Doelen

Zo’n 8 jaar geleden begon ik met twee vriendinnen met een rondje hardlopen.

Ik was totaal onervaren en zij hadden wat meer ervaring, dus hup.. sportkleding aan en gaan.

Tot mijn verbazing vond ik het ook echt leuk.

Mijn vriendinnen haakten op een gegeven moment af, maar ik had iets ontdekt wat ik graag door wilde zetten. 

Ik rende pas net 5 km toen ik aan een andere vriendin vroeg: “Als ik nu ga trainen (juni), kan ik dan volgend jaar april de 10 km in Rotterdam lopen?”

M’n vriendin - die marathons op haar naam had staan - schoot in de lach.

“Suus, als jij nu gaat trainen, dan kan jij veel meer dan dat.”

Nou, rustig aan hoor.. ik loop pas net 5 km, het moet wel leuk blijven.

“Luister, wij gaan ons inschrijven voor de Bruggenloop. 

Dat is in december en die is 15 kilometer. Dat is mooi doel om mee te beginnen.”

Zo gezegd, zo gedaan.. ik ging trainen. Niet echt met een trainingsschema, maar gewoon op gevoel. Hier en daar een interval, maar verder niet echt professioneel ofzo.

In december van dat jaar stonden we aan de start van de Bruggenloop in Rotterdam. Wat vond ik het gaaf. Al die mensen, al die lichtjes.. 

We renden de Brienenoord brug over (alias de kuitenbijter) en toen we naar beneden renden, voelde ik me euforisch. 

Helaas kreeg ik bij kilometer 12 een zogenoemde ‘hongerklop’.. want ik had veel te weinig voeding tot me genomen en ik was heel misselijk.

M’n vriendin probeerde me nog aan te moedigen.. “Hoor je de muziek al Suus? We zijn bijna bij de Kuip.. kom op!”

Iets in de trant van.. “Oh, lief Lin.. ik hoor het, maar ik voel me niet zo goed nu.” kwam uit me mond.. 

Nee, grapje.. eigenlijk zei ik: “Houd je bek Lin, ik heb honger..”

Ik geloof oprecht dat er op dat moment een onbreekbare vriendschap ontstond tussen ons. Want als ik zo tegen je mag en kan doen en we lachen er nu om.. dan ben je onbreekbaar haha. 

Ik haalde de finish. Daar stonden mijn vrienden, zus, mijn man, dochter en schoonmoeder op me te wachten. Onderweg stonden mijn ouders in de barre kou om mij aan te moedigen. Ik vond het allemaal zo tof. Wat een ervaring.. dat smaakte naar meer!

Na een bak kwark met honing, voelde ik me ook weer de oude en kon ik genieten van mijn prestatie.

Na die dag schreef ik me in voor de halve marathon van Den Haag in maart.

In januari renden Lin en ik nog de Lengkreek cross. Dit was 12 kilometer over het strand, door de duinen en het bos. Het waren eigenlijk drie rondjes van 4 km.

Je kon op elk moment stoppen, maar Lin en ik zijn geen quitters. Dus wij renden de volledige 12 kilometer op karakter. Eigenwijs dat ik was, blesseerde ik mijn knie.

Wat baalde ik.. want over twee maanden moest ik klaar zijn voor die mooie halve.

Ik nam de rust die mijn knie nodig had en rende uiteindelijk een maand voor de start zo’n 18 kilometer thuis. De rest zou dan ook wel lukken.

Half maart stonden Lin en ik weer aan een start. Dit keer ook nog hoognodig op zoek naar zonnebrandcrème, want het was 17 graden met volle zon. Daar had ik trouwens niet op gerekend, want ik ben echt een vreselijke ‘warm weer’ renner.

Helaas, niet gevonden.. dus met mijn melkwitte huidje en hopelijk was die niet na deze loop vuurrood, waren we er klaar voor. 

Mijn moeder, schoonmoeder, zus, man en dochter stonden op ongeveer 13 kilometer bij het strand van Scheveningen op ons te wachten. (Nadat ze heerlijk op een terras hadden gezeten haha)

Bij kilometer 10 had ik het best zwaar, maar het idee dat over drie kilometer mijn familie er stond, hielp mij erdoorheen.

Daarna kon ik weer vliegen..

