de Nieuwe Leerling deel 13

                                                 13.

Lucy Nelson zat vastgebonden op de oude houten stoel in Marcus zijn lokaal. Ze keek venijnig om zich heen. Haar ogen stond verwilderd en haar normaal zo verzorgde blonde haren hingen half los uit haar paardenstaart. ‘Jullie weten niet wat jullie hebben gedaan!’ riep ze terwijl ze zichzelf met alle macht probeerde los te wringen. ‘Blijf stilzitten Lucy - je komt niet los. Bespaar je energie,’ zei Professor Anderling deels streng, deels bezorgd. Hoe kon die altijd vrolijke, spontane Lucy Nelson zo veranderd zijn? Ze begreep er niets van. 

Lucy keek de Professor kwaad aan, maar stopte met verzetten. Hoe had het zo fout kunnen gaan dacht ze bij zichzelf. Ze had alles tot in de puntjes uitgestippeld. 

Hoe kreeg Jacky het voor elkaar om gevolgd te worden door d’r bloedeigen broer en dat verschrikkelijke van Detta kind. Rabastan zou woest zijn als hij wist hoe zijn dochter was opgedroogd - de overloopster! Die Vindicta had terug gemoeten in de familie waar die hoorde. Rabastan had grootse plannen gehad met de toverstok, maar nu vallen al die plannen weg. Wat zal hij boos zijn. Bij de gedachte alleen al ging er een siddering door haar heen. Lucy haar gedachte dwaalde af naar drie jaar daarvoor. De dag dat alles veranderde - de dag dat alles begon. De dag dat ze Emma kwijtraakte - haar Emma. Van binnen voelde ze een steek in haar hart, omdat ze wist dat ze haar nu waarschijnlijk nooit meer terug zou zien, maar haar harde buitenkant liet niets merken. 

Het was allemaal Peggy’s schuld. Als zij niet zo bemoeizuchtig was geweest, dan had Jacky die toverstok aan haar gegeven. Dan had Rabastan zijn zin en was alles goed gekomen. Tenminste voor haar en Emma dan, voor de rest waarschijnlijk niet, maar dat kon haar niks schelen. Ze wilde bij haar liefde zijn, haar geheime liefde. Voordat Emma werd meegenomen was er geen vuiltje aan de lucht geweest. Hun liefde was spannend en nieuw. Ze konden elkaar al jaren en onverwachts sloeg de vonk over. Lucy stopte haar gevoel voor Emma diep weg, maar liefde is sterk en uiteindelijk gaf ze zich daaraan over. De twee zagen elkaar in het geheim en dit ging maanden goed. Tot Emma in de ban raakte van een krantenartikel die ze op haar werk was tegengekomen. Het was haar eigen nieuwsgierigheid wat Emma ten val bracht. Ze kon de kranten niet loslaten, Lucy had haar zo vaak geprobeerd te stoppen. ‘Laat het gaan Emma, er is niets wat je terug gaat vinden over de slag om Zweinstein wat niemand al weet.’ had Lucy geprobeerd, maar nee, Emma was te nieuwsgierig en ging te ver. Ze ontdekte dat Rabastan van Detta het had overleefd en zich schuilhield in Roemenië en ging daardoor veel te diep in haar onderzoek. Zo diep, dat ze haar eigen leven in gevaar bracht. Rabastan had haar te pakken gekregen en zonder hulp van Lucy was haar leven kansloos. Dat was het moment dat Lucy een plan bedacht om aan de Vindicta te komen en daar Emma’s bloedeigen familie voor ging gebruiken. Als Emma dat had geweten, was ze hier nooit mee akkoord gegaan - maar Emma wist het niet, Emma wist niet eens dat ze leefde. Betoverd met de Paralitis spreuk was Emma verlamd en verstopt op een voor Lucy onbekende plek. De deal die ze met Rabastan sloot was dan ook dat hij Emma vrij zou laten in ruil voor de Vindicta. Ze was zo dichtbij geweest, zo dichtbij. Nu zal ze nooit weten waar Emma was. Ze twijfelde of ze de waarheid zou vertellen tegen Peggy, maar wist zelf hoe ongeloofwaardig dit nu zou overkomen. Daarnaast geloofde ook niemand dat Belle niet te vertrouwen was. Lucy was niet van plan om op te geven - ze zou haar liefde terug krijgen, hoe dan ook. Zonder hun hulp. Hoe? - dat wist ze nog niet, maar ze had straks in Azkaban alle tijd om daarover na te denken.

