Jezelf zijn

Een aantal weken geleden zat ik de nieuwe talkshow van Eva Jinek te kijken.
Zoals ze zelf aangaf, kwam haar ‘allerleukste ex’ - Freek Vonk - gezellig aan tafel zitten.

Hé, nou dacht ik een hoop te weten over de sterren in ons land, maar deze moest ik echt even opzoeken. Ik zag de combinatie van Freek en Eva niet helemaal voor me, maar het bleek helemaal waar te zijn.
Die twee zijn dus ooit geliefden geweest!

Goed, dat terzijde.
Freek kwam langs om te vertellen dat er een dramaserie over zijn jeugd gemaakt gaat worden. Een mooi en open gesprek volgde.
Het raakte me ergens toen hij vertelde dat hij zich altijd wat anders heeft gevoeld in zijn kinderjaren. Zoals hij zelf aangaf was hij als kind “een levende tornado". "Heel druk, onstuimig en onrustig.” 

Dat hij geen minuut stil kon zitten, kwam niet als een verrassing.
Doordat hij heel druk was viel hij ook meer op bij zijn leerkrachten. Daardoor voelde hij zich soms strenger beoordeeld. Leerkrachten (zeker in die tijd) plakten sneller een label op je. Dat je “lastig” was. Dat kan ervoor zorgen dat je het gevoel krijgt dat je niet in de groep past.
Klonk zo logisch ook. Hij kon dat prachtig verwoorden.

Ik merkte tijdens die aflevering dat ik terug keek op mezelf als kind. Ook ik was een druk en aanwezig kind. Gelukkig heb ik nooit het gevoel gekregen dat ik ergens niet bij pastte of dat de leerkrachten voor mij strenger waren.

Natuurlijk zat ik geregeld op de gang omdat ik te veel praatte in de klas. 

In mijn vervolgopleiding kreeg ik zelfs “stuiter-kwartiertjes”.

Toen stuurde mijn docenten mij de klas uit en zeiden: "Ga maar even buiten ontprikkelen.”
Had ik geluk met mijn leerkrachten? Of ben ik anders behandeld omdat ik een meisje was? Nou ja, was.. ik ben nog steeds een meisje. Ik weet het niet, maar heb het nooit als vervelend ervaren in ieder geval.
Ik heb het mezelf ook soms moeilijk gemaakt hoor. Ik was een komiek.

Zolang ik de lachers op mijn hand had, dan ging ik ook weleens te ver. 

Brutaal wil ik mezelf niet noemen. Wellicht een tikkeltje bijdehand. Dat ben ik nog steeds. 

Ik kan me niet voorstellen dat er oude leerkrachten zijn die bij mijn naam rode vlekken in hun nek krijgen, maar dat ik zo nu en dan vreselijk irritant was. Ja.. dat klopt wel.

Ik was twee turf hoog, maar had mijn bekkie wel bij. 

Wel was ik gevoelig voor gezag, dus ik dacht wel twee keer na bij welke docent ik een grapje uithaalde.

Toch ging dat ook weleens mis… “Suzan! Het enige wat jij doet is dit,”  leerkracht maakt het gebaar van kletsen met zijn beide handen.
Ik dreunde daarna de melodie van de vogeltjesdans op en had uiteraard de lachers weer mee. Gevolg: Ik zat de rest van de middag bij de directeur op kantoor.
Ik bespaar jullie de details van mijn vervolgopleiding. Iets met een 'gedragscontract', want ja.. wie weet leest mijn dochter dit ook nog eens.

Mijn ouders hebben mij nooit geremd in mijn drukte. Tenminste, dat is niet helemaal waar. Mijn vader soms wel. Die dimde me weleens als ik te snel praatte of te enthousiast was. 

“Suzan,” gevolgd door een handgebaar als teken dat ik wat rustiger moest doen.
Mijn moeder nooit. Nooit heeft zij ooit tegen me gezegd dat ik te veel praatte. Of dat ik rustig moest doen. Het mooie is, dat ze dat nog steeds niet bij mijn eigen dochter doet.
Zij kan dat handelen als een malle.
Waar ik precies mijn vader ben geworden, kan mijn moeder die drukte prima aan.
Ik niet, ik rem mijn dochter ook weleens af. Oh wat vind ik dat erg als ik dat doe, maar ik doe het wel.
Mijn eigen drukte is over het algemeen naar binnen geslagen. Ik ben druk in mijn hoofd geworden. Ik sta de hele dag aan. Daardoor kan ik niet altijd alle prikkels aan. Zeker niet, nu ik ouder word.
Inmiddels weet ik heel goed hoe ik moet ontprikkelen, dus plan ik voor mezelf af en toe even een ‘stuiter kwartiertje’ in.

