Sneeuw

In mijn herinneringen sneeuwde het altijd in de winter toen ik nog een kind was. Tenminste, misschien niet eens sneeuw, maar in ieder geval wel flinke vorst.

Ik heb zoveel geschaatst toen ik jong was. De sloten waren compleet dicht gevroren en zelfs de Boezem bij ons was vaak bedekt met een flinke laag ijs.

Ik vond het fantastisch. Al moet ik wel toegeven dat schaatsen niet echt mijn sterkste punt was. 

Regelmatig verloor ik mijn evenwicht en belandde ik plat op mijn buik. 

Dit gebeurt overigens ook als ik wil duiken.. maar goed, dat is een ander verhaal.

Toen ik wat ouder werd vond ik de sneeuw en ijs een stuk minder leuk. Het kinderlijke ging er een beetje af denk ik. Daarnaast waren er áltijd vervelende jongens die geen sneeuwballen gooide, maar net zolang over zo’n sneeuwbal wreven tot het een ijsbal werd. Deze deden gruwelijk zeer.. en dan maar niet te spreken over het “gepiek” tegen je koude oren als je net gefietst had.

Serieus.. wat zijn jongens toch eigenlijk vervelend en irritant. ‘grinnik..’  

Toen ik weer wat ouder werd en ik een auto in mijn bezit had, werd de sneeuw nóg vervelender.

Ik weet nog dat ik een jaar of twaalf geleden in Rotterdam werkte en er toen ook zo’n pak sneeuw gevallen was. De hele A15 stond vast. De sneeuwduinen lagen aan de zijkanten van de wegen. Het was glibberen en glijden. Ik reed toen nog in een kleine oude Ford Fiesta met hele dunne bandjes. 

Daar waar grote SUV’s mij voorbij scheurde; en mijn hele zijraam weer vies maakte met het opkomend sneeuw door hun winterbanden, reed ik stapvoets voorzichtig naar mijn werk. 

Eenmaal op het werk gekomen, was de parkeerplaats één groot wit vlak. Uit ellende heb ik mijn auto maar gewoon de sneeuw ingereden en toen ik om 17:00 uur klaar was met werken hebben vier jongens uit het magazijn mijn auto de sneeuw weer uitgeduwd. 

Het jaar daarop kreeg ik een baan in de Hoeksche Waard. Dat is een poldergebied. Misschien beledig ik nu een hoop mensen haha, maar ik kan het even niet anders omschrijven. Dit houdt dus in dat alle wegen over dijken gaan en het mega smal is. 

Toen daar sneeuw lag, was het nóg erger. 

Ik kan niet anders zeggen dat ik daar gewoon een lichte trauma aan heb overgehouden..  ‘knipoog’.

Natuurlijk vond ik het leuk toen mijn dochter geboren werd als er sneeuw lag. 

Maar enkel en puur alleen voor de foto’s.

Dan kleedden we ons snel aan, vlogen naar buiten, maakten leuke sneeuw kiekjes, vluchtten als een gek weer naar binnen en bleven daar tot de sneeuw weer weg was. 

Vorige week donderdag liepen mijn man en ik nog buiten met het gevoel dat het lente was. Een zonnetje met een temperatuur van tien graden. We waanden ons even in het voorjaar. 

Die mooie lente bubbel spatte al snel uit elkaar toen ik het weerbericht voor aanstaande week voorbij zag komen.

Wat?! Sneeuw? Gevoelstemperaturen van - 16 C? Windkracht 7? 

Doe even normaal hoor Chione.

(Griekse ijskoningin) Het enige leuke aan die naam is het stukje “Griekse”. 

Ik zie gelijk overal beren en wolven op de weg. Mijn hoofd heeft error. 

Serieus? Ik heb zeven weken thuis gewerkt i.v.m. de noodopvang en nu de scholen en kinderdagverblijven weer opengaan, moet ik ook weer naar het werk toe. Precies nu.. nu er 15 cm sneeuw op de straten ligt. 

Gisterochtend werd ik wakker. Correctie.. wakker gemaakt! Mijn dochter sprong op het bed en vroeg of we naar buiten gingen want jaaaa… het had gesneeuwd! 

‘Nee, die sneeuw ligt er nog de hele week, dus ik heb geen haast,’ zei ik mopperend en draaide me snel weer om. Trok het dekbed over mijn hoofd en probeerde die leuke droom van zojuist weer naar boven te halen.

