11.
Zo rustig als dat het vanmorgen op Zweinstein was, zo druk was het nu. Alle leerlingen waren terug om zich voor te bereiden op het bal. De Grote Hal was op en top gedecoreerd.
Aan het plafond hingen grote gekleurde bloemstukken. De lange rijen met tafels die er normaal stonden hadden plek gemaakt voor een grote dansvloer. Langs de muren stonden verschillende kraampjes opgesteld. De leerlingen konden daar wat te drinken en eten halen. Aan het eind van de Grote Hal - daar waar normaal de professoren zaten - stond een muziekband hun spullen klaar te zetten voor die avond.
Professor Anderling liep iets wat onrustig heen en weer langs alle drukte. ‘Professor Willemse?’ riep ze naar een kleine wat gezette man die gebukt stond achter één van de kraampjes. ‘Ja?’ zei hij terwijl hij overeind kwam en haar vragend aankeek. ‘Is alles gereed voor vanavond?’ vroeg ze hem wat nerveus. ‘Jazeker Professor - Flora Fontijn heeft alles tot in de puntjes verzorgd. U kunt trots op haar zijn. We moeten alleen nog even alles op de juiste plek zetten en ons gaan omkleden,’ zei hij tevreden. ‘Dat is fantastisch om te horen Dirk!’ antwoordde Anderling blij verrast. ‘En het vuurwerk?’ fluisterde ze dit keer. ‘Ook dat is geregeld. Maak u zich maar geen zorgen. Vanavond wordt een knalfeest!’ zei Dirk Willemse en maakte een uiteenspattende vuist als gebaar.
Op de slaapzalen was het ook druk. De meiden liepen heen en weer naar de badkamer. Allemaal probeerde ze er zo mooi mogelijk uit te zien om indruk te maken op hun date voor die avond. ‘Ik kan niet wachten tot Dean me straks ziet,’ zei Rosalie tevreden kijkend in de spiegel. Haar korte bruine haar was keurig gekamt en ze droeg een bordeaux rode jurk die tot haar knieën kwam. Haar zwarte hakken pastte perfect bij haar tasje. Ze straalde van oor tot oor. ‘Zeg Belle -? Moet jij je niet gaan omkleden?’ Belle lag nog steeds languit op bed. ‘We hoeven pas over een uur beneden te zijn. Zoveel werk is dat niet.’ antwoordde Belle terwijl ze zich uit rekte. Ze kwam overeind uit haar bed en slofte naar haar kledingkast. ‘Een jurk.. wie verzint dat?’ zei ze terwijl ze de kledingkast opendeed. ‘Ah, dat is toch hartstikke leuk! Zal ik je haren doen? - O, dan maak ik zo’n mooie vlecht die overloopt in een knot. Dat gaat jou echt fantastisch staan!’ Rosalie haar enthousiasme was aanstekelijk en Belle nam het voor lief. ‘Je gaat je gang maar,’ antwoordde ze terug.
Belle zocht haar spullen bij elkaar. ‘Ik ga eerst douchen - tot zo.’
Ze liep naar de badkamer en kwam onderweg allemaal gestresste leerlingen tegen. ‘Heb je die vlek in m’n jurk gezien? Zo kan ik me toch niet vertonen vanavond!’ hoorde ze een leerling boos roepen tegen een ander. ‘Dan had je moeten opletten voordat je jurk op die stoel neerlegde!’ kreeg het meisje als reactie terug. Belle schudde haar hoofd. Wat een gedoe om een bal. ‘Trek wat aan - eet en drink wat - en ga weer naar bed mensen,’ dacht ze. Ze duwde de badkamerdeur open en was blij verrast dat het hier een stuk minder druk was. ‘Dat scheelt weer als je niet zoveel tijd nodig hebt als andere,’ zei ze tegen zichzelf. Ze stapte onder de douche en haar gedachte dwaalde af naar die ochtend. Ze had zich vreselijk opgelaten gevoeld door de komst van Liam in de winkel. Ze wist niet hoe het kwam. De afgelopen weken waren ze goede vrienden geworden. Hij was grappig - vriendelijk - en een beetje stout. Ze vond dat erg leuk aan hem, maar om de een of andere reden was ze hem nu aan het ontlopen. Als hij haar aankeek met die heldere blauwe ogen, kreeg ze buikpijn. Het was heel dubbel allemaal. Ze wilde graag bij hem zijn, maar eigenlijk ook weer niet. Wat een ingewikkeld gedoe was dit. Nu ook dat stomme bal erbij. Ze ging zonder date vanavond - daar voelde ze zich prettiger bij.
Belle draaide snel de kraan van de douche dicht en droogde zich af. Met haar badjas aan en handdoek om haar hoofd gebonden liep ze terug naar Rosalie.
