Inspiratie

Blog’s schrijven.. op dit moment weet ik gewoon niet waarover? Dat wilt heel wat zeggen over mij. Voordat de strenge maatregelen rondom het Coronavirus in gang werden gezet, zat ik al een week thuis. Mijn dochter had namelijk na vijf jaar ‘eindelijk’ de waterpokken en hierdoor zaten wij al in isolement. Ze was zo ziek hiervan, dat ik me voor het eerst sinds het Coronavirus in het nieuws kwam, werkelijk zorgen ging maken. “Jeetje, haar weerstand is zo laag nu - als ze maar niet iets extra’s oploopt.’ Op woensdag ben ik nog met haar naar de huisarts geweest (die ze trouwens voor het eerst in bijna zes jaar zag), ze had die nacht zo liggen ijlen van de koorts - en ze had zulke heftige pokken ertussen zitten, dat ik er toch graag naar wilde laten kijken.

In de wachtkamer zat een handjevol mensen, dat vond ik best bijzonder, want meestal zit die hele toko vol daar. Toch overviel het me dat ik naar de mensen keek en dacht “zou die Corona hebben? - O nee, die loopt mank, die komt waarschijnlijk voor zijn voet.” Onze naam werd genoemd en de huisarts wachtte ons op in de deuropening van de wachtkamer. Hij was altijd even vriendelijk. Toen we naar hem toeliepen wilde ik hem een hand schudden, maar corrigeerde mezelf heel snel en maakte een grapje ‘elleboogieee!’ Hij kon mijn gestuntel waarderen en vervolgde zijn weg naar de spreekkamer. 

DE spreekkamer, want voordat ik verder ga met mijn verhaal wil ik jullie graag nog even meenemen terug in de tijd. Mijn vriendinnen kennen dit verhaal uit duizenden en ik ga mezelf flink voor schut zetten nu, maar in deze moeilijke tijden moet er wel gelachen worden.

Komtie: Zo’n twaalf jaar geleden kreeg ik vreselijke last van mijn onderrug. Dusdanig dat ik toch maar langs de huisarts ging. Ik werkte toendertijd nog op kantoor en had een afspraak bij de dokter aan het eind van de middag. Ik stopte eerder met werken en reed vanuit daar direct door naar de praktijk. Uiteraard moest ik even wachten in de wachtkamer en uiteindelijk zat ik op de stoel tegenover de dokter. Hij vroeg naar mijn klachten - ik deed mijn verhaal. ‘Oké, ik begrijp het,’ antwoordde hij nadat ik mijn klachten verteld had. ‘Dan ga ik u even onderzoeken.’ Oké oké, logisch Suus, stom dat ik daar niet over nagedacht had. ‘Achter dit gordijn kunt u uw onderkleding uitdoen,’ zei hij...

WAAAAT?! m’n broek uit? Ik had een string aan.. serieus Suus? Waarom denk je nooit na over zulke dingen? Had jezelf thuis even opgefrist en een normale onderbroek aan gedaan! Goed, er was geen weg meer terug - en daarnaast zal de dokter vast wel vaker billen zien. 

Een beetje onwennig kwam ik met m’n zwarte (!) string - ik was serieus blij dat ik er niet één had aangedaan met “NAUGHTY” erop ofzo - achter het gordijn vandaan. 

De dokter voelde aan mijn gewrichten, controleerde de stand van mijn benen, voeten en zelfs schouders. Ik dacht dat het allemaal wel mee zou vallen, totdat hij natuurlijk ook mijn onderrug moest onderzoeken, dat is tenslotte het gebied waar ik last van had. Alsof het niet erger kon ging hij achter mij zitten op zijn hurken en hield zijn duimen op de wervels van mijn onderrug. ‘Doet dit zeer?’ vroeg hij. ‘Niet echt,’ zei ik opgelaten. ‘Oké, als u dan nu langzaam naar voren wil buigen.’ …  Mensen?...

Daar stond ik dan.. in m’n sting.. voorovergebogen met de huisarts zijn gezicht half in mijn blote kont! 

Ik kan jullie vertellen, dat toen ik naar de fysiotherapeut werd doorverwezen, ik elke week keurig een onderbroek aantrok!

Maar terug naar mijn verhaal..

De dokter schrok zelf van hoe mijn dochter d’r waterpokken eruit zagen, maar zei wel dat dit zo heftig was omdat ze al wat ouder is (wat niet persé hoeft hoor, want ons nichtje van net een jaar had het ook zo heftig)

Hij schreef een antibioticazalf voor en wij vertrokken weer naar huis. Met de uren zag je haar opknappen. Zo snel als dat het kwam, zo snel vertrok het ook weer.

