Afscheid

Afscheid.. ik ben daar niet zo goed in. Ja, dan ga je nadenken.. wie is daar dan wel goed in?

Niemand toch? Maar bij mij uit zich dat in hele vreemde vormen.

Al vanaf jongs af aan kan ik moeilijk afscheid nemen.

Daar bedoel ik dan niet persé afscheid van een persoon mee.

Daar bedoel ik ook mee, dat ik lastig afscheid of afstand doe van dingen.

Ben ik dan materialistisch? Nou, dat wil ik dan ook weer niet zo noemen.. want ik geef niet om dure spullen, maar ik geef wel om mijn spullen.

Als kind zat ik altijd te huilen bij de autodealer als mijn ouders een nieuwe auto kochten. Want ik vond dat zo zielig voor de oude auto. En ik bewaar nog steeds heel veel spullen omdat ik daar waarde aan hecht. Ooit heeft een collega mijn jas weggegooid, omdat die helemaal kapot en versleten was. “Dat kan echt niet meer hoor Suus, koop gewoon een nieuwe!”.. maar die zit dan nooit meer zo lekker als deze.

En ik ben dol op mijn stinkkleedje.. ik ben net zo’n klein kind dat zijn knuffel niet wil wassen omdat die anders niet meer lekker ruikt. Ik hecht dus heel veel waarde aan spullen.. emotioneel gezien. Als iets goed is, dan is het goed. Dan wil ik het niet nieuw. 

Het gekke is, dat je wel verwacht dat je over dingen heen groeit. Dat als je volwassen bent, dat je dan wat rationeler kan gaan denken over de dingen, maar niks blijkt minder waar.

Voor mij dan in ieder geval. Ik kwam er vorige week namelijk nog achter.

Ik neem jullie even mee naar een week terug. Mijn man en ik hadden een afspraak staan bij mijn Oom. Hij werkt als autoverkoper bij ons in de buurt en wij waren op zoek naar een nieuwe auto. Verliefd geworden op een bepaald merk en model.. en tadaa.. blijkt hij die te verkopen. Nou, dat komt mooi uit! Konden we mooi een proefrit maken en een gezellig bakkie doen bij oompje-lief.

Prachtige auto, goede regelingen.. we waren verkocht! Vanaf deze zomer mogen wij onze nieuwe bolide ophalen. Helemaal zin in!

Afgelopen december moest mijn eigen autootje, lees: een 23 jaar oud scheurmonstertje, waar totaal geen luxe op zit (en kilometers) naar de garage voor een APK keuring en een beurt.

Ik had afgesproken met mezelf dat als de kosten te hoog werden, ik dat niet meer ging betalen. Dat is dat oude bakkie niet meer waard.

Stiekem was ik al een beetje online aan het neuzen naar een nieuwe auto. Totaal verrast werd ik door de garage gebeld dat hij klaar was.

"Klaar?".. was er niks mis mee dan?” .. “Nee joh,” zei de man aan de andere kant van de lijn. “Toyota’tjes.. die zijn niet kapot te krijgen.”

O oké.. toch deels opgelucht ging ik mijn oude vertrouwde wagentje weer ophalen en zette een nieuwe auto uit mijn hoofd. 

Kijk, ik heb eigenlijk niet eens een auto nodig. Ik werk in mijn eigen woonplaats. In principe kan ik gewoon met de fiets naar mijn werk.. maar daar heb ik geen zin in. Punt.

Dus ik wil graag een eigen auto, dat is mijn vrijheid. 

Afgelopen woensdag dacht ik - toen we voor de nieuwe gezinsauto gingen kijken - misschien staat er nog wel een leuk tweedehandsie in de showroom. Dat gevoel borrelde op en ik kreeg dat niet meer weg.

Ik vond daar niet iets wat ik zocht, dus ik ging ‘s avonds thuis het internet af. 

Ja hoor, daar vond ik een tof autootje. Goede kilometerstand met NAP, een 5-deurs mét airco.. leuke prijs. Dit is ‘m!

“Kijk!” riep ik..

Mijn man - die nog steeds verliefd naar alle beelden op youtube aan het kijken was van onze toekomstige nieuwe gezinswagen - richtte zijn hoofd op en keek mij vragend aan.

“Kijk nou wat een leuke auto ik heb gevonden!”

Zijn wenkbrauwen schoten de lucht in. “Hoe bedoel je?” vroeg hij. “Jij hebt toch helemaal geen nieuwe auto nodig? "We hebben er net één besteld!”

“Nou, luister eens.. wie gaat er straks in die prachtige nieuwe bak rijden dan?” begon ik. 

“Jij! En ik dan? Ik rijd nog steeds rond in die Flintstone auto! "Ik wil ook een nieuwe auto.”

Tja.. het klonk wat verwend en decadent. En..dat was het ook, maar feit blijft dat ik heel graag dat autootje wilde bezichtigen.

