Coronavirus

Ojee, waag ik me aan een blog over het meest besproken onderwerp van de afgelopen dagen, dan wel niet weken? Ja, vandaag moet het er even uit!

Ik ben werkzaam in de kinderopvang en gisteren heeft het RIVM de maatregelen wat betreft het Coronavirus aangescherpt.

Direct na deze maatregelen kwamen er vragen bij ons op de werkvloer. Hoe moet het dan hiermee en hoe zit het daarmee? Ik vermoed dat dit bij meerdere mensen bij verschillende banen aan de orde was. 

Daar waar wij dachten onder het zorgpersoneel te vallen, kwam vandaag naar buiten dat wij onder de onderwijssector vallen. Wat inhoud dat zowel de kinderen als de medewerkers met (milde) verkoudheidsklachten of verhoging geadviseerd wordt om thuis te blijven. 

Dit heeft veel impact op de kinderopvang. Want welk kind heeft nou niet een snotneus? Hoe lastig dit ook is, moeten wij ons aan de regels houden die het RIVM oplegt. Alles om het Coronavirus in te dimmen. 

Waar de één denkt, “mensen waar gaat dit over?” en de ander in blinde paniek naar de winkel rent om alles in te slaan voor als de wereld vergaat. Zit ik daar een beetje tussenin.

Hoe nuchter ik ook probeer te zijn de afgelopen weken, begint er bij mij dus ook wel een beetje onrust te komen.

Niet om het feit dat ik ziek kan worden, want ik ben van mening dat je dat gewoonweg niet kan ontkomen. Ik val in principe niet onder de risicogroep en zal zeer waarschijnlijk erg ziek worden als ik het virus zou krijgen, maar ik maak me niet druk om mijn overlevingskans. Voornamelijk maak ik me zorgen om de paniek bij mensen. 

Het is goed om op te letten. Goed je handen te wassen en te hoesten of niezen in je elleboog. Maar eerlijk gezegd… dit deed ik al? Ik werk al 10 jaar in de opvang. Ik was mijn handen dagelijks misschien wel een keer of 10 en antibacteriële handgel niet meegeteld. Mijn handen zijn extreem gevoelig voor eczeem en zit dus ook vaak onder de uitslag. Allemaal door te schoon te willen zijn. Ik ben wekelijks in aanraking met virussen en bacteriën. Ik heb inmiddels echt wel een weerstand opgebouwd, maar ook ik heb nu een kuchje en een beetje snot. Dat kan je bijna chronisch noemen. Wat echt niet vreemd is in mijn werk en met een klein kind thuis. Ik voel me verder trouwens prima op wat vermoeidheid na. Wat ook weer te plaatsen valt.

Toen ik boodschappen ging halen omdat Picnic pas maandag kan bezorgen en ik dus echt eten nodig had tot maandag, stond ik met open mond te kijken wat er daar gebeurde.

Vorige week had ik al een stel om het hoekje bij de winkels zien staan die hun handen aan het wassen waren met een potje alcohol. Ik dacht dat dit al ver ging, maar bij de supermarkt leek het wel Kerst! Er stond een file om de parkeerplaats op te komen. Overal stonden auto’s dubbel geparkeerd en de mensen liepen met karren vol boodschappen rond.

Toen ik de wijk achter de supermarkt in reed voor een parkeerplaats had ik geluk dat er net een echtpaar wegging. Lang op een parkeerplek heb ik niet hoeven wachten. 

Een karretje had ik gelukkig ook nog tot mijn beschikking.  

Ik bereidde me voor op het ergste en stapte de supermarkt in. De schappen met rijst waren leeg, wc- papier was op en ook de schoonmaakmiddelen waren flink uitgedunt.

Daar waar ik mezelf tot nu toe prima onder controle had, dacht ik nu… “Ja, mooi, het gaat mij natuurlijk niet gebeuren dat ik straks misgrijp”. Dus ondanks dat ik diep van binnen weet, dat dit totaal nergens over gaat, ben ook ik een beetje gaan inslaan. 

Suus, wat ben je nou aan het doen joh?! Waarom ga je nou mee in die mensenmassa daar? 

Nou mensen.. daar kon psycholoog en gedragstherapeut Martin Appelo prima antwoordt op geven. 

Ik citeer het volgende stuk wat ik van de bron www.nos.nl las: 

Als het niet nodig is, waarom doen sommigen het dan tóch? "Hamsteren is er een prachtig bewijs van dat we voor een groot deel door het oerwoud van ons brein worden geregeerd", zegt psycholoog en gedragstherapeut Martin Appelo.

"De leiders hebben ons gisteren verteld dat we allemaal in gevaar zijn en op moment dat ons brein het signaal 'gevaar' krijgt, schakelt het over op reflexmatig handelen." De onderste lagen van het brein zijn bepaald niet genuanceerd. "Die horen 'vijand', 'dood', 'dreiging' en die slaan over op reflexen. Dan moeten we overlevingsstrategieën gaan toepassen."

Een van die strategieën is om te doen wat anderen doen. Dus als iemand begint met het inslaan van spullen, gaan anderen dat imiteren. "Vanuit het idee: als we allemaal hetzelfde doen, samen staan, zijn we veiliger en sterker tegen de vijand."

Als we even rustig de tijd zouden nemen, dan zouden we weten dat hamsteren niet nodig is, zegt Appelo. "Zeker niet in een rijk, rustig en veilig land als het onze. Maar het verstandige deel van het brein wordt in zulke omstandigheden overgeslagen."

Kijk daar is mijn vraag gelijk mee beantwoordt. Daarnaast denk ik maar “Beter safe, than sorry!” en voorlopig heb ik voldoende in mijn kast staan.

Mochten wij in isolatie moeten gaan leven, eten wij de komende weken een potje spinazie of bonen, met een aardappel en een knakworst. Verrukkelijk én goed voor de lijn!

Mensen, ik wens jullie allen een gezond weekend toe.

Ik trek even een blikje soep open en ga proberen mezelf niet knettergek te maken.

“May the force be with you”.

xxx Suus