de Nieuwe Leerling deel 2

                                                   2.

Peggy Hall keek naar buiten. Ze zwaaide haar man en kinderen uit en bleef net wat langer staan om de tuin nog even goed in haar op te nemen.

Het was een kleine, met veel groen begroeide tuin. Van de veranda tot aan de stenen poort liep een kiezelpad. De houten schuur stond links in de tuin vanuit het keukenraam gezien en daarnaast stond een bramenstruik, waar ze elke zomer verse jam van maakte.

Peggy glimlachte bij de gedachte aan Jacky en Liam. Zij vonden de jam zo lekker, dat ze vanaf december al zeurden wanneer er weer nieuwe bramen kwamen.

Aan de rechterkant van de tuin stond een grote oude eik. Zijn brede takken overschaduwde de helft van het tuinpad en aan die takken begonnen alweer nieuwe knoppen te groeien. Zijn stam was dik en in het midden ervan hing een zelfgemaakt vogelhuisje.

Elk najaar zat de eik vol met dieren vanwege zijn voedselrijke eikels.

Het was een imposante en prachtige boom. De eik was eeuwenoud en had veel voorbij zien komen. Hij was belangrijk voor Peggy. 

In haar jeugd speelde ze er vaak omheen of klom ze er met haar jongere zusje Emma in. Na de dood van hun ouders, waren de zusjes genoodzaakt om bij hun grootvader te gaan wonen. De herinneringen aan hun ouders bleven achter in de dreuzelwereld en de zusjes verhuisden naar de tovenaarswereld. Zowel Peggy als Emma waren op de hoogte van het bestaan van deze andere wereld, maar waren er toen nog zelden geweest.

Hun moeder was een dreuzel en hun vader de zoon van een tovenaar. Beide kozen ervoor om hun kinderen een zo normaal mogelijk en vooral veilige jeugd te geven.

Dat hield abrupt op toen Peggy haar ouders veel te vroeg stierven bij een tragisch auto ongeluk. 

Gelukkig was grootvader een lieve, vriendelijke, maar hardwerkende man. De twee jonge zusjes hielpen hem buiten school vaak in de winkel. In de avond zorgden ze voor een warme maaltijd en ze hielpen in het huishouden. Ze waren heel hecht met z'n drieën.

Ondanks dat Peggy het fijn vond om bij haar grootvader te wonen, miste zij altijd dat kleine stukje van thuis. Na de vermissing van Emma werd dat gevoel alleen maar meer. 

Haar geluk kon dan ook niet op toen er jaren later een te koop bord in de voortuin van haar ouderlijk huis had gestaan.

Ze haalde Marcus over om samen terug te verhuizen en buiten hun werk om een dreuzel leven te leiden met de kinderen. Marcus had de binnenboel van de oude cottage gemoderniseerd en eigen gemaakt, maar de oude eikenboom stond er nog steeds. Voor Peggy was dat het laatste stukje van haar familie.

Peggy zuchtte. Ze schudde zichzelf wakker en zette de ontbijtborden in de gootsteen. ‘Dat komt vanavond wel,' zei ze tegen zichzelf. Ze liep door de kleine hal naar de kapstok en haalde haar jas en tas ervan af. Ze trok haar jas aan en keek nog even in de spiegel of haar haar goed zat. Haar rode haren waren keurig gekamd en met een klip naar achteren gestoken. Haar gezicht was rond en schuin onder haar rechteroog zat een kleine moedervlek. Toen Peggy jong was vond ze deze moedervlek afschuwelijk, maar Marcus zei altijd hoe mooi hij hem vond.

‘Hij maakt je uniek Peg - precies zoals jij ook bent.'

Peggy gniffelde bij de gedachte aan die opmerking en keek nog een laatste keer in de spiegel. Na een blik op de klok draaide ze zich gehaast om en liep richting de achterdeur die ze achter zich op slot draaide.

Met gehaaste passen liep Peggy naar de oude eik. Ze draaide zich nog een keer om richting haar ouderlijk huis en glimlachte. 

‘Genoeg getreuzeld nu,’ zei ze hardop. Peggy draaide zich terug naar de oude eik en pakte uit haar binnenzak haar toverstok. 'Portus,' zei Peggy zacht en raakte daarbij het vogelhuisje aan. Het huisje veranderde in een Viavia naar de voor dreuzels onzichtbare kroeg “De Lekke Ketel”. Ze stapte naar voren, zei de naam van de kroeg en de Viavia trok haar naar binnen.

‘Goedemorgen Peg,’ zei een vriendelijke stem achter de bar. ‘Goedemorgen Barry,' antwoordde Peggy vriendelijk terug. Barry Klink werkte al jaren in De Lekke Ketel en was altijd even vriendelijk voor zijn gasten. Zijn ogen waren helder blauw en zijn gemillimeterde zilvergrijze haar deed Peggy denken aan het kapsel van een militair. ‘Wil je nog een koffie of ben je al laat?’ vroeg Barry terwijl hij zorgvuldig een glas af droogde. ‘Sorry Bar, misschien op de terugweg - ik moet nu haast maken. De winkel moet zo open.' Peggy knikte hem gedag en liep naar de steeg achter de bar. 

Wat op het oog een doodnormale muur leek te zijn, werd na 3 tikken met de toverstok een opening naar tovenaars winkelstraat Wegisweg.
Peggy groette wat mensen op straat terwijl ze richting de winkel van haar grootvader liep. 

Hoewel haar huis met de oude eik als thuis voelde, voelde de winkel van haar grootvader net zo fijn aan. Het was voor Peggy dan ook niet meer dan normaal dat zij na het vertrek van hem de winkel overnam. De afgelopen jaren runde ze deze met alle passie en overgave die ze van hem had meegekregen. Tovenaars kwamen van ver om door haar geholpen te worden. Net zoals ze dit deden voor haar grootvader. Alhoewel ze zelf vond dat ze de klanten niet echt hielp, want ze pakte alleen de spullen voor ze uit - de rest gebeurde vanzelf - vond ze het toch geweldig om elke dag weer met nieuwe leerlingen of andere klanten bezig te zijn.

Peggy keek naar boven terwijl ze door de smalle straten van de Wegisweg liep.

‘Dit gaan we niet lang droog houden,’ zei ze tegen zichzelf toen ze de wolken steeds donkerder zag worden. Toen ze in de verte de winkel zag, zette ze een stapje bij. Nog net voordat de bui naar beneden kwam stond ze voor de smalle ingang. Peggy keek met trots naar boven.

Het bleef een prachtig gezicht. Haar eigen familienaam straalde met gouden letters op de gevel boven de deur.

“Olivander: Maker van Exclusieve Toverstokken sedert 382 voor Christus”.

Peggy opende gauw de voordeur en draaide het bordje om van GESLOTEN naar OPEN. 

- De Personages in mijn verhaal zijn fictief. Mijn verhaal en haar spelers komen voort uit de fantasie in mijn hoofd en spelen af in het Universum van J.K. Rowling. 

Pure fanfictie. 

Bedankt voor het lezen lieve allemaal.

Liefs Suus