“Nou, dan maak je een afspraak en dan gaan we kijken.” zei mijn man, die mij zeer waarschijnlijk volledig gelijk gaf en mij niks wilde ontzeggen..of hij kent mij beter dan ik denk.. maar dat komt later.

Afspraak gemaakt om afgelopen zaterdag naar die auto te gaan kijken. We konden helaas niet eerder.

Donderdag was ik wat chagrijnig. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het zelf ook vervelend vond. Mijn dochter speelde in een musical en afgelopen vrijdag was haar laatste optreden. Ik keek daar toch een beetje tegenop. Ik vind dat toch lastig.

Iets afsluiten wat zo leuk was.. wat je nooit meer terug krijgt.  

Onbewust liep ik toch met een knoop in mijn maag en zat ik weer vreselijk in mijn hoofd.

Ik zat wat te katten thuis. Eigenlijk was ik gewoon echt heel vervelend.

Dus die kreeg ik ook terecht naar mijn hoofd terug. “Jezus zeg, wat heb jij?” reageerde mijn man nadat ik weer kortaf en lelijk antwoord gaf op een simpele vraag.

“Niks! Ik ben gewoon chagrijnig!” reageerde ik fel terug. “Pff.. nou ga dan lekker naar je nest ofzo en val mij daar niet mee lastig.”

Dat deed ik ook.. misschien liep ik ook nog stiekem met mijn middelvinger opgestoken de trap op. Daar heb ik geen actieve herinnering meer aan..

Vrijdagochtend stond ik weer met een rothumeur op. Hè bah.. alweer? In mijn mailbox vond ik een email van de autodealer van de auto die ik zaterdag ging bezichtigen. Er stond in dat we welkom waren vanaf 9:30 uur.

Hmm.. dat is vroeg. We moesten eerst vrijdagavond nog twee uur terug rijden uit Zwolle en dan zaterdagochtend weer vroeg op om een uur te rijden voor die auto.

Nou ja, het is niet anders.

Vrijdagavond namen wij afscheid. Afscheid van een geweldige tour, van een fantastische musical, van nieuwe vriendschappen en van een tof avontuur.

Ik vertel nooit veel over mijn man en dochter. Sterker nog, ik noem ze niet eens bij naam in mijn blogs. Dat stukje is van hen.. 

Deze blogs gaan over mij. Natuurlijk maken ze het grootste deel uit van wie ik ben en wat ik mee maak, maar ik schrijf liever niet in detail over hun. Dat is privé, dat mogen ze zelf doen als ze dat willen. 

Dus ik ga ook niet te veel in over de passie van wat mijn kind doet. De mensen die dit lezen en mij persoonlijk kennen, weten dat toch wel.

Feit blijft dat ik afscheid moest nemen.. en daar ben ik niet zo goed in.

Het was een prachtige avond. Met een lach en een traan.

Terug in de auto bespraken we deze mooie avond nog na met elkaar. In de tussentijd was kindlief in slaap gevallen, maar m’n man en ik gingen nog even door.

Op een gegeven moment nam ik mijn telefoon even door. Ik probeer tegenwoordig wat meer in het moment te leven i.p.v continue op m’n beeldscherm, dus ik had deze avond mijn telefoon niet zoveel in handen gehad.

Ik had een email..

“Hallo Suzanne, 

De auto is vanmiddag verkocht. Helaas.

mvg, …”

“O wat jammer.” klonk er naast mij toen ik de e-mail hardop voorlas. “Nee hoor,” antwoordde ik met opgetrokken schouders. “Dan heeft het zo moeten zijn.”

Hij glimlachte. “Ach ja, er is toch ook nog niks mis met je eigen auto?”

Wat voelde ik nou? Was dit teleurstelling? Nee.. het was opluchting!

Ineens viel alles van mijn schouders. Twee dagen lang was ik chagrijnig geweest. Dat kwam uiteindelijk doordat ik in mijn hoofd van twee dingen afscheid moest gaan nemen.

Niet alleen van het Musical avontuur van mijn dochter, nee ook van mijn oude vertrouwde vierwieler!

Ik wil mijn Flintstone auto nog niet weg.. mijn lelijke, uit-elkaar-vallende-scheurmonster. Mijn bolide die eigenlijk nog helemaal niks mankeert, behalve dat er geen luxe op zit. Die qua motor nog hartstikke sterk is.

Die mij altijd van A naar B brengt en mij nog nooit heeft laten vallen. 

Ik hou van mijn zwarte Japannertje!! En ik ga ermee doorrijden tot hij niet meer kan. Dan komt er vanzelf wel een mooi nieuw exemplaar voor de deur te staan.

Tot die tijd vind ik één keer afscheid nemen in de week wel voldoende.. mits het om kilo’s gaat. Dan mogen het er wel meer zijn.

"The secret to having is all, is knowing you already do!"

Liefs Suus