Halloween

Ik heb een rijke fantasie. Misschien was dit nog niet helemaal duidelijk bij mijn lezers, maar ik heb een zeer rijke fantasie.

Dit begon al vanaf dat ik heel klein was en is eigenlijk nooit opgehouden. Het is natuurlijk heel logisch dat je als kind je fantasie gebruikt, dat heb je nodig om te ontwikkelen. Rollenspel is daar een groot voorbeeld van.

Kinderen doen in een rollenspel de “echte wereld” na en leren daarbij hoe je bijvoorbeeld met elkaar omgaat. Maar ik zal mijn verdere pedagogische ervaringen achterwege laten ‘knipoog’. 

Ook ik speelde veel rollenspellen als kind. Met mijn vrienden en vriendinnen speelde ik vaak buiten. Oh, ik hield zo van buitenspelen.

Eerst speelden we voornamelijk “vader en moedertje”. Dan was ik meestal “groot zus”.  Mensen, dat bestaat natuurlijk helemaal niet, maar toch hoor ik het af en toe nog steeds om me heen haha. 

Later richtte ik samen met mijn zus en buurjongens “Architectenbureau Spijkcity” op. 

Dan zaten we hele middagen in de achtertuin met een oude computer en telefoon van onze vaders en speelden we kantoortje na. 

Mijn fantasie uitte zich niet alleen in rollenspel, maar speelde zich ook vaak af in mijn hoofd. Zo kon ik - al starend uit het autoraam - hele scènes afspelen in mijn hoofd. 

Toen ik wat ouder werd kon ik flink doorslaan in mijn fantasie. Zo ernstig dat ik mezelf bang kon maken om dingen die helemaal niet echt waren. Eerlijk gezegd heb ik dit nog steeds, maar ben ik inmiddels wel op een leeftijd dat ik wat makkelijker kan relativeren. Echter kan ik nog steeds doorslaan als ik stress heb.

Vandaag stond Halloween voor de deur. Ik hou niet zo van Halloween. Nooit van gehouden ook. Mijn fantasie kan dat dus niet aan.

Toen ik een jaar of zeven was kwam ik op een verjaardag bij mijn oom en tante in aanraking met de film Chuckie. Mijn grote neef speelde die film af boven, zonder dat de visite beneden dit wist en ik keek mee. Ik kan mijn neef er nu mee pesten hoor, maar ik geloof dat dit voor mij mijn eerste traumatische ervaring was met een “horrorfilm”. Die aanhalingstekens zet ik er voor mezelf bij, omdat de echte horror diehards Chuckie zeer waarschijnlijk een lachertje vinden haha. 

Ik kan je vertellen dat dat niet geldt voor een zevenjarig kind. Nachtmerries heb ik gehad! Verschrikkelijk..

Toen ik ouder werd heb ik meerder enge films gekeken. IT was net zo traumatisch. 

Ik hou nog steeds niet van clowns. Ik begrijp ook gewoon niet dat iemand clowns wel leuk vindt? Rare enge mannen in enge vrolijk gekleurde pakken met een rode neus en grote schoenen. Brr.. 

Sowieso ben ik niet dol op verklede mensen. Ik heb ze liever gewoon normaal.. behalve met Carnaval, maar dat is dan ook meer een ouderwets verkleedpartijtje. 

Toen ik net verkering had met mijn huidige man ben ik een keer met een hele groep vrienden naar Walibi Fright Nights geweest. Eerlijk gezegd wilde ik niet, maar mijn man zei “Je weet pas of je het eng vindt, als je bent geweest.”

Daar ben ik dus volledig ingetrapt en ben ik toch meegegaan. Op één voorwaarde.. ik ging niet de horrorhuizen in. Dát ging me echt te ver..

Bij het eerste huis zou de volledige groep van toen zestien man naar binnen gaan. Wat betekende dat ik dan in dat park alleen zou moeten wachten, terwijl die enge figuren daar rondliepen. Gelukkig waren mijn vrienden zo lief en splitste ze de groep op zodat de ene helft bij mij kon blijven wachten tot de rest weer terug was.

