Blue Monday

Ver weg hoor ik het getril van de wekker op het nachtkastje. Met pijn en moeite open ik één oog en kijk naar mijn oldschool wekker met rode cijfers. 

05:30 uur.. dat is niet mijn wekker, maar die van m’n man.

Ik trek mezelf weer in de foetushouding op en merk dat ik moet plassen. Geen zin om m’n bed uit te gaan. Ik wiebel heen en weer totdat ik de aandrang niet meer voel en val weer in slaap.

In de verte hoor ik weer getril op het nachtkastje, gevolgd door een geluid. 

06:00 uur.. Shit, dat is wel mijn wekker. Ik druk op sluimeren en nestel mezelf weer in mijn dekbed. 

Jemig wat ben ik moe.. m’n hele lijf voelt futloos aan en op dat moment bedenk ik me, dat ik dit keer het sporten lekker oversla. 

Al weken lang gaat mijn wekker 5 dagen in de week om 06:00 uur in de ochtend en sta ik vrolijk (en soms wat minder vrolijk) om 06:30 beneden voor de televisie te sporten. 

Sinds mijn nieuwe functie op mijn werk heb ik minder tijd om in de middag of later op de ochtend te sporten, dus ik wil geen slappe excuses hoeven te verzinnen dat ik niet meer sport. 

Dan plan ik het gewoon in.. dan maar eerder die wekker. Eerlijk? Het geeft een boost en een goede start van m’n dag.
Het voelt toch net wat lekkerder als ik na een lange dag werken op de bank plof, wetende dat ik het “verdien”.

Vanmorgen gaf ik mezelf een ochtend ietsjes langer uitslapen. Daar voelde ik me trouwens ook helemaal niet rot door, want ik had het weekend ook gesport, dus ik kon er best één overslaan.
06:20 uur.. hoor ik nou de douche? Is hij nog niet naar zijn werk? Ik haal m’n oordopjes uit m’n oren en hoor de regen tegen ons schuine raam tikken.
Serieus? Regen.. 10 juni en ik heb nog geen normale lenteweek gezien dit jaar. 

Licht geïrriteerd door deze gedachte, duw ik mijn oordopjes weer terug in m’n oren en glimlach ik bij het idee dat ik nog 40 minuten in m’n bed mag liggen van mezelf.

07:00 uur.. eruit! Ik stap onder de douche en kleed mezelf aan. Loop naar beneden en haal drie boterhammen uit de vriezer om te ontdooien.

om 07:30 uur hoor ik de wekker van m’n dochter gaan. Zichtbaar nog moe strompelt ze naar de badkamer. “Goedemorgen," zegt ze.

"Hoi, lieverd,” zeg ik. “Ben je nog moe?”

Ze knikt. “Ik ook.. vervelend hè? En het regent, dan ligt je bed zo lekker.” 

Ze knikt weer. Wrijft in haar ogen en begint aan haar eigen ochtendritueel. 

Eenmaal beneden pak ik mijn werktas en begin met het maken van de lunchpakketten. 

Ik pak mijn werktelefoon en begin eigenlijk alweer te vroeg aan mijn werkdag. 

Dat sluipt er toch stiekem een beetje in. Ik gooi mijn laptop open en begin al wat dingen uit te zoeken. 

Om 08.20 uur geef ik m’n dochter een zoen en vertrekt zij richting school. 

Ik duik weer achter mijn laptop en zodra ik klaar ben met de eerste werkzaamheden pak ik alles weer in en vertrek richting kantoor.

Het regent. Getverdemme, het regent. Het kantoor waar ik maandag werk, ligt bij mij in de woonwijk. De auto ga ik echt niet pakken, dat slaat helemaal nergens op.

De fiets is op dat moment te ver weg. Ik heb geen zin om die helemaal uit de schuur te halen, dus ik ga gewoon lopen.

Tja, op zich is dat logisch toch? Het is serieus nog geen 7 minuten lopen, maar ik vind één: mijn laptoptas te zwaar en twee: ik ben weer eens geblesseerd.

Dit keer had ik al niet gesport, dus ik mocht niet zo zeuren van mezelf. 

