Sporten

Vandaag mocht ik na 3 maanden weer naar de sportschool. Laat ik duidelijk zijn - náár - de sportschool, niet in! De groepslessen worden buiten gegeven op de parkeerplaats. Er zijn vakken gemaakt waarin je moet blijven, hiermee blijf je keurig op 1,5 meter (of meer) afstand van de andere. Ik kan je vertellen, dat ik daar best aan kan wennen. Voor de Corona stonden we wat mij betreft te dicht op elkaar daar binnen. Als je een lunge naar achteren moest maken was ik bang dat ik over de stepboard van degene achter mij zou stappen. Of erger nog, als ik een squat moest maken was ik nog veel banger dat m’n kont in een ander zijn gezicht terecht zou komen. En sinds dat verhaal bij mijn huisarts, was ik dat niet meer van plan. (Blog: Inspiratie)

Als je mij jaren geleden had verteld dat ik vandaag de dag zo blij zou zijn dat ik weer mocht sporten, had ik je vierkant uitgelachen. Ik heb nooit gesport. Vroeger kon ik rennen als een malle. Dan zeiden mensen om me heen ‘je moet echt op atletiek’. De halve straat zat op atletiek, dus ik ben ooit eens gaan kijken bij mijn buurjongen, maar ondanks dat ik een erg aanwezig kind was, was ik in zulke situaties erg verlegen. “Bang voor het onbekende”, daar kan ik nog steeds wel last van hebben trouwens. Dus bij één keer kijken is het gebleven en ik heb verder nooit een sport gedaan. 

Toen kreeg ik verkering met een sporter. Die tot op de dag vandaag nog steeds 5x in de week sport. Ook in deze corona tijd staat hij elke dag thuis zeker 1,5 uur te sporten. 

Dat werkte toen aanstekelijk en ik schreef me in op de sportschool. Ik probeerde 2x in de week te gaan, maar echt leuk vond ik het niet. Na een jaar ging ik er weer vanaf en heb ik zeker 4 jaar niet gesport. Toen het echt “uit de hand” begon te lopen met mijn figuur, heb ik me weer ingeschreven. Dit keer een andere, want m’n man was in de tussentijd veranderd van sportschool.

Heel fanatiek ging ik elke week 3x sporten. Elke dinsdag en donderdag uit m’n werk en in het weekend een keer. Samen met toen nog mijn oude buurvrouw stonden we ons in het zweet te werken op de Nautulius. Wat een fantastisch ding was dat! 

Het probleem bij mij is dat ik fitness nooit zo leuk heb gevonden. Dus al naar een paar maanden was ik het weer zat. Motivatie en discipline weg. Altijd een excuus zoeken om niet te gaan. Toen ging ik skaten! Samen met m’n vriendin hebben we de hele zomer zeker 2 tot 3x in de week geskatet. 

Maarja, toen werd ik zwanger. Misselijk en vooral erg moe kwam het skaten op een laag pitje te staan. Sterker nog.. het pitje was gewoon uit. 

23 kilo later werd onze dochter geboren. Ja mensen, 23 kilo.. 

Ik weet nog dat mijn vader zei ‘Suus, let nou een beetje op - het moet er straks ook allemaal weer af.’ 

Maar hé .. boeiend! Dik word ik toch wel.. dus daar ging weer een handje M&M’s en een reep Milka.

Tja, die vader van mij had natuurlijk weer eens gelijk. Want hoe leuk het ook was dat ik op één dag 9 kilo verloren was door m’n dochter op de wereld te zetten, de overige kilo’s bleven plakken. Toen zij 10 maanden oud was, was ik het spuugzat.

Ik kwam thuis van weer een nutteloze ochtend op de sportschool, waar ik voor de vorm maar een beetje wat aan het doen was.

Toen ben ik thuis gaan sporten. Ik begon met Insanity van Beachbody. Laat ik er even bij vertellen dat ik tot op de dag vandaag zó blij ben dat ik daarmee begonnen ben. Alle sporten die daarna volgde vielen in het niet met de heftigheid van Insanity. 60 dagen lang heb ik elke dag als mijn dochter op bed lag, staan sporten in de woonkamer. De spierpijn was ondragelijk, maar het resultaat verbluffend. Als ik terugkijk naar de foto’s - was het het allemaal toen waard. 

Laat ik even duidelijk zijn, ik ben een tevreden mens die erg van lekker eten houd. Ik zal nooit het lekkere eten opgeven, echt niet. Maar ik weet ook dat ik me nog veel fijner voel als ik lekker in m’n vel zit. Dat m’n kleding comfortabel zit en ik me mooi voel. 

En ga me nou niet vertellen dat jullie dat niet herkennen. Lekker in je vel voelen heeft trouwens niks te maken met je gewicht. Maar met hoe JIJ je het beste voelt. Ik ben nooit veel te zwaar geweest (op m’n zwangerschap na), maar wel ongelukkig met m’n lichaam. Elk mens is mooi als hij of zij zich mooi voelt. Of dat nou dun, slank of zwaarder is. Je straalt uiteindelijk van binnenuit. Daar gaat het om. 

Toen ik klaar was met Insanity heb ik nog dik een jaar thuis gesport. T25 volgde en daarna 21DayFix, maar ook dat werd ik weer zat. 

