Delen

Het is voor mij vaak makkelijk om te omschrijven hoe ik mij voel. Soms zelfs nog makkelijker om dit op papier te zetten.
Zolang als dat ik mij kan herinneren schrijf ik al van mij af.

Als jong meisje in mijn dagboeken en als tiener in gedichten.
Die gedichten schrijf ik nog weleens, maar dan moet het een gelegenheid zijn. Vroeger rolde alles er veel makkelijker uit omdat ik het beste schrijf als ik me rot voel. Tegenwoordig voel ik me niet zo rot meer, dus lijkt het lastiger te gaan.

Vijf jaar geleden begon ik met deze blogs. Omdat het schrijven voor mij ontspannend werkt, omdat ik het leuk vind om dingen te delen met mensen en wellicht ook omdat ik hoop met sommige verhalen, gebeurtenissen of herinneringen mensen te raken of te inspireren.

De laatste maanden merk ik dat ik het mis. Ik doe dit te weinig. 

In de achtbaan van het volwassen leven haalt de tijd mij soms in.

Zo.. diep zeg, maar wel waar. Uren kom ik tekort op een dag. Ik wil zoveel mogelijk uit elke dag halen, ik ben zo georganiseerd, gestructureerd, gepland.. dat ontspannen op de bank er alleen nog maar in de avond kan zijn. Nooit meer op een woensdagmiddag met m’n laptop op schoot. Zoals nu… 

Dat fantastische boek waar ik mee bezig was, schreeuwt momenteel om aandacht. Als het geschreven zou zijn op papier, dan zou er een lading stof op liggen waar je u tegen zegt.

Alles in mij zegt dat ik het weer moet oppakken, maar het juiste moment vind ik niet. Zelfs nu niet. Ik had er ook voor kunnen kiezen om met dat boek verder te gaan, maar ik kies ervoor om van me af te schrijven.

‘Maar wat wil je dan zo graag kwijt?’.. tja, zelfs dat weet ik niet zo goed.

Allereerst gaat het goed met mij. Als ik zie hoeveel veranderingen er zijn geweest in de afgelopen twee jaar, ben ik ontzettend gelukkig met waar ik nu sta.

De nieuwe functie binnen mijn werk heeft veel ruimte gecreëerd in mijn hoofd. Daar waar ik twee jaar geleden uitgeblust en overprikkeld thuis kwam, heb ik nu nog energie. Of krijg ik juist energie van wat ik doe. Tuurlijk, ook daar loop ik wel tegen dingen aan, maar dat is het leven. Daar ontkom je niet aan.

Vaak loop ik ook tegen mijn eigen karakter aan. Ik wil zo graag alles goed doen, voor alles en iedereen, dat die lat veel te hoog ligt.

Je kan nooit iedereen tevreden stellen, dat is onmogelijk. Soms is het wat het is en moet je dat accepteren.

Dat laatste woordje, dat botst in mijn hoofd. Daar zitten nog enorm veel mogelijkheden om te groeien. Gelukkig krijg ik die ruimte en tijd ook, maar wil ik zoals altijd weer veel te snel. 

In januari 2024 schreef ik de blog “Stemmetjes”.

In die blog schreef ik dat ik welgeteld 16 dagen bezig was met een gezonde levensstijl. Sporten, letten op voeding en veel water drinken. De stemmetjes in mijn hoofd waren nog sceptisch, want het was de zoveelste poging tot het verliezen van wat gewicht. De klassieke 1 januari voornemens vlogen je om de oren.

Ook schreef ik dat ik in de podcast “over je grenzen” had gehoord dat iets pas een gewoonte wordt na 66 dagen. Dus toen besloot ik dat ik die levensstijl sowieso 66 dagen moest volhouden. Dat was te overzien.

De app ‘lifesum’ zorgde ervoor dat ik ongelofelijk bewust werd van wat ik in mijn mond propte. 

Ik hield het 66 dagen vol. Sterker nog, ik houd het nog steeds vol.

Mijn hele levensstijl is veranderd en er zijn heel veel nieuwe gewoontes bij gekomen. Ik sport vier tot vijf keer in de week.

Let op dat ik mijn lichaam voedt i.p.v. vul. Houdt rekening met eiwitten en geniet nog meerdere malen per week een klein stukje van mijn 'oude' bourgondische leven. Precies in balans.

Ik ben sinds januari 2024 wel 12 kilo afgevallen. Inmiddels sta ik al ruim zes maanden stabiel en laat ik hier en daar de touwtjes wat makkelijker vieren.

Als ik uitgebreid heb gegeten, zorg ik ervoor dat ik het de dag daarna weer netjes oppak. Dit is zo goed vol te houden voor mij, dat ik nooit het gevoel heb gehad dat ik op een dieet heb gezeten. Dat heb ik in principe ook niet gedaan. Ik ben puur bewust geworden van wat ik eet.

Ik kan nog steeds een tompouce naar binnen duwen, maar dan kies ik er bewust voor om ervan te genieten.

Leuk dat ik 12 kilo ben afgevallen, super fijn voor mijn gezondheid, mijn huid en mijn gewrichten, maar weet je wat het me ook heeft gebracht?

Een dosis zelfvertrouwen waar je bang van wordt!

Man, ik durf kleding aan wat ik vroeger nooit zou dragen! Heel slecht voor mijn kledingkast trouwens, want die zakt bijna door zijn voegen.

Mensen halen dikwijls arrogantie door elkaar met zelfliefde.

