Socialbesitas

Ons ouderlijk huis heeft een schuin dak van de eerste etage tot aan de zolderverdieping. 

In het schuine dak zitten ook schuine ramen (joh?!)

Onder die ramen zit een soort “nutteloze” ruimte waar je niet veel mee kan. 

Behalve als je Jan heet en handige handen hebt zoals mijn vader. 

Mijn vader had op onze kinderkamer een groot lang bureau gemaakt over de hele lengte van de kamer. Schuin afgezaagd en tegen de onderkant van het schuine dak geplaatst. Als je op je bureaustoel zat kon je met je voeten lekker tegen de schuine vloer zitten. 

Op dat bureau stond op een gegeven moment een grote grijze computer. In mijn herinnering zelfs twee, maar dat durf ik niet met volle overtuiging te zeggen.

Op de computer stond WORD. Het programma wat iedereen tot de dag vandaag nog steeds kent en gebruikt. Toen was het alleen een blauwe achtergrond en als je typte waren de letters wit. Er was ook een CD-rom van Philips, Interactieve Encyclopedie heette dat. 

Dat was de voorloper van Wikipedia. 

Er zat nog geen internet op die computer en als je iets moest opzoeken kon je dat via die CD doen. Natuurlijk stond niet alles erop, maar voor mij was wel alles nieuw. 

Soms zat ik gewoon te zoeken naar stukjes film. Ik kwam dan bijvoorbeeld bij de letter G en dan kwam er “Golden Earring” voorbij met When the Lady Smiles. Dan zag je een fragment van de videoclip en hoorde je een stukje tekst. Waanzinnig vond ik dat! 

Nog steeds als ik dat liedje voorbij hoor komen, heb ik die herinnering erbij.

Later kwam het internet erop. Dan moest je inbellen voor verbinding. Wat inhield dat je niet bereikbaar was via de telefoon thuis, want die hield je bezet door op het internet te gaan.

Bij ons thuis waren er afspraken gemaakt wanneer we mochten internetten. Ik durf echt niet meer te zeggen wat de afspraken precies waren, maar volgens mij mochten m’n zus en ik dan allebei een half uur op internet in de avonduren na 19:00 uur of in het weekend.

Om op internet te komen moesten we dus eerst inbellen.. nou… ik kan me het geluid nog zo goed voor me halen als je verbinding ging maken -->

https://www.youtube.com/watch?v=gsNaR6FRuO0

Wat deed ik dan op internet? Ik vermoed dat ik een jaar of 13 was en dan ging ik chatten. 

Ik was een beetje bang voor het onbekende. Dus natuurlijk ging ik niet onder mijn eigen naam chatten. Ik noemde mezelf dan “Felicity” of “Natasja”      ja … I know… 

Na een paar maanden ontdekte ik TMF Chat. Daar had je een apart kanaal voor mensen uit Spijkenisse/Hoogvliet → SpijkCity.

Daar durfde ik na een tijdje mezelf te zijn haha, dus ik heette SuuzeLuur en volgens mij ook een tijdje SuuSemanS. 

Iedereen die daar regelmatig kwam chatten had een vaste lettertype kleur gekregen. Ik was mintgroen.

Er waren meetings bij de oude Bibliotheek en ik denk dat ik 20% van mijn huidige ‘vrienden’ op Facebook ken via TMF Chat. Het was hét begin voor mij van Social Media.

Naast TMF Chat had ik ook CU2. 

CU2 was voor mij m’n eerste “profielen website”. Je kon zelf je hele site maken met hele moeilijke HTML- codes die 9 van 10x eerst mislukte voordat je eindelijk dat leuke plaatje op je site had staan.. <img src="plaatje.jpg">

Inmiddels hadden we thuis een vaste internet aansluiting (handig zo’n vader die bij KPN werkte) en zat ik dus toen al hele dagen aan dat computerscherm vast geplakt.

Na CU2 en TMF Chat kwam MSN Messenger voorbij. Dit was veel fijner want dan kon je namelijk zelf bepalen wie je toevoegde om mee te MSN’en.. want het woord chatten kon natuurlijk niet meer. 

Je kon via Hotmail een emailadres aanmaken en ik ben bang dat ik mezelf de eerste jaren Mini_Devil87 heb genoemd…

Natuurlijk kwam er voor CU2 ook alweer vervanging en ontdekte ik met vele andere Sugababes en Superdudes. Daar kon je ook foto’s en informatie over jezelf plaatsen, maar buiten dat kon je elkaar KUDOS geven. 

Eigenlijk gewoon de voorloper van LIKES. Sugababes was voor de meiden bedoeld en was roze en Superdudes was voor de jongens en die site was blauw. Toen deden we blijkbaar nog niet aan genderneutraal en alles wat daarbij hoorde. 

De Duckface kwam volgens mij voor het eerst om het hoekje kijken en als je bepaalde tekens voor je naam gebruikte kwam je als hoogste in je vriendenlijst te staan. 

Hoe meer kudos hoe meer je “erbij” hoorde en het is eigenlijk vreselijk als ik als volwassene terug kijk op de vleeskeuring die er toen al was. 

Daar deed ik dus vol aan mee. 

De meetings van TMF chat bij de Bibliotheek waren verplaatst naar Y-land of Hollywood in Rotterdam. 

MSN was er nog steeds en ik zat daar dan ook dag en nacht achter. 

Op het toetsenbord van mijn ouders zaten bij sommige toetsen geen letters meer op door mijn nagels en het overmatige getyp.