Na het eerste huis was er één meid die ook niet meer het volgende huis in durfde en die bleef gezellig bij mij. Zo konden de andere met z’n allen het maisdoolhof in en hebben wij lekker warm in het pannenkoekenhuis zitten wachten haha.

Die avond heb ik me heel stoer geprobeerd te houden, maar toen clown Eddie uiteindelijk geheel onverwachts in mijn nek hijgde heb ik toch even gejankt als een klein kind en ben ik maar uit ellende in het donker de achtbaan in gegaan. 

Zoals je misschien wel kan begrijpen ben ik nooit meer geweest… het is gewoon m’n ding niet.

Toch is Halloween iets wat de laatste jaren wel een trend begint te worden in Nederland. Daar waar ik als kind nooit iets met Halloween had, zijn alle kinderen tegenwoordig er wel mee bezig. 

Ik vind dat allemaal best, zolang ik er maar niet aan mee hoef te doen.

Helaas ontkom ik er met mijn eigen dochter niet meer aan. Ik heb het een aantal jaar buiten de deur weten te houden, maar dit jaar wilde ze graag met haar vriendinnetjes een klein Halloween avondje houden. Ondanks dat alle officiële optochten zijn afgelast i.v.m. de Corona situatie - waar ik dus heel blij mee ben, want ik vind een beetje spanning niet erg, maar de afgelopen jaren werd het gewoon doodeng gemaakt wat mij betreft - heeft mijn dochter samen met haar vriendjes vanavond een geheel Corona proef Halloween optochtje gehad.

De kinderen gingen bij hun eigen huizen langs om een klein spelletje te doen en wat lekkers te halen. De ouders hadden het huis versierd en lieten de kinderen op gepaste wijze langskomen.

Ook aan mij werd dus gevraagd of ik het leuk vond om mee te doen. Tja, wat moest ik zeggen? “Nee, sorry, ik doe niet aan Halloween.” 

Ja, dat had ik kunnen zeggen, maar dan ontneem ik mijn dochter iets wat toch echt mijn angst is. Dat is niet eerlijk voor haar. Dus ik heb m’n eigen gevoel aan de kant gezet en heb samen met haar iets verzonnen wat niet te eng is.

Ik zei namelijk altijd “Ik doe niet aan Halloween, ik vier niet het feest van de doden.” 

Door mijn eigen woorden kwam ik terecht bij de film Coco van Disney.

In die film gaat het over het Mexicaanse feest - en herdenkingsdag: Día de Muertos, vertaald de Dag van de doden. Het is een vrolijke, kleurrijke film over het hiernamaals. Met skeletten, muziek en de dood.  

Niet typerend Halloween, maar wel geschikt voor zesjarige kinderen. Met wat Happy Halloween pompoenen en wat schattige spinnetjes en spookjes was het helemaal kindvriendelijk geworden wat mij betreft. 

Dochterlief wilde uiteraard ook verkleed. Ze wilde als prinses… ja dat was natuurlijk niet helemaal in thema, dus heb ik haar zover gekregen om toch als Skelet te gaan. Uiteraard werd het een sugar skull met roze en diamanten.

Ze vond het geweldig en door haar enthousiasme, had ik er ook zin in.

Ik verzon twee spelletjes voor bij ons in de achtertuin. Zo ben ik creatief bezig geweest met lege melkflessen. Die heb ik omgetoverd tot lichtgevende spookjes die je om kon gooien. En van pingpongballen heb ik ogen gemaakt en deze konden de kinderen met een rietje over de tafel blazen. Degene die als eerst het oog aan de andere kant had, had gewonnen.

Uiteraard hadden we ook snoep. Daar doen ze het tenslotte voor.

Ze heeft een ontzettend leuke avond gehad. Helemaal versleten ligt ze nu op bed. 

Eerlijk gezegd vond ik het ook erg leuk. Stiekem kijk ik al uit naar volgend jaar, want ondanks alle maatregelen en omstandigheden die er dit jaar zijn, hebben we er weer voor gezorgd dat de kinderen een superleuke avond hebben gehad en dat  bewijst maar weer dat heel veel mogelijk is als je buiten je kader denkt.

Mét je gezonde verstand.

Griezelgroetjes

Suus