Bij kilometer 19 had ik het echt zwaar. “Ik ga op mijn tandvlees Lin..” hoor ik mezelf nog zeggen.. maar hé.. ik had geen honger, want ik had inmiddels door dat een reep chocola voor een loop wonderen doet voor mij haha.

Ik haalde hem.. mijn eerste halve marathon. Ik was zo ontzettend trots op mezelf.

Van nooit rennen, had ik binnen 10 maanden mezelf naar een halve marathon getraind. 

En nog in een schappelijke tijd ook! 

Mijn ultieme droom? De Marathon van Rotterdam.

Dit roep ik echt al jaren, maar ik heb mezelf er nooit aan durven wagen.

Mensen vragen weleens: "Ga je nog de 10 doen van Rotterdam?”

Maar dat doe ik niet.. ik heb ooit met mezelf afgesproken, als ik dan ren.. dan ren ik de marathon.

Inmiddels heb ik verschillende loopjes gehad. Ik heb na die halve Marathon nog drie keer de bruggenloop gerend, tweemaal de 10 kilometer in Den Haag en hier en daar wat evenement loopjes, maar een halve - laat staan een hele - heeft er niet meer ingezeten.

Waarom niet? Excuses.. ik ben zo blessuregevoelig, dat ik het vaak gewoon niet durf.

Daarnaast leg ik de lat veel te hoog. Ik moet zo’n loopje dan ook nog in een bepaalde tijd doen van mezelf.

Op dit moment laat ik dat eigenlijk een beetje los.

Afgelopen maart rende ik met een blessure aan mijn voet weer de 10 kilometer tijdens de CPC in Den Haag.

Bij kilometer 7 speelde mijn voet op en ik ben niet gestopt. Strompelend kwam ik de finish over. Ik heb zeker drie weken mank gelopen en tot op de dag van vandaag is het nog niet helemaal over. Ik wil niet opgeven, maar ren mezelf dan letterlijk kapot. Dit heb ik al zo vaak gedaan.

Laat staan als ik 42 kilometer moet rennen.. dat kan mijn lichaam toch gewoon niet aan?

Afgelopen zaterdag ben ik voor het eerst na bijna 7 weken weer een rondje gaan joggen.

Op nieuwe hardloopschoenen en in een heel rustig tempo.

Het ging goed! Dat geweldige gevoel dat vanuit mijn benen rechtstreeks naar mijn hart gaat als ik ga rennen, is zo ontzettend fijn!

Mijn hoofd komt tot rust en mijn ademhaling past zich volledig aan. 

De jeuk om te gaan trainen voor de marathon is nog nooit zo heftig geweest.

Sterker nog.. het leek wel alsof mijn Spotify lijst tot mij sprak. 

You never walk alone van Lee Towers kwam mijn oren in.. gevolgd door She wants to Move van N.E.R.D.

Vanmorgen ben ik voor de tweede keer gaan rennen. Snelheid weer iets omhoog gegooid, afstand op 5 kilometer gehouden. Ook dit keer gelukkig weer zonder pijn en nogmaals met mijn Spotify lijst die mij iets probeert te vertellen. Running up that Hill van Kate Bush gevolgd tot Run to you van Bryan Adams echode in mijn oren. 

Gaan we dit doen, Suus? Ga jij die ene droom verwezenlijken? Kan jij dit? 

Ga je dit keer niet te ver in je blessures? Ga je die tijd eindelijk loslaten en ga je dan op afstand rennen en niet op snelheid?

Want eerlijk is eerlijk.. als ik ooit de marathon mag rennen, dan is uitlopen zoveel belangrijker dan snelheid. 

Ik wil het zo graag.. de drang wordt steeds erger.

Maar ik kan dat niet alleen, daar heb ik hulp bij nodig. Iemand die een passend schema voor mij kan maken. Die mij kent en weet dat ik niet meer dan 2x in de week kan rennen. 

Kan ik een marathon rennen met maar 2x in de week trainen?

Blessures liggen bij mij op de loer als ik te veel ren. 

Zoveel vragen, zoveel excuses, zoveel onzekerheden, maar ik heb zoveel geleerd en bereikt de afgelopen tijd met mezelf. Ook deze stem mag en kan ik niet negeren..

“The same voice that says “give up” can also be trained to say “keep going”..

maar dan wel op een gezonde en verantwoorde manier. 

Als iemand tips heeft.. qua trainingsschema en voeding? Help a girl out..

Oké .. woman.. woman..

Liefs Suus