de Oude Wal

Naast dat ik van schrijven hou, hou ik ook van tekenen.

Waar ik vroeger gewoon op papier tekende, teken ik nu sinds een jaar of 10 ook op ramen. 

Dit ontstond op mijn werk. Ik ben inmiddels al 10 jaar werkzaam in de Kinderopvang en daar zijn genoeg ramen te vinden om mooie schilderingen op te zetten. 

Een aantal maanden geleden leek het me leuk (en handig, zodat ik gelijk alle foto’s op één plek heb) om een aparte pagina via Facebook en Instragram bij te houden met al mijn schilderingen. (Die ik op de foto heb, want ik heb in het begin nooit foto’s gemaakt)

Nu ik dit even heb uitgelegd begin ik mijn blog over de Oude Wal.

De Oude Wal is een zorgafdeling binnen de Argos zorggroep die gevestigd zit in de Meeuwenhof. Op deze afdeling wonen dementerenden ouderen. 

Als je op hun website kijkt staat er:

“Meeuwenhof vindt u in de wijk Meeuwenplaat in Hoogvliet. Als u door lichamelijke of geestelijke aandoeningen niet meer zelfstandig thuis kunt wonen, biedt Meeuwenhof een warm thuis met persoonlijke zorg en aandacht.”

Ik kan hier werkelijk waar niks meer aan toevoegen.

Ik zal met uiterste respect omgaan met deze naam en de fijne bewoners die hier wonen. Laat ik duidelijk zijn dat wat ik schrijf, mijn gevoel is, mijn stukje dagboek. Al mijn blogs berusten niet perse op feiten maar op mijn interpretatie en gevoelens. 

In december afgelopen jaar kwam ik voor het eerst op de afdeling binnen. Mijn vriendin is werkzaam op deze afdeling en vroeg of ik het leuk zou vinden om een raamschildering te maken in de woonkamer. Natuurlijk vind ik dit leuk! 

Heel enthousiast vertrok ik richting Hoogvliet. Deze ochtend tekende ik een gezellig winter tafereel op het raam. Sneeuwpopjes en een denneboom. 

Wat ik niet had durven bedenken toen, was dat ik zo onder de indruk zou zijn van de mooie mensen die daar wonen en de lieve zusters en vrijwilligers die daar aan het werk zijn. Deze ouderen zijn kwetsbaar en de dames die daar werken gaan zo lief en warm met ze om. 

Toen ik 15 jaar oud was had ik een weekendbaan in een verzorgingstehuis in Schiedam. 

Ik werkte daar beneden in de Brasserie en bediende de bewoners van het tehuis met een fijn bakkie koffie en maaltijden. In dat zelfde verzorgingshuis woonde mijn oma. Mijn oma leed aan Alzheimer. Ik vind dat ik dat lijden mag noemen. Zo heb ik dat ervaren voor en met haar. Daar waar ik mijn oma altijd zag als een sterke onafhankelijke vrouw, zag ik haar met de jaren aftakelen tot een kwetsbare oude hulpbehoevende vrouw. Het raakt me nu ik dit typ. Het brengt me terug naar die tijd dat ik daar werkte. Mijn oma was niet meteen dementerend. Dit ging langzaam. Elk weekend dat ik werkte kon ik haar zien. Dan haalde ik haar af en toe van de afdeling naar beneden of ik ging even naar haar toe. Soms werd ik gebeld, dat ze in een hoekje stond te huilen en niet meer wist waar ze was. Dan herkende ze mij en dan was het goed. Toen ik na een jaar ergens anders ging werken, kon ik niet elk weekend meer op visite komen. 

Na een aantal weken kwam ik weer en wist mijn oma niet meer wie ik was. Dat heeft toen veel indruk op mij gemaakt. 

In 2008, toen ze 86 jaar was is ze overleden. In haar laatste maanden (voor mijn gevoel) wist ze niet eens meer dat ze leefde. Ze kon niet meer goed praten en wij kregen ook niet veel contact met haar. Soms had ze opeens een helder moment.

Zo zat zij vaak te neuriën in haar stoel, zong liedjes zonder herkenbare teksten. Mijn vader “zong” een keer mee, waarop mijn oma plotseling heel duidelijk zei “Nou Jan, nu weet ik de tekst niet meer!”. Hier hebben wij erg om moeten lachen. 

Het was een lieverd! Een lieve, fijne en warme oma… ik vond het vreselijk om haar zo “mensonterend” te zien in haar laatste jaren. 

