niet zo!" Probeer ik mezelf streng toe te spreken.  

1 januari was de dag dat ik het wel even anders ging doen. Zo’n vreselijk cliché, maar die zijn soms nodig. Ik ben dus welgeteld al 16 dagen heel bewust bezig met mezelf. Ik eet gezond, ik sport bijna elke dag, drink liters water. Daarnaast geniet ik zeker nog van een hapje buiten de deur, maar dan eet ik overdag alleen nog maar gezond of ik kies iets verantwoords in het restaurant.

De knop is om, maar ik wil graag wel na 16 dagen resultaat zien.

Nou mag ik echt niet klagen hoor, want de eerste 2 kilo is er bij mij altijd zo af, maar nu was ik buiten die 2 kilo toch weer 3 ons aangekomen.. 

In je hoofd weet je het allemaal zo goed hè. “Ja joh, één keer poepen ben je het weer kwijt." “Oh, dat is omdat je ongesteld moet worden."  of  "Dat is spiermassa en geen vet.” en de klassieker "Niet opgeven, je doet dit voor jezelf.”

Nou, hele leuke positieve stemmen zijn dat, maar de grootste schreeuwlelijk in mij die zegt: “Heb je nou al dat lekkers de afgelopen week laten staan en voor niets?” “Ik zou gewoon weer gaan snoepen hoor, lekker belangrijk, je hebt toch al een vent?”

Ik sta op en trek m’n hardloopschoenen aan. Pet op, oordopjes in m’n oren, Strava aan.. en gaan.

Nog geen drie meter in de straat zegt dat stemmetje: “Jezus, wat is het glad! Dit houd ik niet lang vol. Ik ga terug!”.. Mijn benen luisteren niet en lopen voorzichtig door. 

Na de oversteekplaats schiet ik de hoek om het fietspad op. Wind tegen.. alweer. “Pff.. ik ga zometeen naar links en dan loop ik alleen een rondje klinker en dan ga ik weer naar huis. Dit is geen doen, zo glad!”  zegt dat stemmetje weer.

Mijn benen luisteren dit keer wel en ik ga de hoek om en nogmaals de hoek om. Op een zeer rustig tempo vervolg ik het fietspad en zie ik de school opdoemen.

Ik begin een ritme te krijgen en de muziek in m’n oren irriteert me ook niet meer. Oké, ik pak de ijsbaan ook mee, dan is het toch zo’n 4 km wat ik heb gerend. 

Eenmaal langs de ijsbaan zegt dat stemmetje: “Kom, het is mooi geweest. Je oren vriezen eraf en je bent toch verder gegaan dan gedacht. Hup, de hoek om!”

Mijn benen rennen weer rechtdoor. Goed, dan ga ik langs de paarden manege terug, dan heb ik 5 kilometer gepakt. 

“Quitter”.. zegt de andere stem. “Het valt allemaal wel mee toch? Zo glad is het niet. Je hoeft nergens heen vandaag. Pak de Angelus erbij en dan ren je terug, heb je er mooi 6 gedaan.”

Wat ontzettend fijn dat ik zo ongelooflijk eigenwijs ben.. voor het eerst ben ik trots op dat stukje karakter. Ik ren de Angelus voorbij en ren rechtdoor het fietspad op richting Biert. Ik noem het nu rennen, maar eigenlijk ga ik vreselijk langzaam. Een ervaren hardloper zou zijn ogen uit zijn kop schamen als je de snelheid ziet waarmee ik vooruit ga. 

Boeiend, ik heb geen zin om te vallen of een blessure op te lopen. Het gaat om de kilometers en niet om het tempo. Die ren ik een andere keer wel weer bij. 

Die stemmetjes beginnen trouwens op de achtergrond te raken. De adrenaline en het gevoel van euforie nemen toe.

Ik zit pas op 5 kilometer, dus ik bedenk me dat ik eerst terug richting huis ren en dan de witte kerk erbij pak.

Nee.. lukt niet. Ze zijn bezig met de weg en ik kan er niets langs. Shit.. rechtdoor dan? Maar ik moet echt heel nodig plassen.. dat red ik nooit! Dan moet ik zeker nog 7 kilometer erbij pakken. Oké, dan ga ik terug hetzelfde goed begaanbare fietspad af en schiet ik het bos in. Dan heb ik er 8 gerend, dat is echt helemaal top! 

Ik voel de grond kraken als ik het bospad in ren. Alles is wit om me heen. Zo stil en sereen.. ik voel de ontspanning opkomen terwijl ik me inspan. Het heerlijke gevoel van voorbij de 6 kilometer rennen. 

Zo vaak hoor ik mensen zeggen “Hardlopen is niks voor mij. Ik red het nog geen 5 kilometer.” 

Dan moet je ten eerste niet gelijk gaan hardlopen, maar gaan joggen en ten tweede moet je soms door je eigen barrière heen. Na heel wat jaren rennen weet ik dat ik pas lekker ren na 6 kilometer. Dan pas is mijn ademhaling volledig in balans, dan is de verzuring eruit.

De afgelopen dagen had ik thuis gesport en ik liep dus echt met vreselijke spierpijn. Vooral aan de binnenkant van m’n dijen en bovenbenen. De eerste 3 kilometer had ik bij elke stap pijn. “Wat doe ik mezelf aan?” die vraag gaat dan wel 100x door mijn hoofd. Maar ik weet dat het weggaat. Dat ik “het” eruit loopt. 

Kijk, morgen heb ik dubbel zoveel spierpijn, maar dat is morgen.. 

Ik verlaat het park en kom weer terug bij de ijsbaan. Ga ik naar huis? Die hoge wc nood is inmiddels ook wel te behappen. Kom op Suus, je zit op 8,2 kilometer, die laatste 1,8 kunnen er nog wel bij toch? JA! 

Hoe ik die laatste meters heb gevonden, weet ik niet.. als je de route op mijn Strava bekijkt dan zie je echt heel duidelijk dat ik wel zeven keer iets bedacht had om naar huis te gaan. Wat een chaos. 

Maar ik nailde hem! Ik liep 10 kilometer vanmorgen, terwijl ik er zo geen zin in had!

Dan ben ik toch wel trots op mezelf hoor. Dan laat ik wilskracht en discipline aan mezelf zien.

Het allerfijnste was nog wel dat er thuis een Fit Piggy om op mij aan het wachten was in de koelkast. De Red Velvet variant. Mensen.. die had ik echt verdiend. Wat een cadeautje was dat!

Je kan zoveel meer dan je denkt. Als je comfortabel bent kan je niet groeien. Nou hoef je ook niet te groeien, als je dat niet wilt, maar ik wil dat wel! Ik heb namelijk iets afgesproken met mezelf op 1 januari en ik was niet van plan om dat na 16 dagen al op te geven.

Oh, ik ga nog heel vaak op m’n bek vallen hoor..natuurlijk! De kunst is om weer op te staan en verder te gaan. 

In de podcast "Over je grenzen" van JayJay en Donny vertelde ze dat het 66 dagen duurt voordat iets routine wordt. Dus ik heb met mezelf afgesproken dat ik deze levensstijl in ieder geval 66 dagen ga volhouden.

Mooi doel.. zie ik daarna wel weer wat het volgende wordt!

“Als je focust op resultaat zul je nooit veranderen. Als je focust op verandering zul je resultaat zien.”

En dat, lieve mensen, dat zijn de juiste stemmetjes waar je naar moet luisteren!

Liefs Suus