Loslaten

Ik stond van de week bij de Kruidvat toen ik een vrouw tegen de verkoopmedewerker hoorde zeggen “Pff, gelukkig gaan ze zondag voor drie weken naar hun vader, heb ik eindelijk rust!”.

Nogal verbouwereerd draaide ik me om en zag tot mijn grote verbazing dat deze vrouw dit ook nog eens zei waar haar twee zoontjes bij stonden.

Ik schudde mijn hoofd en viel er stil van.

Begrijp me niet verkeerd hoor, want ik ben ook weleens moe en ook ik verlang soms naar wat rust aan mijn hoofd. Lijkt mij geheel menselijk, maar dat je zoiets hardop kan roepen waar je kinderen bij staan.. daar vind ik wat van.

Daarnaast kan ik het me echt niet voorstellen dat het lekker is om je kinderen drie weken niet te zien..

Mijn gedachten op dat moment? “Ik snap wel dat je gescheiden bent..”

Niet aardig.. maar dat ben ik ook niet altijd. 

Laat ik vooropstellen dat ik geen moeder en partner ben die zichzelf volledig wegcijfert voor haar gezin. Dat klinkt enorm egoïstisch, maar dat is wel hoe het is. 

Ik heb me vaak in het verleden moeten "verantwoorden" over het feit dat ik maar één kind heb. Want ja, dat is toch zielig? Dat is toch niet de norm? 

Naast het feit dat dat ene (perfecte) kind ons niet zomaar gegund was. Spelen er nog genoeg andere redenen waarom wij geheel bewust niet voor meerdere kinderen hebben gekozen.

Daar was er onder andere één van, dat ik niet alleen moeder wilde zijn. Ik wilde ook graag nog een stukje Suus blijven. Een klein beetje tijd, in dat toch al drukke leven waar wij allemaal in leven, voor mezelf.

Een stukje tijd om de dingen te kunnen doen waar ik van oplaadt. In rust een boek lezen, een rondje hardlopen, naar het theater gaan, schrijven, schilderen etc.

Dit alles kan ik en heb ik altijd blijven kunnen doen. En niet omdat mijn kind drie weken naar haar vader gaat.

Nee, omdat wij heel veel met elkaar doen en elkaar ook soms even loslaten om op te laden. Alle drie op onze eigen manier. 

Loslaten.. ook zo’n ding. Want ondanks dat ik het fijn vind om af en toe even alleen te zijn, wil ik ze ook graag bij me houden. In het zicht en binnen bereik. Controle hebben dat alles goed met ze is. 

Die gevoelens nekken mij de afgelopen dagen. Waarom? Nou, ons lieve kind bedacht een half jaar geleden dat ze graag op zomerkamp wilde.

Op dat soort momenten gebeurt er heel veel in mijn hoofd.

Side note: Afgelopen donderdag zijn wij met z’n drieën naar Inside Out 2 geweest in de bios.

Echt.. het eerste deel was al mijn favoriete Pixar film, maar deze vult zich daar weer prima bij aan.

Want wat een geweldige film! Een prachtige kinderlijke uitleg over hoe ons brein werkt. Met verschillende emoties, situaties en periodes in ons leven. Ik ga zo goed op dit soort films.

Zoveel herkenning en humor.

Op het moment dat onze dochter aangeeft dat ze naar zomerkamp wil, dan komt Angst meteen aan het paneel in mijn hoofd. ‘Aah, wat zomerkamp? Nee!’ Al die "poppetjes" in mijn hoofd gaan in gesprek met elkaar.

Angst: ‘Zomerkamp? Dan is ze helemaal alleen!’

Plezier: ‘Nee joh! Er zijn daar allemaal kinderen die ze al kent. Dat is toch superleuk?'

Afgunst: 'Dan moet ze in een tent slapen met allemaal beestjes!'

Plezier: 'Haha, het is een kind. Daar is zij helemaal niet mee bezig. Zij gaan gezellig kletsen in zo’n tent en lol trappen met elkaar!'

Verdriet: 'Maar als ze dan niet kan slapen? Dan mist ze haar moeder en wordt ze misschien wel verdrietig.'

Plezier: 'Ze is zo moe van alle leuke dingen die ze gaan doen, dat ze waarschijnlijk zo in slaap valt.'

Angst: 'Wat nou als ze een bloedneus krijgt?!'

Plezier: 'Serieus? Waarom denk je daaraan?'

Angst: 'Nou, dan is het donker in zo’n tent en dan kan ze de weg niet vinden naar buiten.'

Plezier: 'Er is daar gewoon begeleiding voor haar. Allemaal lieve mensen die haar helpen wanneer het nodig is.'

Plezier: 'Daarnaast is het ook goed om haar wat los te laten en zelfstandiger te worden.'

