Herfst dip

Een herfst dip... ken je die? Ik had die vorige week heel erg. 

Mijn energie zat ergens verstopt en wat ik ook deed, ik kon het niet vinden.

Ik had een vreselijke drukke week gehad. Niet veel drukker dan normaal, maar toch voelde hij tweemaal zo erg. Vrijdagavond kwam ik helemaal versleten uit mijn werk en ben ik na een heerlijke hete - lees: standje hel - douche op de bank geploft voor een flinke dosis liefde.

Ik bedoel daar Love Island mee trouwens…

Om een uur of tien ben ik m’n bed in gegaan en ben ik als een blok in slaap gevallen. 

‘s Morgens werd ik wakker met een lichte hoofdpijn. Ik had denk ik wel zeven verschillende dromen gehad en daar was ik nog steeds onrustig van.

Dit gebeurt bij mij al snel als mijn hoofd zo vol zit.

Ik kruip nog even tegen m’n man aan en luister naar het getik van de regen tegen het slaapkamerraam. Ik dommel nog even weg en besluit na een half uur om eruit te gaan en een rondje te gaan rennen.

Rennen in de regen vind ik zo prettig. Alsof alle negativiteit van me afspoelt na zo’n rondje. Tijdens het rennen twijfel ik of het de regen is wat ik over mijn wangen voel rollen, of mijn tranen. Na wat melodramatische muziek besluit ik om de laatste kilometers even een flinke Bass op te zoeken. Tien seconden later hoor ik de Rotterdam Terror Corps (RTC) door mijn oren. De muziek schiet van mijn oren direct naar mijn hart en vanuit daar naar mijn benen.

Hardcore.. het brengt me in gedachten terug naar mijn late tienerjaren. Die ik heel graag zou omschrijven als “zorgeloos”, maar zoals bij velen was ook voor mij de puberteit vallen en opstaan. 

Ik kwam in aanraking met Hardcore door een vervelende ervaring op mijn vijftiende. De Hardcore werd mijn schild. Ik paste bij een groep met mensen die ook van die muziek hielden en werd daardoor bekend als een “Lonsdale jongere”. Ik werd in een hokje geplaatst en eerlijk gezegd als zestienjarig meisje vond ik dat helemaal prima. Ik voelde me veilig in dat hokje. Natuurlijk kijk ik als volwassen vrouw anders naar die tijd, maar ik heb er geen spijt van. Het hoort bij een stukje van wie ik ben of was. De muziek draai ik inmiddels niet vaak meer, maar als ik het draai voel ik het nog steeds in elke vezel van mijn lijf. 

Ik ben uit de Hardcore wereld gestapt, maar in mijn hart staat voor altijd H4L.

Als ik terug kom in de straat kom ik de buurman tegen en ik praat even over koetjes en kalfjes. Even later stap ik met kletsnatte kleding de woonkamer binnen en m’n man vraagt waarom ik zo vrolijk kijk?

‘Omdat ik zojuist een heerlijk rondje heb gehad!’

Eindelijk voelde ik me weer vrolijk en opgelucht. Wat rennen en een beetje muziek niet met me kan doen. Toch slaat m’n humeur die middag weer door verschillende dingen volledig om. Uit respect ga ik hier niet dieper op in. Want ergens is dat wel het gevaar als je iemand zoals ik tref. Die blijkbaar moet rennen, eten, muziek moet luisteren EN van zich af moet schrijven, om dingen los te kunnen laten. 

Het heeft het hele weekend, misschien zelfs vandaag nog aan me geknaagd. Vanmorgen besloot ik om maar weer een rondje te gaan rennen. Dit keer met een vriend, wat ook heel therapeutisch werkt trouwens. 

Ik merk dat de energie die ik vorige week kwijt was, vandaag weer heb gevonden. Ik weet niet voor hoelang trouwens, dat is een beetje de pech met deze tijd. Het wordt vroeger donker en het is nat en fris buiten. Toch hou ik zo van de herfst. Lekker met laarzen aan en een sjaal om de natuur in. Maar ik hou ook van de herfst juist om het tegenovergestelde. Lekker binnen op de bank hangen met een kleedje. Een grote zak chocolade pepernoten en een goede serie. De perfecte dag is dan ook die combinatie. Eerst lekker een frisse neus buiten en dan daarna heerlijk warm binnen zitten.

Ik laat dit weekend voor wat het is. Inmiddels heb ik het van me af geschreven en kan ik wat mij betreft weer vooruit.

Afgelopen jaar heb ik een hoop geleerd over mezelf. Voornamelijk dat ik lef heb. Dat ik dingen durf die ik normaal gesproken uit de weg was gegaan. Soms krijg je daar kritiek op, dat is dan even slikken. Uiteindelijk kom ik ook daar weer sterker uit. Het enige wat ik graag nog zou willen leren, is de mening van andere niet zo persoonlijk aan te trekken. 

Oh, en na een handje chocolade pepernoten te stoppen… maar dat is nog vele malen moeilijker! 

“Sometimes you win and sometimes you learn”

Fijne avond!

Liefs Suus