Met elke stap die ik zet voel ik de scherpe pijn van mijn scheenbeen. Potverdorie, wat ben ik toch eigenwijs. Allemaal leuk en aardig hoor, die leuke hardloop hobby van mij, maar blijkbaar moet ik gaan accepteren dat het allemaal niet gaat zoals ik hoop.

Twee keer 10 km en een keer 8 km rennen in anderhalve week is blijkbaar alweer te veel gevraagd van mijn lichaam.

Dus helaas loop ik sinds afgelopen woensdag weer met een blessure. Ook deze mag en kan ik niet negeren, dus voorlopig lig ik weer uit mijn eigen schema. 

Accepteren.. f*cking frustrerend. 

Zeiknat kom ik aan op kantoor. Ik werk een prima ochtend en vertrek dit keer zonder een hoosbui op mijn hoofd weer richting huis. Scheenbeen doet het dit keer wat beter en uiteindelijk loop ik de scherpe pijn eruit.

Eenmaal thuis rond 13.50 uur, plof ik voor 10 minuten even op de bank. Lees mijn berichten en e-mails en doe de deur open voor dochterlief die weer thuiskomt uit school.

“Ik ben de was en strijk doen.” zeg ik tegen haar en loop naar boven.

Nog geen half uur later roept ze dat ze naar vriendin gaat en trekt de voordeur achter zich dicht.

Ik zet een podcast op en strijk mijn was weg.

15:30 uur.. 

Alle energie is eruit. Ik voel me de hele dag al niet helemaal jofel. Laag in mijn energie en mijn lichaam voelt nog steeds zwaar. Ik bedenk dat ik het maar toe laat. 

Ik zet een bak thee en zoek een leuke serie op Videoland op. Ik ben alleen en het regent. Daarnaast geeft mijn lichaam aan dat ik rust nodig heb, dus ik geef me eraan over.

Gevolg: ik krijg een enorme snaaibui en vreet de halve kast leeg.

17.00 uur.. Pff, wat is het toch vreselijk als je je zo voelt. Zo uit het niets ook.. ik kan het totaal niet plaatsen. Mis ik de zon? Heb ik een te druk weekend gehad? Ben ik gewoon aan het zeuren? Waaaat?

Ik ga naar de wc en concludeer dat het weer eens mijn hormonen zijn. Het is weer de tijd van de maand en alles valt op zijn plek.

Wat een drama om een vrouw te zijn af en toe. 

De neerslachtigheid, de pijn in je lijf, de vreetbuien.. álles valt op zijn plek. En weet je? Ik ben niet eens chagrijnig, ik voel me gewoon heel zielig. Om helemaal NIKS!

Ik geef me er maar aan over. Beslis op dat moment dat ik even lekker (voor de tweede keer) heel heet ga douchen. Even maar een beetje lief zijn voor mezelf, want streng zijn heeft geen zin. Het werkt al helemaal niet als ik dan ook nog ga zitten balen dat ik de halve kast heb leeg zitten vreten.

Ik zucht een paar keer heel diep, smeer mezelf met fijne cremetjes in en krijg een dikke knuffel van m’n dochter als ik weer beneden kom.

19:30 uur.. Mijn man komt nu pas thuis.. en weet je? Die heeft pas een lange dag gehad. En weet je? Dertig seconden voordat hij binnenkwam kwam er een gigantische hoosbui naar beneden. En weet je? Hij kwam zeiknat en lachend binnen.. “Zo! Ik had precies die hoosbui op m’n hoofd haha!”..

En weet je? .. hij kwam vanuit de sportschool thuis.

Dus.. conclusie: morgen als die wekker gaat om 06:00 uur, dan ga ik eruit om te sporten. Dan kan ik die hoosbui op mijn hoofd ook een stuk beter verdragen dan vandaag.

20.00 uur.. Ik kruip onder mijn kleedje op de bank en geniet van de regen die ik in de achtertuin zie. En nog heel even wachten en dan mag ik lekker in een foetushouding in mijn bed liggen, wachtend tot de wekker weer gaat.

“It’s okay if you fall apart sometimes. Tacos fall apart and we still love them.”

Liefs Suus