Woede: 'Hoezo!? Ik mag haar nog best verzorgen!!'
Plezier: 'Natuurlijk! Maar het kan geen kwaad om haar zelf te laten ontdekken hoe de dingen gaan en haar zelf keuzes te laten maken. Hoe leuk is het om een week met allemaal kinderen te zijn die hetzelfde leuk vinden als haar? Een week om herinneringen te maken voor het leven!'

Plezier kon iedereen overtuigen in mijn hoofd. Dus schreven we haar in voor het zomerkamp en hebben wij haar gisteren weggebracht.

De twee nachten daarvoor sliep ik slecht. Ik lag te woelen en te draaien. Gaf de warmte de schuld, maar eigenlijk waren de "poppetjes" in mijn hoofd weer eindeloos in discussie met elkaar.

Angst: 'Wat nou als ze niet bij haar vriendinnen in een tent slaapt?'

Plezier: 'Daar slapen ze alleen. De rest van de dag is ze gewoon met haar vriendinnen.'

Afgunst: 'Ze moet wel badslippers aan onder de douche hoor. Gatver..'

Plezier: 'Je bent er toch niet bij.. wat niet weet, wat niet deert.'

Afgunst: 'Straks borstelt ze haar haren niet!'

Plezier: 'Nou en, dan doe jij dat weer als ze thuis is.'
Woede: 'O ja, dan mag ik haar natuurlijk wel weer gaan verzorgen!'

Plezier: 'Zucht, laat dat kind nou toch gewoon plezier hebben!'

Verdriet: 'Maar ik ga haar missen.'
Plezier: 'Wij allemaal.. maar als ze thuiskomt dan worden we zo blij van alle verhalen die ze gaat vertellen.'

M’n dochter en ik hebben samen haar spullen ingepakt. Zodat zij precies wist waar alles zat.

Ook al weet ik best dat het waarschijnlijk (nu al) helemaal door de war ligt, gaf mij dat toch een beetje rust.

Ik nam zelfs een kleine overhoring af voor vertrek.

'Oké, waar zit je zaklamp?' DAAR 'Waar zit je ondergoed?' DAAR 'Waar zitten je zwemspullen?'DAAR.

Ze slaagde met vlag en wimpel.

Voordat we de auto instapten gaf ik haar alvast een dikke knuffel en heb ik al het moederlijke advies wat ik kon geven gedaan.

‘Waarom doe je dit nu mam?' vroeg ze wat verbaasd.

‘Omdat je daar straks of geen tijd of geen zin in hebt.’ 

En dat klopte.. 

We waren de parkeerplaats nog niet op en ze jubelde al achter in de auto.

‘Kijk mam, daar is die en daar is die.’

Ik voelde ook gelijk een enorme rust over me heen komen toen ik alles in het echt zag.

Zo gezellig, zo huiselijk.

Samen maakten we haar bed op en kreeg alles een mooi plekje.

De andere meiden in de tent hadden lampjes meegenomen om de tent te versieren. Zo leuk!

Bij het afscheid probeerde ik het kort te houden, maar dat lukte niet echt haha.

'Ja mam, ga nou maar.'

Oké, luid en duidelijk. Klaar nu Suus. Laat haar los. 

Ik schrijf die laatste drie woorden en ik schiet gelijk vol hier.

Verdriet zit aan het paneel in mijn hoofd. Ik breek..

M’n man komt me een knuffel geven en zegt: 'Al jouw spanning komt er gewoon nu uit.'
'Klopt', zeg ik lachend.. ‘Wat een sukkel ben ik.'
‘Ze heeft het hartstikke naar haar zin daar. Enne.. je moet nog zes dagen, ' antwoordt hij.
‘Ik weet het, het komt ook goed..’

Ik vind het enorm lastig om haar los te laten.

Ik doe het.. echt.. voor haar én voor mij, maar ik moet er niet aan denken dat ik haar pas over drie weken weer zou zien.

Ik weet hoeveel ouders dit hebben. Door allerlei omstandigheden zijn ze ‘genoodzaakt’ om hun kinderen te ‘delen’ in de vakanties. Of zelfs altijd..

Wat die ouders moeten voelen, dat lijkt me echt verschrikkelijk.

Ik heb heel veel respect voor jullie. Zolang jullie maar niet heel hard in de Kruidvat roepen dat je blij bent dat ze weggaan.. en dan ook nog waar ze bij staan!!

Zo'n iemand beseft echt niet wat dat met een kind kan doen. Nu of op latere leeftijd.

Goed, nu ga ik even mijn ‘rust’ pakken op mijn laatste vakantiedag.
Morgen mag ik weer gaan werken en ik kijk er zelfs naar uit.

Want dan gaat de week lekker snel en komt m’n meissie snel weer thuis.

O, en m’n dochter? Die heeft haar ongeruste mama gelukkig al ge'appt dat het heel gezellig is en dat ze lekker gegeten heeft. 

Ik kan niet wachten tot ik weer kan mopperen over alle rommel die ze laat slingeren.

“Someday your home will not be mine. But my home will always be yours.”