‘Hè hè, ben je daar eindelijk! Ik moet ook je haren nog doen treuzelkont,’ zei Rosalie ongeduldig. ‘Sorry - ik was afgeleid,’ antwoordde Belle. ‘Draai je even om,’ zei ze dwingend en Rosalie deed wat er van haar werd verwacht. Belle kleedde zich aan. ‘Ja, klaar.’
Ze droeg een zwarte jurk. Deze had ze van haar moeder gekregen voordat ze naar Zweinstein kwam. De jurk zat strak om haar bovenlijf en was versierd met groene strass stenen. Vanaf haar taille liep de jurk uit naar beneden. ‘Wauw … - je ziet er geweldig uit Belle!’ zei Rosalie vol bewondering. ‘Bedankt.’ antwoordde Belle wat verlegen. ‘Ga je m’n haar nu nog doen of niet?’ Belle ging op de stoel zitten en Rosalie begon.
Alle leerlingen verzamelde zich om zeven uur ‘s avonds in de Grote Hal.
‘Wat ziet het er weer geweldig uit,’ reageerde Peggy toen ze samen met Marcus naar binnenliep ‘Alsof ik nooit ben weggeweest.’ Ze kneep Marcus in zijn hand. ‘Weet je nog? Hier sloeg de vonk over toen je een glas boterbier over me heen gooide.’ Marcus grinnikte bij de gedachte aan die avond en hoe boos Peggy hem had aangekeken. ‘Zo blij was je toen niet met me,’ zei hij lachend en keek zijn vrouw aan. Marcus vond haar altijd al het mooiste meisje van Zweinstein. Vanaf het eerste leerjaar had hij al een zwak voor haar gehad. Haar prachtige roodbruine haren die zo mooi glansde in de zon. Haar reebruine ogen en guitige gezicht. Dat leuke moedervlekje onder haar oog. Ze was zo dichtbij, maar toch onbereikbaar. Hij was een leerling van Griffoendor en zij een echte Ravenklauw. Daarnaast was ze altijd samen met Lucy Nelson te vinden. Die twee waren onafscheidelijk. Marcus deelde samen met Lucy kruidenkunde les. Daar lag dan ook zijn tactiek om dichter bij Peggy te kunnen komen. Hij werd vrienden met Lucy - wat niet heel moeilijk was, want Lucy was een spontaan en open persoon geweest. De vriendschap werd dusdanig hecht dat ze vaak met elkaar om gingen - en waar Lucy was, was Peggy.
Hij deed dan ook vreselijk zijn best om Peggy naar zich toe te trekken, maar ze bleek voorzien te zijn van een hard schild. Op het kerstbal sloeg de vonk pas echt over. Hij had de hoop opgegeven toen Peggy met Anton Goldstein naar het bal was gegaan. Teleurgesteld en met liefdesverdriet had Marcus zichzelf overgegeven aan het boterbier wat geschonken werd. Bij het halen van het laatste biertje was hij tegen Peggy opgebotst en was het drankje over haar heen gegaan. Al stotterend probeerde hij zijn excuses te maken voor de botsing en had met servetten geprobeerd haar jurk te drogen. Peggy reageerde in de eerste instantie geïrriteerd, maar dat gevoel maakte vrij snel plaats voor medelijden. Marcus bood haar een drankje aan - welke zij accepteerde. De rest van de avond zaten ze samen buiten op de binnenplaats te praten. Daar ontstond het begin van hun liefdesverhaal. Nu jaren later, vond hij haar nog steeds de mooiste, de liefste en de brutaalste van iedereen. Hij keek naar zijn stralende vrouw. Peggy had een prachtige diep blauwe jurk aan, haar haren liepen in een lange vlecht langs haar schouder naar beneden. ‘Je bent prachtig Peg - nog net zo mooi als toen,’ zei Marcus en gaf zijn vrouw een kus. ‘Trek in een boterbiertje?’ vroeg hij grijnzend. ‘Lekker!’ antwoordde Peggy. Ze liet zijn hand los en liep naar Professor Anderling die bij de wafelkraam stond. ‘Minerva!’ zei ze terwijl ze haar armen uitstak richting de Professor. ‘Ah, Peggy Olivander!’ zei Anderling terwijl ze de uitgestrekte armen van Peggy accepteerde in een omhelzing. ‘Wat fijn om je weer te zien. Hoe gaat het met je? In de winkel alles goed?’ vroeg ze. ‘Met mij gaat alles prima Professor. In de winkel ook. Ik heb een prachtige nieuwe toverstok gemaakt. Eikenhout met een haar van een Glamorgana als kern,’ zei Peggy opgewekt. ‘Dat klinkt als een betoverende mix - hoe kom je aan een haar van een Glamorgana? Die zijn toch bijna alleen in Frankrijk te vinden?’ vroeg Anderling nieuwsgierig. ‘Van Fleur - zij is deels Glamorgana.’