‘Aaah mam. Dat is toch super leuk?! Dan gaan we een sneeuwpop maken.’

Ik zucht.. oké Suus, voor je kind moet je nu echt even iets enthousiaster worden. 

‘Ga maar alvast naar beneden, ik kom eraan.’

Ik hoor het gestamp van de trap en de grote “WOW” van m’n dochter bij het zien van de witte wereld in de tuin. 

Nadat ik nog twee keer diep zucht sla ik het dekbed van me af, schuif snel mijn voeten in mijn pantoffels en trek een warme ochtendjas aan. 

Met een ontploft kapsel en een nog erger ontploft gezicht strompel ik de trap af naar beneden.

Zo dan, er ligt echt een flinke laag. 

Ik moet eerlijk toegeven dat het er echt heel mooi uitziet.

We ontbijten en haar vriendin staat na een klein uurtje al vrolijk voor de deur of we ook naar buiten komen. 

We kleden ons warm aan; lees, thermoslegging, dubbele sokken, dikke truien, de hele mikmak en verplaatsen ons van het warme huis naar de koude winterwereld buiten.

‘Geen sneeuwballen tegen mij!’ hoor ik mezelf nog roepen. 

Na een tijdje buiten merk ik dat mijn slechte humeur letterlijk van me afglijd.

Daar waar ik eerst zelf de ijskoude Griekse Godin Chione was, begin ik nu meer op Elsa uit Frozen te lijken. 

M’n dochter heeft de grootste lol met haar vriendinnen. Ik geniet er echt van. Na dik een uur buiten in de speeltuin met drie sleeën en een hoop pret, warmen we onszelf binnen even op voor de lunch. Daarna gaan we met de slee en sneeuw disc op pad. Na wat kleinere heuvels in het park te hebben ontdekt, bedacht ik me dat ik zelf samen met mijn zus altijd van de hoge heuvel naast de weg afging. 

‘Zullen we naar een hogere gaan?’ vraag ik aan haar. ‘Ja!’ reageert ze enthousiast.

Ik kon het niet laten. Bij het zien van die heuvel en mijn eigen plezier die ik daar had gehad als kind, moest ik ook glijden!

Serieus, ik heb zo gelachen gisteren. Zo’n lol gehad met elkaar! Ik had nooit verwacht dat sneeuw mij nog zoveel plezier kon geven.

Na een tijdje liepen we door en kwamen we bij de dijk waaraan ik heb gewoond als kind. Onderaan de dijk ligt een sloot en daar staat een grote wilg. Daar slingerden we als kinderen altijd in. Levensgevaarlijk bedenk ik me nu, maar wat een tijd!

Bovenaan de dijk staat de “klimboom”. Met alle kinderen van de straat zaten we in die boom. Daar hingen we gewoon in of deden we “portomoneetje trek”. 

Intens verdrietig waren wij toen deze prachtige boom werd gesnoeid. We waren er allemaal bij toen we het zagen gebeuren. Want we waren op dat moment met z’n allen aan het schaatsen op de sloot daaronder. 

De boom is nooit meer gegroeid tot wat hij was. Op de afgesnoeide stompen groeien alleen nog maar kleine takjes. Een treurig gezicht voor zo’n imposante boom. 

Mijn dochter pakt de slee en neemt plaats bovenaan de dijk om daar vanaf te glijden, precies naast de boom. Ik moest er een foto van maken. (zie foto bovenaan) Mijn eigen herinnering wordt opgevuld door haar. Een prachtig beeld wat me raakt. Het doet me maar weer beseffen hoe leuke kindertijd ik heb gehad. Met sneeuw, storm, zon, regen en wind. Het maakte me allemaal niet uit. 

Ik vond mezelf op dat moment echt een zeur dat ik me van te voren zo druk maakte om een beetje sneeuwval. Ik heb zo’n leuke dag gehad gisteren. 

Morgen niet.. dan moet ik de auto in, maar ach, ook dat komt wel weer goed. 

Het is zo uniek en tijdelijk dat dit valt. We genieten er maar van zolang het duurt. En dromen daarna van een goede zomer. Alhoewel ik dan ook weer klaag dat het te heet is…

Want tja, ik zou geen Nederlander zijn als ik niet zeur om het weer.

Voorzichtig daarbuiten en veel liefs,

Suus