Marcus en Peggy stonden iets verderop diep in gesprek met een schouwer van het Ministerie van Toverkunsten. In zijn hand droeg hij een koffer met verschillende sloten. Daarin zat dit keer de Vindicta een stuk veiliger opgeborgen. ‘Hoe is het mogelijk dat uw dochter de toverstok heeft kunnen pakken?’ vroeg hij aan Peggy. ‘Ik heb geen idee meneer Kruid. Hij lag al jaren veilig op de verborgen plank, mijn grootvader heeft hem daar destijds neergelegd. Je moet van goede huize komen om deze te vinden en de beveiliging spreuk te verbreken,’ antwoordde ze met wat schaamte voor zichzelf en haar dochter. ‘Tja, met ouders die beide erg kundig zijn in de tovenarij en toverstokken was dat waarschijnlijk niet heel moeilijk voor een dochter met datzelfde sterke DNA,’ constateerde Professor Anderling. Ze kon indenken hoe Peggy zich nu moest voelen en na het heftige voorval eerder op de avond, vond Anderling het niet gepast dat juist Peggy zo zwaar aan de tand gevoeld moest worden. Het was niet niets - eerst je vermiste zusje zien, je dochter in gevaar en uiteindelijk verraden worden door je beste vriendin.

‘Als u verder geen vragen meer heeft voor mevrouw Olivander, wil ik u verzoeken om over te gaan tot de arrestatie van mevrouw Nelson,’ opperde Professor Anderling met de welbekende vriendelijk, maar duidelijke toon. Albert Kruid had de toon direct door en knikte naar zijn collega. Lucy Nelson werd door drie andere schouwers al tegensputterend uit de houten stoel getrokken en meegenomen naar buiten. ‘Lelijke, oude rot school - Zelfs de stoelen zitten verschrikkelijk!’ sputterde Lucy nog na.

Peggy plofte neer op een leerlingenstoel in het lokaal. Ze zuchtte diep en verstopte haar gezicht achter haar handen. Marcus legde een hand op haar schouder. Hij wilde haar troosten, maar was zelf ook even geschokt en boos door wat er zojuist allemaal gebeurd was. ‘Ik denk dat ik jullie even alleen laat. Ik ga even kijken hoe het met de leerlingen gaat.’ Professor Anderling glimlachte medelevend en verliet het lokaal. 

‘Wat gaan ze nu doen met Luus?’ vroeg Peggy en keek op naar Marcus. Hij zuchtte en ging naast zijn vrouw zitten. ‘Ik ga er vanuit dat ze naar Azkaban gebracht wordt totdat haar proces officieel is afgehandeld.’

Peggy schudde haar hoofd. ‘Ik snap het niet Marcus. Lucy is altijd mijn beste vriendin geweest. Elke week kwam ze lunch brengen. Ze was als eerst op kraamvisite bij de kinderen. Jemig Marcus, wat bedoelde ze met - door jou ben ik mijn grote liefde kwijt - ze zal het toch niet over jou hebben gehad?’’ 

Marcus haalde zijn schouders op. ‘Lieverd, ik weet het niet,’ antwoordde hij. ‘Ik denk dat ze gewoon gek geworden is.’

Peggy staarde naar buiten. Het was donker, de lucht was helder en je kon alle sterren zien schitteren. ‘Hoe durfde ze Emma’s verschijning te gebruiken!’ zei ze hard en boos.

‘Nu je daar toch over begint -’ begon Marcus. ‘Hoe wist je dat ze een gedaanteverwisseling spreuk had gebruikt?’ Peggy draaide haar gezicht om naar hem en glimlachte flauwtjes. ‘Eerst zei ze - dat ik dacht dat ik beter was omdat ik een Olivander ben. Dat klopte al niet, want uiteraard was Emma dat ook.’ Marcus knikte instemmend. ‘Daarna vond ik het vreemd dat ze me steeds bij mijn volledige naam noemde. Emma noemde mij altijd Pegster.’ Peggy haar gezicht betrok. Het leek nu allemaal pas tot haar door te dringen wat er die avond gebeurd was. Hoe haar hart een sprongetje had gemaakt toen ze Emma had zien staan. De emoties die ze had gevoeld waren bijna niet meer bij te houden. Van blijdschap naar verbazing van ongeloof naar verdriet. Ze had nog geen traan gelaten, maar voelde nu voor het eerst in die paar uur haar ogen branden. Marcus merkte het en kneep in haar hand. Ze zuchtte en vervolgde haar verhaal. ‘Toen zag ik dat ze steeds haar hoofd rolde. Dat was voor mij het bevestigde signaal dat er iets niet klopte. Ik kon mijn vinger er op dat moment niet opleggen, maar ik had die beweging al eerder bij iemand gezien. Toen ik de spreuk uitsprak en het uiteindelijk Luus bleek te zijn, viel dat puzzelstukje op zijn plek. ‘Ik had Lucy namelijk van de week in de winkel gezien en zij bleef ook maar met haar hoofd rollen. Toen ik haar daarop wees vertelde ze mij dat ze stress had van het werk - dat haar nek daardoor helemaal vast zat.’ 