Na sugababes kwam Hyves. Ja mensen.. die kennen we vast allemaal! 

Natuurlijk deed ik ook daar weer aan mee.

Met een dansende banaan in mijn achterhoofd verlaat ik Hyves voor Facebook en een jaar later Instagram.

Ik heb een toptijd gehad achter dat scherm, iedereen zat er achter. Je lief en leed deelde je met je vriendinnen (die ook werkelijk je vriendinnen waren en niet via internet had ontmoet, zoals alle ouders in die tijd deed vermoeden) en met die “leuke” jongen van school kletsen ging ook heel makkelijk via zo’n scherm. Als hij dan vroeg of je wilde “cammen”, dan zei je natuurlijk dat je webcam het niet deed omdat je uiteraard in je hartjes pyjama zat en je haar niet had gedaan. 

Je deelde muziek met elkaar, die je via Kazaa had gedownload. En iedereen had wel zo’n vervelende er tussen zitten die zichzelf 10x af en aanmelden voor de aandacht.

Of de buzzer.. óók zo vervelend!

MSN maakte plaats voor PING van Blackberry en nu natuurlijk het huidige Whatsapp. 

En daar zijn we dan.. anno 2020..

Nog steeds bijna allemaal op het internet en social media. 

Wat zijn we er sociaal van geworden hé? 

Ik ook.. als mijn man zegt “zit je weer op je telefoon” word ik geïrriteerd..-want dat valt allemaal wel reuze mee-

Zodra ik ergens even moet wachten, pak ik m’n telefoon. Ga ik nutteloos scrollen op facebook of instagram tot ik aan de beurt ben.

Daar waar ik vroeger moest wachten tot ik thuis kwam om achter de computer te zitten, kan ik nu de hele dag bij mijn verslaving.

Het is vervelend. Ik vind het irritant dat ik het blijkbaar nodig heb. 

Een paar jaar geleden op vakantie miste ik het nooit. Dan nam ik een boek mee en lag ik heerlijk de hele dag te lezen bij het zwembad. Er was toch geen internetbereik daar en geen bericht goed bericht toch. 

Nu heb je binnen Europa ook overal internet via je abonnement en moet ik me dus wéér inhouden om niet steeds op m’n telefoon te gaan.

Natuurlijk is het internet niet alleen maar negatief. Ik vind het ook echt ontzettend makkelijk en handig. 

Toch heb ik vaak gezegd tegen m’n man.. “Ik ga van social media af”.. als ik het verwijder van me telefoon dan laat ik dat ding ook vaker liggen. Dan zei hij altijd, “dat hoeft toch niet, je vind het leuk.. probeer het gewoon te beperken”. Toch lukt dat niet en ben ik te nieuwsgierig. 

Blijkbaar vind ik het nog steeds belangrijk om mijn leven te delen met andere. Wat ik inmiddels dus ook al 18 jaar(!) doe.

Ik maak nu heel veel foto’s en die post ik dan. Omdat ik trots ben op m’n gezin en het leven wat wij leven met elkaar.

Niks ervan is gelogen of aangedikt. Ik doe me niet beter voor dan ik ben (behalve met filters dan, want die heb ik echt wel nodig haha) 

Ik durf ervoor uit te komen dat ik soms meer bezig ben met een goede foto maken dan het moment zelf en dat is niet goed.

Toch gebruik ik facebook ook eigenlijk meer als een herinneringen “plek”, daar waar ik altijd even kan terug scrollen naar bepaalde momenten. Een digitaal fotoboek.

Tja.. en nu schrijf ik blogs. 

Ik kan niet zien wie mijn blogs leest. Ik weet niet of jullie ze leuk vinden, tenzij iemand een reactie onder de blog achterlaat of via social media het laat weten.

Ergens ben ik dus nieuwsgierig… want ja, die LIKES of KUDOS zijn of waren een bevestiging dat het leuk gevonden wordt. Die heb ik nu niet en dat maakt je dan op de één of andere manier toch onzeker. ZO STOM!

Laatst kwam er iemand naar me toe en die zei: “Suus? Waar blijft je volgende blog? Ik zit er steeds op te wachten”...

Serieus?! Dat vond ik zo lief en gek tegelijk. Ik denk dan juist.. laat ik maar rustig aan doen, want anders vinden mensen het misschien wel vervelend of teveel. 

Dan krijg ik zo’n reactie van iemand waarvan ik niet eens wist dat zij mijn blogs leest en dan denk ik bij mezelf.. zie je nou.. doe nou gewoon wat JIJ leuk vindt Suus.. niet wat een ander van je denkt. 

Dan krijg ik 5 likes, nou en .. dat zijn 5 mensen die het leuk vinden wat ik schrijf.. top toch!

Waarom zou ik bevestiging moeten krijgen? Natuurlijk vind ik het leuk als mensen zich herkennen in wat ik schrijf of dat ik een compliment ontvang, dat vindt iedereen leuk. 

Maar dat is niet de reden dat ik hiermee begonnen ben, ik doe dit omdat ik het leuk vind om te schrijven en m’n hoofd leeg te maken. 

Een mening hebben mensen toch wel, ik kan niet iedereen tevreden stellen. 

Dat hoeft ook niet.. zolang ik dat maar ben. En mijn gezin.. 

En op het moment dat ik dit zit te typen en mijn dochter heerlijk aan tafel zit te knutselen naast mij, zij opstaat en zegt “mama.. nu wil ik wel even een knuffel” dan is dat het teken dat ik moet stoppen. 

Ik ben Suus.. en ik heb socialbesitas.