We gingen verhuizen naar een prachtig nieuw huis, onze dochter groeide als kool en was een geweldig makkelijk kind. Onze relatie zat goed, op m’n werk waren geen rare dingen en eigenlijk was er niets waardoor ik me kon voelen zoals ik me toen voelde. Helaas was het wel zo.. ik voelde me down. Ik kon niet plaatsen hoe dat kon en sprak daar open over met m’n man. Toen ik zei “Ik ga hardlopen - ik heb buitenlucht nodig”, schoot hij in de lach. “Serieus? Jij rent alleen voor de ijscoman”. Wat trouwens echt waar was, het verschil met toen is alleen dat ik nu niet hijgend een ijsje sta te bestellen. 

Maar hij zou hij niet zijn, als hij me niet zou supporten. “Als jij dat wilt, dan ga je dat doen!”

Samen met 2 vriendinnen gingen we dezelfde week nog een rondje. Ik had nog nooit hardgelopen. Ik was totaal onervaren. Toch merkte ik direct al dat ik het leuk vond. Veel leuker dan ik had verwacht. Omdat het lastig afspreken is met meerdere ben ik op een gegeven moment alleen verder gegaan. Op een warme zaterdagavond een week of 4 verder, zat ik bij een andere vriendin in de tuin. Zij was al een ervaren renner. Had al meerdere marathons gelopen. “Zeg Lin.. als ik nu ga beginnen met trainen, kan ik dan volgend jaar April 10 km rennen tijdens de Marathon van Rotterdam?” M’n vriendin lachte hardop. “Volgend jaar Suus? als je nu gaat trainen ren je over een half jaar 10 km. Weet je wat? We gaan trainen voor de Bruggenloop in december, die is 15 km, dat is mooie afstand om mee te beginnen.” 

“Jemig.. rustig aan hoor, ik ren net pas 4 km” was mijn antwoord terug, maar ik zou Suus niet zijn als ik dat niet als doel zag. Ik begon met trainen en liep 5 maanden daarna samen met Lin de Bruggenloop van Rotterdam. Met een vreselijke hongerklop bij km 13, haalde ik de finish. Wat was ik trots .. en misselijk! Als ik terugkijk naar toen heb ik zoveel geleerd. 

“Hé Suus, de halve marathon is maar 6 km verder. Peanuts toch? - dat kan jij!” 

Dus ik schreef me in voor de halve marathon van Den Haag. Tussendoor nog een helse duinloop van 13 km gedaan, waarbij ik m’n knie blesseerde. Puur omdat ik niet wilde opgeven. Mijn lat had ik weer zo hoog gelegd. Opgeven is geen optie.. door het stof ging ik. Met heel veel spijt, want 2 maanden later moest ik fit zijn voor de halve en ik wist niet of mijn knie het ging redden. 

Op een vreselijk hete zondag in maart stond ik aan de startlijn met Lin. Die dag verbrak ik mijn eigen record. Van nooit rennen - heb ik mezelf in 11 maanden naar een halve marathon getraind. 21,1 km en ik heb er elke meter van genoten. Wat een sensatie, wat een mensen! Ik had dit keer geen hongerklop, want ik had een reep chocola gegeten voordat de loop begon. Dus mensen, ook weer zo’n bevestiging hoe goed chocola voor mij is!

Een half jaar later ging ik door m’n rug. Ooit houd het op.. dan zegt je lichaam dat het genoeg is geweest. Dat gaf een vreselijk knauw. Ik kon geen kant op. Sporten zat er niet in, ik kon niet eens in bed slapen. 3 maanden heb ik hier last van gehad, ook omdat ik niet goed naar mezelf kon luisteren of voor mezelf kon opkomen. Ik heb ooit een spreuk gelezen die zo van toepassing is op mij.

“Luister naar het fluisteren van je lichaam, zodat het niet hoeft te schreeuwen”.

Uiteindelijk hebben de fysiotherapeut en de spierverslappers geholpen. Door m’n rug gaan was ook niet het probleem. Het probleem zat in m’n hoofd. Altijd doorgaan.. het beste uit jezelf willen halen. Dat is natuurlijk geen slechte eigenschap, maar wel een valkuil. 

Nu zijn we 3 jaar verder. Ik luister inmiddels stukken beter naar m’n lichaam. Ik ren nog steeds elke week, maar zodra ik ergens last van heb, pas ik m’n snelheid aan. Ik maak me niet meer druk om hoe snel ik ren of hoever. Die lat is weg. Ik ren omdat het voor mij ontspanning is. Zodat ik even naar buiten kan, m’n muziek kan luisteren en even kan bewegen. Als ik op een vrije dag chagrijnig en brak wakker word, ga ik altijd even rennen. Dan kom ik daarna weer vol energie thuis.

Zo stond ik vanmorgen dan ook niet op de parkeerplaats te bodypumpen omdat ik wil afvallen. Want sporten om af te vallen werkt niet bij mij. Ik sport omdat ik graag lekker wil blijven eten.

Ik sport omdat het ontspanning is.. ik sport omdat ik daardoor van binnenuit kan stralen.

Behalve morgen.. dan heb ik spierpijn en straal ik niet meer.

Sorry alvast voor m’n collega’s..

Liefs Suus