Er volgde een stilte die kort daarna verstoord werd door het geklop op de deur. De deur ging open en Jacky stak haar hoofd om de hoek van de deur. ‘Mam?’ Peggy keek op naar haar dochter en spreidde haar armen. ‘Meisje, kom hier.’ Jacky rende naar haar moeder en beantwoordde haar gespreide armen met een knuffel. ‘Sorry - sorry voor alles!’ snikte Jacky. Peggy nam het gezicht van haar dochter in haar handen en bekeek de betraande ogen. ‘Het is al goed, je dacht dat het tante Emma was,’ zei ze geruststellend. ‘Waar zijn je broer en Belle?’ vroeg Peggy. ‘Die zitten in het kantoor van Professor Anderling,’ antwoordde Jacky en veegde haar tranen van haar wangen. ‘Laten we maar even gaan kijken hoe het met ze gaat,’ zei Marcus en stak zijn hand uit naar zijn vrouw en dochter. ‘Gaan jullie mee?’ Ze knikte en volgde Marcus het lokaal uit.

Belle zat nog wat beduusd voor zich uit te staren. Het kantoor van Professor Anderling was een grote, ronde kamer. Aan de muren hingen vele portretten van ex-schoolhoofden van Zweinstein. Het laatste portret wat was opgehangen stond Albus Perkamentus. Op het portret was nu een slapende Perkamentus te zien die in zijn stoel zat. Het was dan inmiddels ook al bijna middernacht. Het bal hadden ze ondanks alle hectiek door laten gaan. De meeste leerlingen hadden niet door gehad dat er buiten de poorten van het kasteel een spektakel aan de gang was. Anderling vond het beter als dit ook zo bleef. De leerlingen keken per slot van rekening hier het hele jaar naar uit. De wachters hadden geen verdere dreiging ontdekt rondom het kasteel, maar stonden toch met net wat meer man bij de poorten te waken. ‘Ik denk dat het beter is als jullie vannacht met jullie ouders meegaan naar huis Liam,’ zei Professor Anderling en keek Liam medelevend aan. ‘Ik geloof dat het tijd is om even met elkaar te zijn.’

Ze had de woorden nog niet uitgesproken toen Marcus, Peggy en Jacky het kantoor binnenkwamen. ‘Ik had het net over jullie,’ ging ze verder. ‘Ik zei net tegen Liam dat het waarschijnlijk wel beter is dan de kinderen even met jullie meegaan naar huis voor zolang het nodig is,’ vertelde ze nogmaals. Marcus knikte. ‘Ik denk inderdaad dat dat voor nu even beter is.’

‘Kan Belle ook met ons mee?’ vroeg Liam. Belle keek op en was overdonderd door de plotselinge vraag van Liam. ‘Dat hoeft niet hoor, ik kan prima op school blijven,’ antwoordde ze snel. ‘Waarom? We hebben een aparte logeerkamer thuis, daar kan je prima een paar nachten slapen,’ zei Liam en keek zijn moeder verwachtingsvol aan. ‘Wat ons betreft ben je welkom Belle - toch?’ ze keek de andere aan voor bevestiging. ‘Zeker,’ zei Marcus. Jacky bleef even stil, maar knikte uiteindelijk instemmend. ‘Je hebt ons gered Belle - het spijt me dat ik zo gemeen tegen je bent geweest. Ik hoop dat je het me kan vergeven,’ zei Jacky en keek met flinke schaamte naar de grond. ‘Het is oké,’ antwoordde Belle en omhelsde haar.

‘Goed dan, dat is dan geregeld,’ zei Professor Anderling. Op datzelfde moment hoorde ze een harde knal gevolgd door verschillende lichtflitsen. Een ieder schrok en trokken uit reactie hun toverstokken. ‘Wat gebeurd er?’ riep Peggy. Professor Anderling liep naar het raam.

‘Het is niets,’ antwoordde ze. ‘Tenminste - het is vuurwerk!’ ze lachte en wuifde naar de andere. ‘Kom kijken allemaal! Wat een prachtig gezicht.’

Het zestal keek in stilte naar de prachtige lichtshow die er buiten te zien was. 

‘Mevrouw Olivander?’ Belle keek Peggy aan en praatte zacht. ‘Ik begrijp iets niet helemaal. Hoe was het mogelijk dat ik de Vindicta uit haar handen kreeg? Ik bedoel, de Vindicta is de meest machtige toverstok ter wereld. Ik begrijp niet hoe ik dat voor elkaar kreeg met mijn normale stok.’ Peggy glimlachte en legde een hand op haar schouder. ‘Een toverstok wordt sterker met de juiste meester lieverd. Precies zoals ik voorspeld had op de dag dat ik jou ontmoette,’ zei Peggy. Ze keek Belle aan en zag de glinstering in haar prachtige groene ogen. 

‘jij zult het duistere weer licht kunnen maken.’