Mede daarom vond ik het heel confronterend op de Oude Wal. Ik heb heel veel gehuild toen ik thuis kwam. Niet omdat het perse verdrietig was, want de mensen worden heel goed verzorgd en zijn ook erg vrolijk. Maar het verdriet van mijn eigen oma kwam gewoon even terug. 

De geuren van het warme eten en de verhalen van de mensen.. het was hartverwarmend maar ook hartverscheurend. 

Vandaag ben ik weer terug geweest. Valentijn is in aantocht en er is daar een mooie woonkamer met 3 grote ramen. Hier heb ik een mooie schildering op gemaakt. 

Vandaag kwam ik niet verdrietig thuis. Ik was er op voorbereid voordat ik erheen ging. 

Wat heb ik weer zitten genieten van de lieve bewoners. Wat zijn ze allemaal anders. De een stelt 5x dezelfde vraag, die ik ook 5x met liefde beantwoord. De ander vindt het maar raar wat ik aan het doen ben. Hartjes in een boom?

Sommige konden niet goed meer zien, dus hadden ook geen idee wat ik aan het schilderen was. Maar andere konden het prima zien en noemde mijn schommel een “geïmproviseerde bank”. Daar heb ik zo om gegrinnikt. Klinkt toch ook veel mooier als schommel?!

Toen ik klaar was kwam ik in gesprek met een mevrouw van de afdeling. Ik herinnerde haar nog van de vorige keer dat ik ging schilderen. Ze komt over op mij als een charmante, bezorgde en lieve vrouw. Ze is geïnteresseerd in wat ik aan het doen ben en stelt daar veel vragen over. Op de gang vertelt ze dat ze ook nog zo graag zou willen verven, maar dat bij gebrek aan inspiratie het niet meer lukt. Ze vraagt wanneer ik weer terug kom en ik antwoord dat ik waarschijnlijk wel weer terug kom als het voorjaar wordt. 

Op de gang zit ook een meneer. Hij zegt dat hij in de war is en niet weet waar hij is. 

In de tijd dat ik aan het schilderen was hoorde ik hem dit regelmatig zeggen en de zusters stelde hem keer op keer weer gerust. Omdat ik met mijn rug naar de mensen toe sta tijdens het schilderen, zie ik ze niet, maar hoor ik ze wel. Nu heb ik een gezicht bij de stem die steeds zegt dat hij in de war is. “Ik weet niet waar ik ben”.. wat vervelend om te horen meneer, reageer ik. In de tussentijd staat ook mijn vriendin erbij en die stelt de meneer weer gerust. Ze legt hem uit waar hij is. Hij lijkt weer gerustgesteld. Tijdens het gesprek constateert ze dat hij iets onder zijn overhemd heeft zitten. Na het noemen van zijn naam vraagt ze hem of ze mag kijken wat hij daar heeft. Hij frunnikt aan zijn knopen en er komt een fotolijstje tevoorschijn. “Dit is een foto van mijn moeder, zij is overleden in 1923”.. “Ik kwam haar foto net tegen en heb er een lijstje om heen gemaakt”. Mijn vriendin reageert “Wat een mooie vrouw was uw moeder, bewaar haar maar goed dicht bij uw hart!”.. 

Wat een eervol werk doen deze mensen. Vandaag was het een mooie dag, met mooie verhalen, maar ik geloof met volle overtuiging hoeveel zware dagen er tussen moeten zitten. Dat de bewoners verdrietig, boos en bang zijn. Dat de zusters dag in, dag uit altijd evenveel geduld en rust moeten hebben. Ze moeten wassen, aankleden en verzorgen. Naar hun verhalen luisteren en ze gerust moeten stellen. De zorg lieve mensen.. de zorg is zo belangrijk!

Ik kom gauw weer terug op de Oude Wal. Jullie kennen mij waarschijnlijk dan niet meer, maar ik jullie wel! Ik mis mijn opa’s en oma’s.. dus ik kom af en toe wel een kopje thee bij jullie doen.. en een schildering maken!

Op weg naar de lift kom ik de lieve, charmante mevrouw weer tegen.

“Geniet je van het leven meid?” vraagt ze me. Ik antwoord dat ik dat zeker probeer te doen.

“Goed zo, dat moet je doen hoor” zegt ze..

“Want dit zijn de mooiste jaren van je leven, ik kan het weten”..

Met deze wijze woorden stap ik de lift in naar beneden.

_______________________________

Facebook: SUUS'Raamschilderingen

Instagram: @suus_raamschilderingen

Facebook: Suus Schrijft

Instagram: @suus__schrijft