Maar nog steeds ben ik dat drukke kind van binnen. Ik praat graag, laat mezelf graag zien en vooral horen. Nooit ben ik getest trouwens. Op ADHD ofzo.

Ik heb er weleens aan gedacht om dat alsnog te doen. 

Gewoon uit nieuwsgierigheid hoor. Niet omdat ik er last van heb. 

Ik kan heel goed met mezelf omgaan haha, maar het is voor anderen soms wel overweldigend. Daar ben ik me heel bewust van.
Als ik zenuwachtig of enthousiast ben, dan wordt het nog erger. Dan barst ik bijna uit elkaar van de energie. 

In wat vorige blogs die ik schreef, vertelde ik dat ademen zo belangrijk voor me is. 

Dus inmiddels probeer ik op zulke momenten goed te ademen, maar ja.. dat lukt niet altijd haha.
Het is ook echt niet altijd makkelijk om een extravert te zijn.

Zo kreeg ik ook vaak de opmerking dat ik niet luisterde of oplette als ik op mijn papiertje aan het tekenen was in de les. Terwijl dat juist een manier voor mij was om me te kunnen concentreren i.p.v. dat ik werd afgeleid door dingen om me heen. Natuurlijk wist ik dat toen nog niet, maar nu ik ouder ben weet ik dat heel goed over mezelf.

Ik denk dat ik als extravert ook vrij empathisch ben. Dus als ik heel vrolijk ben, maar iemand om me heen heel verdrietig of negatief, dan neem ik dat over. Ik heb wel geleerd om dat los te laten, want anders gaat dat met me op de loop.
Ook is het behoorlijk vervelend als mensen denken dat er wat is, of dat je ziek bent, als je een keertje wat stiller bent. Terwijl ik gewoon lekker stil wil zijn.

Wel heb ik de afgelopen jaren geleerd om mensen te ‘lezen’.

Niet iedereen is gecharmeerd van mijn energie. Dat mag. Daar zal ik in sommige situaties ook zeker rekening mee houden, maar in heel veel situaties ook niet meer.
Vroeger kreeg ik nog weleens de opmerking: "Pff, wat ben jij druk zeg. Kan jij ook je mond een keer houden?” 

Die kwam vaak hard aan. Dan klapte ik dicht en werd het plotseling heel saai op een verjaardag.
Nu probeer ik me gewoon te omringen met mensen met dezelfde energie. Of in ieder geval mensen die mijn energie kunnen waarderen. 

Jezelf zijn, ook bij anderen. Dat is het mooiste wat er is.

Mijn man heeft mij altijd geaccepteerd. De gek.. haha. Hoe houdt hij het vol?
Nou, doordat ik 's avonds heel ongezellig ben. Ik moet namelijk ook weer opladen vanwege al mijn drukte. Dus de bank is mijn oplader. Daar ‘klik’ ik mezelf in voor de televisie en dan laad ik lekker op. 

Oh en hij dacht ook de eerste keer toen hij mij zag. “Wat lult die veel zeg.” maar ja, toen zag hij mijn waanzinnige uiterlijk en was hij direct verkocht.

Grapje mensen.. ik had nog jeugdpuistjes toen, dus dat zal wel meegevallen zijn haha.
Wij zijn yin en yang voor elkaar.
Hij straalt een rust uit waar ik me heel fijn bij voel. Terwijl hij ook een lading energie heeft, maar op een andere manier. 

Ik ben ook niet altijd druk hoor. Zeker niet. 

Voornamelijk wanneer ik het naar mijn zin heb, maar soms heb ik ook gewoon geen zin om de hele tijd aan te moeten staan. 

Maar gelukkig heb ik nooit het gevoel gehad dat ik buiten de groep ben gezet. Zoals Freek.

Arme Freek.. 

Nee hoor, niks arme Freek. Moet je eens kijken wat hij voor zichzelf heeft bereikt. Zijn liefde en passie voor dieren heeft hij omgezet naar ontzettend interessante programma's voor kinderen. Want ja, kinderen houden van zijn energie en de manier waarop hij presenteert. 

Dat herken ik uit mijn eigen werk met kinderen. Hoe klein ze ook zijn, ik heb ze (volgens mij) nooit afgeschrikt met mijn energie. Ik voel precies aan welke hoeveelheid ze prettig vinden en daar anticipeer ik op.

Maar er zijn zat volwassenen die Freek (of mij) misschien ‘overdreven’ vinden of ‘nep’.

Maar daar zou ik als Freek zijnde lekker poep aan hebben. Afgunst maakt een mens behoorlijk lelijk. 

Lekker jezelf blijven hoor Freek, doe ik ook! 

Holie Molie, daar kunnen nog veel mensen wat van leren.

Liefs Suus