Zenuwen

Zenuwen.. wie heeft ze niet?

Als ik naar de tandarts moet loop ik een avond van te voren al met een zwaar gevoel in m’n buik. Ik ga dan altijd extra goed m’n tanden poetsen. 

In de hoop dat ik maar geen gaatjes heb. Alsof dat nog zin heeft een avond van te voren? 

Ik krijg die ochtend geen hap door m’n keel en ik heb een droge mond.. wat echt reten irritant is als je naar de tandarts moet. 

Thuis ga ik zeker een keer of 3 nog naar de wc en bij binnenkomst in de wachtkamer ga ik ook nog een keer. 

Ik heb trouwens echt een geweldige tandarts. Waarom ik zenuwachtig ben weet ik eigenlijk niet.

Hij is geduldig, lief en deskundig. Ik heb echt regelmatig iets aan mijn gebit gehad, maar eigenlijk heb ik nooit pijn gehad bij hem. Dus wat is dat dan? Waarom ben ik zo nerveus dan?

Ik denk stiekem dat ik gewoon bang ben dat de tandarts boos wordt ofzo haha. 

Suus je bent 32 jaar.. schei uit hoor!

Vroeger was ik altijd erg zenuwachtig voor toetsen. Ik had nooit problemen met leren op school, maar zodra ik hoorde dat er een toets kwam was ik nerveus. 

Toen ik later presentaties moest houden op mijn vorige werk was ik ook zó bloednerveus.

Ik kom waarschijnlijk over als een vrouw met stalen zenuwen vanwege mijn overactieve mond, maar niets is minder waar.. zodra ik voor groepen moet spreken ga ik NOG sneller praten, m’n hartslag zit dan ergens rond de 140 denk ik en dan ook nog zweethanden. 

Ik wil wel altijd als eerst.. dan ben ik ervan af. 

Ook bij de tandarts wil ik als eerst in de stoel, kan ik me daarna weer lekker ontspannen. 

Wat nog vervelender is aan die zenuwen van mij, is dat mijn dochter ze dus tegenwoordig ook heeft. Wat inhoud dat ik ze nu dubbel heb.. 

Vandaag mocht mijn grote meid afzwemmen voor haar A diploma. 

Elke moeder schept op over haar kind… maar mijn dochter kan echt goed zwemmen! 

Ze zwemt beter dan ik.. nou is dat opzich niet zo heel moeilijk. Er gaat ergens een filmpje rond van mij waarin ik een meest geweldige duik maak in Portugal! (lees: al zwaaiend met armen en benen plat op mijn buik te water gaan)

Ze is 5 jaar en zwemt mij eruit hoor. Ze duikt als een “regenboog” zoals wij dat gekscherend noemen en haar rugcrawl is werkelijk prachtig. 

Nou.. tijd om af te zwemmen dus! Vandaag was het zo ver. 

Al het hele weekend voel ik het in mijn onderbuik. Ze had al proef gezwommen, wat eigenlijk belangrijker is dan vandaag, want vandaag is meer voor de show dan voor het écht. 

Toch ben ik zenuwachtig.. voor haar.

En zij? Zij is ook zenuwachtig.. “Ik vind het spannend mama”.. ja, dat begrijp ik lieverd, dat is niet erg, maar je kan het hartstikke goed, dus maak je maar niet zo druk! Het komt echt wel goed.

Het helpt niet.. ze blijft nerveus. 

Toen ze geboren werd weet ik zeker dat m’n man onze navelstreng heeft doorgeknipt. Toch ben ik ervan overtuigd dat er altijd een stukje “fantoom”streng blijft zitten… Zo’n doorzichtig strengetje tussen haar en mij. 

Als zij verdriet heeft voel ik dat ook en als zij nu zenuwen heeft voel ik dat dus ook.

Daar zitten we dan.. jut en jul, samen zenuwachtig.

Het is maar goed dat m’n man dit niet zo ervaart en hij heeft haar maar op sleeptouw genomen in het zwembad. Want als ik bij haar zou blijven zouden we het alleen maar versterken haha.

Het was een feestje. De zwemvereniging had er echt een show van gemaakt. 

Overal hingen vlaggetjes en mooie spandoeken met “WIJ GAAN DIPLOMA ZWEMMEN”.

Alle ouders, opa’s, oma’s en andere familieleden zitten vol verwachting langs de kant te wachten tot de kinderen het zwembad betreden.

We klappen en joelen en als eerst komt er een grote knuffel haai aangelopen. 

Achter hem aan dribbelen de kinderen. Stuk voor stuk toch wel met gespannen gezichtjes. 

M’n dochter volgt. Een grote glimlach op haar gezicht bij het zien van al haar fans op de eerste rij. Even high fiven met iedereen die er zit. 

Ze lijkt kalm, maar ik voel dat het niet zo is. Ze lacht, maar met haar tong in haar mondhoek. Dat zegt genoeg. Ik voel haar kriebels, maar ze zijn wel omgeslagen naar gezonde spanning.

Ze heeft er zin in.

Al wachtend op het bankje zie ik haar een grote hap adem nemen en het uitblazen met bolle wangen. Focus!

Ze mogen op de rand van het zwembad gaan staan.

“SPRINGEN MAAR”.. 

Daar gaat ze! Als een kleine Inge de Bruijn zwemt ze het water door. 

Ze zit zelfs in het “vaarwater” van andere kinderen omdat ze ze voorbij wilt gaan, maar er geen genoeg ruimte voor is. Geeft niks..tandje rustiger.

M’n hart vult zich.. ik ben weer ontspannen.. trots! Kijk haar gaan dan.. m’n kleine waterratje! 

Als ze even later weer op de rand van het zwembad staat en ze door het duik gat heen moet, maakt ze me toch een prachtige duik. Serieus.. daar kan je moeder nog wat van leren.

Ik was allang gerustgesteld, maar haar koppie toen ze haar diploma in ontvangst mocht nemen was goud waard! Op elke foto daarna straalt ze vol trots. En terecht!

Wat een prestatie.. 5 jaar oud en ze deed het waanzinnig. Alle kinderen trouwens. 

Want het A traject is even een poepie anders dan wat ik vroeger moest leren met A én B.

Morgen gaat ze verder voor haar B diploma. Hopelijk zijn er dan wat minder zenuwen voor het afzwemmen tegen die tijd. Ik betwijfel het..

Ik denk dat ik de rest van m'n leven de zenuwen heb bij alles wat ze gaat doen.

Niet omdat ze moet presteren van mij, maar omdat ik het voor haar gewoon hoop. Dat haar levenspad een pad zonder obstakels en teleurstellingen is. 

Dat hoop je.. maar dat gebeurd niet. Ook dat moet ze leren. Leren omgaan met teleurstellingen en “falen”.. daar leren we van. Zolang je maar weer opstaat en doorgaat. 

Ben wel blij dat die zenuwen nu weg zijn en ik weer normaal kan eten trouwens.

Ik “duik” zo even de voorraadkast in voor iets met een hoop suiker. Ik hoop op een zachte landing dit keer.. 

Daarna zal ik wel goed m’n tanden poetsen hoor, want de volgende afspraak bij de tandarts staat al op de planning.

Scheelt weer een hoop zenuwen tegen die tijd hé..

Liefs Suus