De korstjes droogde bijna voor je neus op. Drie dagen later was ze weer helemaal de oude. Praatjes voor tien en de jeuk was weg, dus ze kon ook weer lachen. Ze zat alleen van top tot teen helemaal onder de korstjes. Toen die zondag de persconferentie kwam en wij te horen kregen dat de scholen dicht zouden gaan tot 6 April, sprong onze dochter op en begon te juichen. ‘Jeej! niet naar school!’ Haar onderliggende gedachte was dat ze zo bewust was van hoe ze eruit zag (terwijl de waterpokken in haar gezicht echt reuze mee vielen) dat ze daarom niet naar school wilde. Best heftig - dat je daar op deze leeftijd al druk om moet maken. Natuurlijk hebben wij haar gerustgesteld en gezegd dat bijna iedereen de waterpokken heeft gehad en dat dit heel normaal is.

Inmiddels zijn we bijna twee weken verder en zie je het alleen nog op haar romp. Haar gezichtje is weer helemaal zuiver en glad zoals het altijd al was. 

Toen de regering in de persconferentie aankondigde dat de scholen zouden sluiten, ben ik direct op de computer een “schoolboekje” gaan maken voor onze dochter - vol met leuke, speelse en leerzame opdrachten. Vorig jaar kocht ik bij de LIDL een boekje met opdrachten voor kinderen in groep 2. Dat leek me leuk voor in de zomervakantie. Zo kon ze zich alvast een beetje voorbereiden - en zij ziet het (nog) niet als leren, maar vindt het vooral erg leuk.

Nu zijn we dik een week verder sinds de sluiting van de scholen en begint ze wel wat te mopperen als ze haar schoolwerk moet doen. Ze heeft inmiddels ook écht werk gekregen vanuit haar school zelf en papa heeft ook nog wat opdrachtjes verzonnen. Als we uit bed komen gaan we met z’n drieën sporten in de woonkamer en maken we na de lunch een wandeling door het bos hier. Houden wij gepaste afstand van de mensen om ons heen en wassen bij binnenkomst onze handen. Tussendoor ga ik boven aan het werk en kom ik pas rond het avondeten weer naar beneden om vervolgens dat ook te gaan klaarmaken.  

Ik dacht van het weekend nog ‘zo redden we het wel tot 6 April’, maar toen ik gisteravond te horen kreeg dat de maatregelen verlengd worden tot 1 Juni, kreeg ik het even zwaar. Niet voor ons drieën thuis hoor - dat vind ik eerlijk gezegd echt heel fijn -  maar dat ik mijn andere dierbare beter niet kan zien. Of in ieder geval op 1,5 meter afstand moet houden. Dat ik mijn ouders niet even een knuffel kan geven. Dat we sociale contacten beter even niet kunnen opzoeken. Even lekker uit eten gaan er ook voorlopig niet in zit. Dat al onze verjaardagen niet gevierd - of in ieder geval niet met andere - gaan worden. Ons weekendje weg en theatervoorstellingen voorbij gaan en zelfs het uitzicht op onze zomervakantie misschien wel in rook zien opgaan. Ondanks dat ik dit in de eerste instantie echt vreselijk vind, kan ik ook heel snel schakelen. Bedenk ik me maar weer hoe luxe wij mogen leven. 

Hoe verwend wij zijn met de vrijheid waar wij altijd in hebben geleefd. Ik denk dat wij daar juist zo bang voor zijn.. dat wij onze vrijheid kwijt raken. Dat de Nederlanders op al die stranden en bossen afgelopen weekend gedacht hebben “Straks mag het niet meer - laat ik er nog maar even van genieten!” Niet wetende dat door dat gedrag we juist meer van onze vrijheid kwijt raken. De regering doet dit niet om ons te pesten, of om ons in gevangenschap te willen zetten. Ze doen dit om ons te beschermen! Om dat vreselijk snel groeiende virus uit de wereld te krijgen. 

Ik kan op dit moment geen blog schrijven over iets anders dan dit. De wereld waar we nu in leven draait alleen nog maar om het strijden tegen het Coronavirus - en terecht! Ik ben niet bang - wel bezorgd - maar ik heb vertrouwen in de medische wereld waar wij in leven. Deze maatregelen zijn noodzakelijk en tijdelijk! Uiteindelijk gaat alles goed komen.. kunnen we over een jaar op elke verjaardag zeggen “weet je nog?” Kunnen we nog vaak genoeg op vakantie, naar het theater en uiteten gaan. Hopen we dat we dan al onze dierbare nog bij ons hebben - als we NU luisteren naar de maatregelen die er gelden!

Lieve mensen, let op elkaar.. met gepaste afstand!

en Coronavirus: “You can kiss my Ass!” 

(maar zeg dat maar niet tegen m’n huisarts)

Liefs Suus