Stuur me een berichtje als je thuis bent.

Geweld en intimidatie tegen vrouwen. 

Het is toch te vreselijk voor woorden dat anno 2021 dit nog zo speelt.

Ik ben erg ontdaan van het nieuws uit Londen. Een prachtige jonge vrouw van mijn eigen leeftijd die na een gezellig drankje bij een vriendin in haar woonplaats ‘s avonds naar haar huis loopt.

Onderweg wordt ze zeer waarschijnlijk en nota bene door een politieagent aangesproken en is met hem meegegaan of zelfs meegenomen. Met alle gevolgen van dien!

Een vrouw in de bloei van haar leven wordt een aantal dagen later dood teruggevonden in een zak in het bos. Haar identificatie moest volgens de nieuwsbladen gedaan worden door middel van haar gebit. Dat komt bij mij over alsof er niets meer herkenbaars aan haar was overgebleven. Vreselijk! 

Wat een wereld, wat een monsters hebben we hier rondlopen op aard.

Drie jaar geleden was ik net zo ontroerd en geschokt door de vermissing van onze “eigen” Sarah Everard - Anne Faber.

In die tijd was ik daar ook zo mee bezig. Toen we eenmaal het bericht kregen dat ze gevonden was en de manier waarop haar laatste minuten van haar leven geweest moesten zijn, draaide m’n maag letterlijk om.

Ik merkte het zelf aan mijn eigen gedrag. 

Op het moment dat Anne gevonden werd was ik een weekje op herfstvakantie in Drenthe. Dan neem ik meestal mijn hardloopschoenen mee en ga ik lekker de natuur in. Bij ons thuis ren ik meestal over de bekende fietspaden, maar ik vind het zo lekker om af en toe het bos in de gaan om daar te rennen.

Zo probeerde ik dat die week ook. Ik startte al met een onderbuikgevoel en bedacht me dat ik toch maar niet alleen het bos in zou gaan en ook maar “op safe” ging spelen en de bekende fietspaden daar te pakken. Wat trouwens helemaal niet veilig blijkt te zijn, want Anne Faber volgde ook keurig het fietspad op haar eigen fietsje toen ze in botsing kwam met haar dader.

Ik heb het nog geen twee kilometer volgehouden en toen ben ik weer terug gegaan. Ik voelde me gewoon niet op me gemak met dat kersverse nieuws nog in mijn achterhoofd.

Al vanaf dat ik vijf jaar ben kom ik op die plek in Drenthe. Ik ken alle wegen uit mijn hoofd en toch voelde ik me ook daar niet veilig. 

Uiteindelijk is dat heftige gevoel wel weer voorbij gegaan. Het moest even slijten.

Gelukkig maar, anders was ik nooit meer gaan hardlopen.

Toch voel ik me nooit volledig veilig op straat. En dat gevoel mag er eigenlijk niet zijn.

Dat wij als vrouwen ons nog steeds kwetsbaar en weerloos moeten voelen buiten of misschien zelfs ook binnen, vind ik belachelijk! Dat wij onze sleutelbossen tussen onze vingers klemmen in onze jaszak, of met iemand bellen op straat om ons maar veiliger te voelen is gewoon te zot voor woorden.

Ik ben bang dat elke vrouw hedendaags of in het verleden last heeft gehad van deze onveilige gevoelens. Spijtig genoeg zijn er ook situaties geweest waarbij dat gevoel is bevestigd en vrouwen dus werkelijk in een onveilige situatie zijn terecht gekomen. Waaronder ikzelf.

Van onschuldig gefluit op straat, tot een klap op mijn billen in de kroeg. Van ongepaste opmerkingen in een ‘mannenwereld’ tot aanranding op klaarlichte dag op een metroperron. 

Het is al te erg voor woorden dat wij dit hebben moeten meemaken, maar dat deze mannen er eigenlijk mee wegkomen is nog veel erger.

Hebben zij nooit van hun moeder geleerd hoe ze met vrouwen moeten omgaan? Hebben zij geen respect meegekregen in hun opvoeding? 

Of dan de opmerkingen van andere. “Ja, heb je dat rokje gezien? Dan vraag je er toch ook om.” of  “Wie gaat er dan ook ‘s avonds laat alleen over straat?”

Hé pipo.. MANNEN! Die kunnen blijkbaar zonder lastig gevallen te worden over straat. (Uitzonderingen daargelaten van ander soort geweld. Overvallen of homohaat bijvoorbeeld, ook zoiets vreselijks!)

Laat ik uiteraard even vooropstellen dat niet élke man zo is hè! Ik bedoel, de mannen die dit doen zijn een uitzondering. Jammer genoeg trof Sarah op 3 maart de uitzondering in uniform. En dat maakt mij boos en verdrietig tegelijk.

Als ik mij namelijk onveilig zou voelen op straat en ik trof dát uniform zou ik me direct een stuk veiliger voelen.

En dat zal ik nog steeds zijn, want ook hier is weer een uitzondering geweest. 

Het betekent niet dat wij nu een vertekend beeld moeten krijgen van politieagenten, maar het zet je wel even aan het denken. Als je zelfs de hulpverleners niet meer zou kunnen vertrouwen is de wereld echt gestoord. 

Kijk even naar de Dordtse Milly Boele. 12 jaar oud en zit op een namiddag met haar moeder aan de telefoon als de deurbel gaat. Ze vertelt tegen haar moeder dat ze later terugbelt omdat er iemand voor de deur staat.

Het is haar vriendelijke buurman die vraagt of ze even met hem mee komt naar zijn huis want hij heeft nieuwe kittens. Natuurlijk gaat ze mee. Hij is tenslotte een politieagent!

Een week later wordt ze dood en begraven in zijn tuin gevonden. 

Mijn hart brak toen ik dit bericht (inmiddels alweer 11 jaar geleden) hoorde.

Wat een zieke wereld mensen. Wat een zieke wereld.

Natuurlijk gebeuren er elke dag nog steeds vreselijke dingen. Ook bij mannen hoor. 

De mens is gewoon de vijand van zichzelf. Ik geloof dat ik leeuwen nog meer vertrouw.

Ik weet eerlijk gezegd niet eens wat ik precies wil bereiken met deze blog.

Het is gewoon iets wat nu in mijn hoofd speelt en ik wilde het eruit schrijven.

Afgelopen maandag was het Nationale vrouwendag. Ergens dacht ik, wat een flauwekul zeg. Maar in dit soort situaties denk ik weer.. ja.. het is blijkbaar nodig zo’n dag. Een dag dat er stilgestaan wordt bij de vrouw. Wat wij betekenen voor deze wereld. Zelfs voor de mannen van die vreselijke daden. Want zonder een vrouw hadden zij nooit het leven gehad. 

Wat voor mij betreft trouwens in hun geval echt een top oplossing was geweest! 

“I’m a Woman, what is your superpower?”