MURRAY'S

MURRAY’S

Met mijn ouders reisden wij vaak richting het noorden van Europa. Onze vakantie’s waren vrijwel altijd midden in de natuur. Het was elk jaar weer bijzonder hoe mijn moeder een geweldige cottage kon vinden “In the middle of nowhere."

Ons vakantiehuisje lag vaak mijlenver van de bewoonde wereld vandaan.

Daar hadden we dan een beekje of rivier in de buurt waar we in konden zwemmen of spelen. De koeien en schapen waren onze beste vrienden in de weken dat we daar waren. Daarnaast hadden we elkaar en meer hadden we niet nodig.

Ik heb de mooiste en leukste herinneringen aan die tijden. Op latere leeftijd belandde ik vaak in een discussie met mensen om me heen.

‘Engeland? Schotland? Daar regent het toch altijd?’ .. Ja mensen, daar regent het misschien net wat vaker. Juist daarom is de natuur zo verschrikkelijk mooi.

Als ik fotoboeken terugkijk dan zie ik ons alleen maar in korte broeken en met een zonnebril op trouwens. Behalve in de herfstvakanties, dan natuurlijk niet, maar dan was de natuur daar wel op zijn mooist. 

Wat was het altijd weer fantastisch als we door de bergen reden en we alle kleuren door elkaar zagen. Rood, oranje, geel, bruin en groen. De bladeren aan de bomen leken wel een kunstwerk. 

‘Maar elk kind wilt toch naar de zee? Spelen in het zand en de zon?’ 

Ik niet hoor, nooit niet en nog niet trouwens. Al dat zand overal, vreselijk. 

Hoe vet was het dat wij juist naar goudmijnen gingen en we ons eigen goud mochten zoeken. 

Of dat we met de boer mee mochten de schapen drijven met de bordercollies. Daar moet ik trouwens nog even dieper op ingaan, want dat zat iets anders in elkaar als dat ik nu zeg. 

Ik was een jaar of 9 denk ik toen we in een vakantiehuisje zaten waarvan de eigenaars naast ons woonden. De eigenaars hadden een dochter, volgens mij heette ze Madeleine. Ze was van mijn leeftijd (of die van m’n zus). We speelden veel met haar, maar zij sprak natuurlijk Engels. Toch wisten we met handen en voeten elkaar vaak te begrijpen. 

Als Madeleine op school zat, dan speelde mijn zus en ik op de hooizolder in de grote schuur. Die enorme bergen met hooibalen waren al een avontuur op zich.. 

Ze had ook een piano staan in hun huis. Op een ochtend zat ik daar wat op te pingelen toen Madeleine haar hoofd om de hoek van de deur stak. ‘You want sheeps?’ vroeg ze. 

Ik keek haar vragend aan. ‘Sheeps?’  vroeg ze nogmaals. ‘Chips?’ Klinkt goed. Ik wil wel chips. ‘Yes yes,’ zei ik terug met de gedachte dat ik lekker chips zou krijgen. Gelukkig was daar mijn vader die uiteindelijk vertelde of wij het leuk vonden om met Madeleine en haar vader mee te gaan schapendrijven. Deels een beetje teleurgesteld dat het geen chips bleek te zijn - knipoog - stapte ik natuurlijk achter in de auto en reden wij richting de weilanden. 

Zo gaaf en knap hoe die honden dat doen. Iets wat me altijd bij zal blijven. 

Net zo als die keer dat mijn vader een schommel voor ons had gemaakt. Daarmee konden we boven het beekje schommelen. Zelf wilde hij natuurlijk ook even uittesten of het werkte en bleef mooi stil hangen boven het water. Wat hebben we gelachen toen. 

Terwijl ik dit aan het schrijven ben luister ik op spotify muziek van Celtic Myst. Het brengt me terug naar de avonden waar we spelletjes speelden met elkaar. Of dat mijn ouders en zus een boek lazen en ik tekende. Oh ik heb wat getekend op vakantie. Hele strips heb getekend. Ik wilde zo graag striptekenaar worden.

Iets wat me trouwens niet is gelukt haha. 

Maar goed, ik hoor je denken, ‘Leuk allemaal hoor Suus, maar waar slaat die naam Murray’s op in je titel?’ 

Nou komtie.. daar zit ik nu.

Murray’s is een Ierse bar bij ons in het centrum. Waarschijnlijk beledig ik nu de eigenaresse en hoor ik “Irish Food & Drinks” te zeggen, dus bij deze, sorry Mel. 

Murray’s is een restaurant, een café, een bar, een huiskamer. 

Murray’s voelt een beetje als thuiskomen. 

Terwijl ik Celtic Myst in mijn oren hoor ben ik omringt met vakantie herinneringen. De geur van Whiskey en lekker eten. De muziek, de sfeer, de mensen. Het is een beetje op vakantie gaan in eigen stad. 

Mijn dochter komt hier ook graag. Dat komt omdat ook zij altijd even vriendelijk ontvangen wordt. Ze weten wie ze is en daardoor voelt ook zij zich als zesjarige enorm welkom. Daarnaast krijgt ze altijd lekkere spekjes of een goede tosti. 

Op dit moment is zij erg jaloers op mij. Ze zit namelijk sinds kort ‘s avonds op dansles. Ik ga dan bij Murray’s zitten. Dat zit nota bene om de hoek van haar dansschool. 

‘Jij gaat zeker weer naar Mel?’ vroeg ze onderweg richting dansles. ‘Ja mop, volgende keer gaan we daar samen eten na dansen oké?’  Ze knikt.

‘Waarom heb je je laptop mee?’ vraagt ze als ze me met mijn laptoptas ziet sjouwen. 

‘Ik ga lekker aan mijn boek verder terwijl ik op jou wacht.’

Dit is mijn wekelijkse eigen moment. Een uurtje waar ik elke week even kan typen. 

Verder kan aan mijn eigen verhaal. Gelukkig voelt dat bij hun ook helemaal niet raar. Dat ik als een einzelgänger in een hoekje van de zaak met m’n oordopjes achter mijn laptop zit.

Ik loop het steegje door en wordt al gespot door de barman. 'Het is weer maandag hè?' roept hij vanaf een afstandje. 'Klopt!' zeg ik glimlachend terug. 'Theetje?' vraagt hij en loopt naar binnen.

'Lekker!'

Dat is nou precies waar Murray’s bekend om staat.

Herkenning en een warm welkom. 

Tot volgende week!

Liefs Suus