Zelfliefde, dat gun je echt iedereen. Want iedereen is zo mooi in zijn eigen velletje, maar als je niet tevreden bent met jouw velletje, ben jij de enige die daar iets aan kan doen.

En als je niet weet waar je beginnen moet, dan moet je vragen stellen aan de juiste mensen.

Ik vind dat alles een keuze is. Mits het uiteraard door ziektes of medicatie anders is, maar ook dan moet je leren van jezelf te houden. Wees trots op die tempel die ervoor zorgt dat je elke dag mag leven. Misschien is die tempel al wel een stuk ouder en versleten.. maar dat zijn de piramides in Egypte ook.. en ook dat zijn wereldwonderen. 

Het is niet altijd makkelijk hoor. Nee.. ik heb heel wat uitdagingen. Dagelijks heb ik strijd met de stemmetjes in mijn hoofd. Soms luister ik ernaar. Dan ga ik voor gaas. Blijkbaar heeft mijn lichaam dat dan nodig. Fysiek of mentaal.. dus dan ben ik gewoon wat liever voor mezelf. 

Fysiek heb ik ook klachten. Ik houd te weinig rust na het sporten waardoor ik nu met twee pijnlijke knieën loop. Fysio geweest, heeft even geholpen, maar sinds anderhalve week lig ik er weer af. Ik heb dit jaar drie keer een halve marathon gerend en vanmorgen moest ik drie keer stoppen tijdens een rondje van 5 km. Dat is een harde les. Die is behoorlijk zuur en pijnlijk.

Mijn hoofd heeft heel veel doelen, maar mijn lichaam zegt momenteel dat het genoeg is geweest de afgelopen maanden. Rust en herstellen.. daar ben ik heel slecht in. 

Ik ben gedreven en wil niet zwak zijn. Dat zijn de twee stemmetjes in mijn hoofd die altijd tegen elkaar ingaan. ‘Je bent zwak als je opgeeft’ en ‘Je weet dondersgoed dat dat niet zo is’.

Een aantal weken geleden liep ik in de stad van Utrecht toen ik in een klein snuisterij winkeltje een heel leuk klein boekje tegenkwam.

In dit boekje staan alle antwoorden op al jouw vragen. Ik merk dat ik die vaak pak en dat ik dan erg onder de indruk ben van het antwoord wat het boekje geeft op verschillende vragen.

Zo stelde ik laatst de vraag “Ben ik nog wel goed bezig?” en het antwoord was “Ga door, maar doe het wat kalmer aan.”

Tja, noem het zweverig, maar ik ga daar best lekker op. Sowieso ben ik een stuk spiritueler geworden de afgelopen jaren. Dat stukje is er altijd geweest, maar ik heb nooit de ruimte gevoeld om het toe te laten.
Tegenwoordig ligt mijn huis vol kristallen, wierook en ga ik heel erg op mijn intuïtie af. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in de astrologie, maar merk dat ik mij daar tegenwoordig nog meer in verdiep dan dat ik al deed. Het brengt mij rust en begrip. Ik leer mezelf beter begrijpen, maar ook zeker andere. 

Nu nog het stukje hormonen. Want man, wat heb ik daar last van. Het zal mij niets verbazen als ik in de perimenopauze ben beland, maar ik heb er nog geen testen voor gedaan. Wat overigens ook geen zin heeft heb ik begrepen, want zo’n test is een momentopname.

Ik kreeg de tip van twee collega’s om teunisbloemolie te gaan slikken tegen hormonale disbalans. Dus dat doe ik nu al een week of vijf. 

Ik merk er nog niet zoveel van eerlijk gezegd. Ik ben nog steeds een heks.

Wellicht heeft dat ook niks met hormonen te maken, maar ben ik van nature gewoon een heks.

Voor zijn eigen bestwil zal ik deze vraag niet stellen aan mijn man.

Ik kan op een ochtend wakker worden en het gevoel hebben dat er een heel zwaar deken over me heen ligt. Opstaan is moeilijk en ik ben niet vooruit te branden. Mijn humeur lijdt daar ook onder.. en mijn gezin dan ook. Als ik dan ook mijn haren niet fatsoeneer dan ben ik echt net Madam Mikmak. 

Ik kan iedereen wel opvreten die verkeerd naar me kijkt. Het liefste blijf ik dan thuis. Op de bank met een reep chocola en een zielige film.

Oh, ik kom om in zelfmedelijden dan. 

Ik doe het niet.. ik kleed mezelf aan en verplicht mezelf om normaal te doen, maar dat is echt heel moeilijk. Twee dagen later breekt de zon weer door en kan ik de hele wereld weer aan. Vrouw zijn.. mensen, kinderen.. wat ingewikkeld. 

Ach ja.. zo zie je maar weer. Achter elke ‘insta foto’ schuilt een echt mens, met echte gevoelens en obstakels. Precies zoals het hoort en ook altijd zo zal blijven.

Ik deel deze dingen graag, juist omdat we in een wereld leven waarin alles perfect lijkt of lijkt te moeten zijn. We vergeten dat ons leven heel vaak al perfect is namelijk.

Dankbaar dat ik in een gezond lijf leef. Dat ik een prachtig mooi gezin heb dat van mij houdt. Mooie vriendschappen, lieve familie.. een dak boven ons hoofd, een baan die heel tof is. 

Het lijkt allemaal zo normaal, maar dat is het niet. Soms moeten we even relativeren en stilstaan bij wat er echt toe doet.

Your ‘normal’ day is someone’s dream. So be thankful everyday

x Suus