Het is voor mij vaak makkelijk om te omschrijven hoe ik mij voel. Soms zelfs nog makkelijker om dit op papier te zetten.Zolang als dat ik mij kan herinneren schrijf ik al van mij af.

'Hé Suus, ik heb een hele leuke samenwerking en ik moest meteen aan jou denken. Heb je 6 juni wat te doen?’ vroeg m’n vriendin twee weken geleden. Ik opende mijn roodgloeiende agenda en zag tot mijn verbazing dat de vrijdagavond nog leeg was. ‘Oh, spannend! 'Ik heb nog niets op de planning in de avond.’ antwoordde ik terug.

Een aantal weken geleden zat ik de nieuwe talkshow van Eva Jinek te kijken.Zoals ze zelf aangaf, kwam haar ‘allerleukste ex’ - Freek Vonk - gezellig aan tafel zitten.

Ik stond van de week bij de Kruidvat toen ik een vrouw tegen de verkoopmedewerker hoorde zeggen “Pff, gelukkig gaan ze zondag voor drie weken naar hun vader, heb ik eindelijk rust!”.

Ver weg hoor ik het getril van de wekker op het nachtkastje. Met pijn en moeite open ik één oog en kijk naar mijn oldschool wekker met rode cijfers. 

Zo’n 8 jaar geleden begon ik met twee vriendinnen met een rondje hardlopen.

Ik kreeg gisteren toch een geweldig leuk pre verjaardagscadeau.

Afscheid.. ik ben daar niet zo goed in. Ja, dan ga je nadenken.. wie is daar dan wel goed in?

‘Ga je rennen?’ vraagt m’n man terwijl ik buiten in de kou mijn ontbijt zit te eten. 

Zonder twijfel wordt dit mijn persoonlijkste en meest kwetsbare blog die ik tot nu toe heb gedeeld.

‘Wat is er met je?’  hoor ik m’n man vragen terwijl ik gehaktballetjes sta te draaien in de keuken. Ik gaap, haal mijn schouders op en zeg ‘Niets hoor.’

Mijn zus en ik schelen twee en een half jaar. In onze kinderjaren waren wij heel veel samen. We hadden beiden wel onze eigen vrienden en vriendinnen, maar als we binnen waren, speelden we vooral met elkaar.

Ik las als kind nooit. Nou ja, nooit is misschien niet het juiste woord, maar in ieder geval was het niet mijn hobby.

Wat? Mentale kracht.. het is iets waar ik het afgelopen jaar flink mee bezig ben geweest.

Ja mensen, ergens is het natuurlijk ongelofelijk dat dit bestaat, toch?

14 Februari.. een datum dat in het teken staat van de liefde.

Het is meer dan een jaar geleden dat ik voor het laatst een blog plaatste.

Geweld en intimidatie tegen vrouwen. 

In mijn herinneringen sneeuwde het altijd in de winter toen ik nog een kind was. Tenminste, misschien niet eens sneeuw, maar in ieder geval wel flinke vorst.

“Lang geleden woonde er in een groot en donker bos een eenzame oude vrouw. De vrouw had al in geen jaren meer bezoek gehad, maar zorgde er elke dag weer voor dat haar huisje blinkend schoon was. Al voordat de vogels ‘s morgens begonnen te fluiten was ze in de weer met haar emmer en spons. Zij poetste de vloeren, stofte de meubelen en boende de keuken. Als het binnen in het huis klaar was, ging ze verder in de tuin. 

Ik heb een rijke fantasie. Misschien was dit nog niet helemaal duidelijk bij mijn lezers, maar ik heb een zeer rijke fantasie.

Een herfst dip... ken je die? Ik had die vorige week heel erg. 

MURRAY’S

Opeens wordt je wakker en zie je in de spiegel een ouder wordende vrouw. 

Spoileralert!

Vandaag mocht ik na 3 maanden weer naar de sportschool. Laat ik duidelijk zijn - náár - de sportschool, niet in! De groepslessen worden buiten gegeven op de parkeerplaats. Er zijn vakken gemaakt waarin je moet blijven, hiermee blijf je keurig op 1,5 meter (of meer) afstand van de andere. Ik kan je vertellen, dat ik daar best aan kan wennen. Voor de Corona stonden we wat mij betreft te dicht op elkaar daar binnen. Als je een lunge naar achteren moest maken was ik bang dat ik over de stepboard van degene achter mij zou stappen. Of erger nog, als ik een squat moest maken was ik nog veel banger dat m’n kont in een ander zijn gezicht terecht zou komen. En sinds dat verhaal bij mijn huisarts, was ik dat niet meer van plan. (Blog: Inspiratie)

Weet je wat we vanavond eten?

Ik ben chagrijnig.. god wat ben ik chagrijnig! Dat is helemaal niet heel bijzonder, dat ben ik wel vaker, maar nu vind ik het zelf vervelend dat ik chagrijnig ben.

Het weer doet zoveel met mij. Ik denk dat dat voor heel veel mensen zo is, maar ieder heeft zijn eigen gevoel bij de seizoenen van het jaar.

Blog’s schrijven.. op dit moment weet ik gewoon niet waarover? Dat wilt heel wat zeggen over mij. Voordat de strenge maatregelen rondom het Coronavirus in gang werden gezet, zat ik al een week thuis. Mijn dochter had namelijk na vijf jaar ‘eindelijk’ de waterpokken en hierdoor zaten wij al in isolement. Ze was zo ziek hiervan, dat ik me voor het eerst sinds het Coronavirus in het nieuws kwam, werkelijk zorgen ging maken. “Jeetje, haar weerstand is zo laag nu - als ze maar niet iets extra’s oploopt.’ Op woensdag ben ik nog met haar naar de huisarts geweest (die ze trouwens voor het eerst in bijna zes jaar zag), ze had die nacht zo liggen ijlen van de koorts - en ze had zulke heftige pokken ertussen zitten, dat ik er toch graag naar wilde laten kijken.

Ojee, waag ik me aan een blog over het meest besproken onderwerp van de afgelopen dagen, dan wel niet weken? Ja, vandaag moet het er even uit!

Ons ouderlijk huis heeft een schuin dak van de eerste etage tot aan de zolderverdieping. 

Zenuwen.. wie heeft ze niet?

Naast dat ik van schrijven hou, hou ik ook van tekenen.

Ik droom..

Toen ik de knoop doorhakte om een eigen blog te beginnen, was het niet de bedoeling dat ik elke 3 dagen een stuk zou schrijven, maar ik kon vandaag gewoon weg niet voorbij laten gaan. Deze blog is heel persoonlijk. (zijn ze trouwens allemaal) Deze blog gaat over 8 januari.

Boodschappen doen op zaterdag..

Allereerst een heel gelukkig, gezond en mooi nieuwjaar gewenst!

Lief dagboek..

                                                   2.

                                                     1.