Ouder worden

Opeens wordt je wakker en zie je in de spiegel een ouder wordende vrouw. 

Daar waar gisteren nog een gaaf huidje te zien was, zit nu een nieuwe diepe rimpel. Weet je wat nog het ergste is? Er zit nog een JEUGDpuistje naast ook.. hoe dan? Waarom noemen ze die krengen eigenlijk jeugdpuistjes als je ze boven de 30 nog steeds kan krijgen?

Natuurlijk dik ik het bovenstaande even flink aan hè, voor het geval dat ik een hele lading andere vrouwen over me heen krijg, die allemaal heel hard roepen.. dat valt wel mee Suus.

Toch ga je het merken lieve mensen. Als ik foto’s terugzie van 10 jaar geleden, denk ik bij mezelf.. waarom was ik daar zo onzeker? Of erger nog.. waarom deed ik niks met mijn wenkbrauwen toen?

Ik weet nog heel goed dat ik 9 jaar was. Toen wilde ik echt dolgraag 13 zijn. Dat leek me zo tof! Nou, toen ik eenmaal 13 was, was het vreselijk.

Ik was te jong voor de “jongens” en te groot voor de poppen. Het was een leeftijd dat ik er een beetje tussenin viel. M’n lichaam veranderde, wat ik echt vreselijk vond. Daar werd ik dan ook voor mijn gevoel dagelijks mee geconfronteerd. Vooral op school. Dan waren er altijd meiden die wat van mijn (toen al) aanzienlijk grotere borsten moesten zeggen. Vreselijk vond ik dat. Toen wilde ik eigenlijk gewoon weer 9 zijn. Lekker buiten spelen met m’n vrienden. In de bomen klimmen, hutten bouwen en heel hard roepen dat ik nóóit make-up ging dragen. Toen ik op de middelbare school kwam moest ik ook opeens m’n haren borstelen, wat ik nog veel erger vond. Maar ik kon niet voor altijd met een ontplofte haarbos en een Nike trainingspak blijven rondlopen. Toch kwam er uiteindelijk een ommekeer. Opeens droeg ik wel make-up en deed ik m’n best om een beetje hip voor de dag te komen. Al weet ik nog dat ik geen flauw idee had hoe dat moest. Ik volgde m’n vriendinnen daar maar een beetje in. Toen ik op m’n 14de een keer naar beneden kwam met een rokje aan zei mijn vader blij verrast “Krijg nou wat, ik heb een dochter!” Ik was altijd een beetje jongensachtig als kind. Mij zag je niet in een roze glitterjurk en allemaal meisjes poespas aan m’n lijf. Wel speelde ik met barbies. Mijn twee beste vrienden speelden met Actionman.. perfecte combinatie met z’n drieën toen.

Als kind was ik nooit zo bezig met hoe ik voor de dag kwam. Ik zou willen zeggen dat dit vrij normaal is als kind, maar niets is minder waar. Mijn 6 jarige dochter is zich nu al heel bewust van hoe ze eruit ziet. Of dit door de hele social media en TikTok generatie komt of het zit gewoon in iemand weet ik niet.

Ik werd me namelijk pas bewust van hoe ik eruit zag doordat andere mensen me erop wezen. Zo heb ik jaren gedacht dat ik flaporen had, omdat dit werd gezegd. Ook zei ooit iemand na het zien van mijn pasfoto toen ik 18 was “een pony zou je goed staan, je hebt een flink voorhoofd”. 

Kijk, of het handig is dat ik al deze dingen benoem weet ik niet, want nu gaan jullie natuurlijk gelijk even kijken of het waar is haha, maar nogmaals.. als ik geheimen heb, dan vertel ik ze niet. Verder ben ik een open boek.

In een vorige blog schreef ik al eens dat mensen ook commentaar hadden op mijn witte gelaatstrekken. Dus ging ik erg mijn best doen om niet meer wit te zijn. Mijn haren droeg ik altijd los, zodat je mijn “flaporen” niet zag en een schuine lok volgde om mijn "grote voorhoofd" te verdoezelen. Jaren droeg ik een sjaal, omdat mijn te grote borsten anders weer onderwerp van het gesprek waren.

“Met wie ben je?” vroeg iemand aan de andere kant van de telefoon aan de jongen met wie ik aan het “chillen” was. “Met Suus”.. “Welke Suus?”.. “Die met die dikke tieten.”

Ja mensen, iedereen heeft dit soort opmerkingen meegemaakt. Daar geloof ik gewoon 100% in. Laat ik duidelijk zijn dat ik niet zielig ben hè, ik ben inmiddels op een leeftijd dat het me wat minder doet wat andere van me vinden. Mede dankzij de altijd onvoorwaardelijke steun en liefde van m’n man. Die mij wel perfect vindt zoals ik ben. Met panter badjas, ontplofte knot op m’n hoofd en zonder make-up. Tuurlijk heeft het me gevormd en ben ik door vele zeer onschuldig bedoelde opmerkingen bewuster van kenmerken in mijn uiterlijk, maar mijn moeder zei altijd als ik ergens onzeker of verdrietig door werd. “Ze zijn gewoon jaloers op je.” Als volwassene durf ik dat wat meer te geloven dan als puber. 

Nu krijg ik rimpels. Ze zijn niet heftig hoor, misschien dat andere dat wel vinden. Ik heb vooral een hele diepe tussen mijn wenkbrauwen. Die noem ik mijn “What the Fuck” rimpel. Omdat ik die heb gekregen doordat ik heel vaak verbaasd ben geweest over het commentaar van andere mensen. Terwijl die eigenlijk gewoon naar zichzelf moeten kijken en heel blij moeten zijn dat hun zo ongelofelijk perfect zijn!

O, en wat betreft dat ouder worden? Ik neem het mensen.. ik neem het voor lief! Ik hoop namelijk met heel mijn (misschien iets wat te vette) hart, dat ik echt héél oud word. Met heel veel rimpels, hangend vel en pigmentvlekken! 

Als je accepteert wie je bent, straal je veel meer!

Liefs Suus