Professor Anderling knikte tevreden. ‘De altijd charmante mevrouw Delacour. Wat leuk dat jullie elkaar nog spreken - zeg haar gedag van mij wil je?’ vroeg Anderling. ‘Excuseer mij Peggy - ik geloof dat ik nodig ben bij de drankkraam,’ zei ze en keek langs Peggy heen naar Professor Willemse die hevig stond te zwaaien naar haar. ‘Fijne avond Minerva - misschien spreken we elkaar later nog,’ zei Peggy.
Jacky liep aan de arm van Rick Vreugdehil de Grote Hal binnen. Ze voelde zich gespannen, maar tegelijk ook vol met energie. Rick had haar gevraagd als date! Haar avond kon niet meer stuk. Verliefd keek ze naar de knappe blonde jongen die bijna twee koppen groter was dan haar. Met zijn helderblauwe ogen en strakke kaaklijn, kon hij elk meisje krijgen op school. Toch koos hij voor haar - voor haar! Jacky zuchtte en dat bleef niet onopgemerkt. ‘Wat is er schoonheid?’ vroeg Rick. ‘Vanavond wordt perfect,’ zei ze zacht terug. Rick hoorde het antwoord al niet meer omdat hij was afgeleid door de aandacht die hij ontving bij binnenkomst in de Grote Hal. ‘Hoi Rick.’ begroette een verlegen meisje in een mooie bloem jurk. Rick knipoogde en liep met strakke blik weer vooruit. Hij was veruit de populairste jongen op Zweinstein en dat wist hij maar al te goed. Jacky was een leuke meid, maar haar familie veel interessanter. Tenminste dat vond hij voordat Belle op school kwam. Want zeg nou eerlijk.. een van Detta aan je arm, dat maakt pas indruk. Jammer genoeg had hij Jacky al gevraagd voor het bal en ondanks dat hij van zijn vader had geleerd om altijd het beste uit jezelf te halen, had hij van zijn moeder geleerd om beleefd te zijn. Dus dat deed hij dan maar. Zijn tijd met Belle kwam nog wel, dat wist hij zeker.
Het bal werd geopend met een speech van Professor Anderling en vervolgde met een openingsdans van alle klassenoudste. Na het formele gedeelte begon de band eindelijk te jammen en spatte het feest uit elkaar. De dansvloer stond vol met leerlingen en ook bij de kraampjes met eten en drinken stond het vol.
Belle hield van de “Weird Sisters”. Ze danste erop los en zat helemaal in haar eigen wereld. Ze had dan ook niet in de gaten dat Liam haar vanaf een afstand stond te bekijken. ‘Hé van Detta’tje,’ riep hij terwijl hij naar haar toe liep. Belle hoorde hem niet en danste door. ‘BELLE!’ hij pakte haar bij haar arm en Belle draaide zich abrupt om. ‘Liam! wat een goeie muziek hè?
riep ze hard genoeg dat het boven de muziek uitkwam. Liam knikte en gebaarde of ze wat wilde drinken. Belle knikte terug en seinde dat ze met hem mee liep. De twee liepen naar de kraam met drinken. ‘Zo, jij ging uit je plaat,’ constateerde Liam en keek Belle grijnzend aan. ‘Ja, ik hou van deze band! Vorig jaar zomer waren ze bij ons op het dorp, toen ben ik ook naar ze toe geweest. Super gaaf dat Zweinstein ze inhuurt,’ zei ze en pakte een beker drinken van Liam aan. ‘Zullen we even afkoelen buiten?’ vroeg hij haar. Belle vond het prima en samen liepen ze door de menigte richting de binnenplaats.
De twee namen plaats op een stenen muurtje wat een beetje verdekt opgesteld stond. ‘Staat je mooi dat zwart met groen,’ zei Liam en nam na zijn opmerking snel een slok van zijn drinken. ‘O, bedankt,’ antwoordde Belle wat verlegen. ‘Ik ben niet van de jurken, maar deze is van mijn moeder geweest.’
‘De strasstenen staan mooi bij je groene ogen,’ vervolgde Liam. Hierop volgde een wat ongemakkelijke stilte. Belle keek op en zag dat Liam haar lief toe lachte. In haar buik begon het te kriebelen en ze wist zichzelf even geen houding meer te geven. ‘Liam?’ zei ze. Liam keek Belle diep in haar ogen aan. ‘Ja?’ vroeg hij hoopvol. ‘Wat doet je zus hier? - en waarom heeft ze zo’n haast?’ vroeg ze terwijl ze langs hem keek dieper de tuin in.
Liam schudde zichzelf even wakker. ‘Hé wat?’ Hij keek dezelfde kant op als Belle en zag dat Jacky met grote stappen naar het eind van de binnenplaats liep. ‘Ik heb werkelijk geen idee - maar daar komen we op maar één manier achter.’’
- De Personages in mijn verhaal zijn fictief.
Mijn verhaal en haar spelers komen voort uit de fantasie in mijn hoofd en spelen af in het Universum van J.K. Rowling.
Pure fanfictie.
Bedankt voor het lezen lieve allemaal.
Liefs Suus
Reactie plaatsen
Reacties